Η είδηση πέρασε μάλλον στα ψιλά της επικαιρότητας. Στις αρχές της εβδομάδας, Ιρανοί διπλωμάτες συνάντησαν Σύρους αντικαθεστωτικούς. Ο σημαντικότερος σύμμαχος του Ασαντ, το Ιράν, παίρνει αποστάσεις από το καθεστώς που κυβερνά τη Δαμασκό.
Το μέλλον της Συρίας γίνεται έτσι ακόμα πιο αμφίβολο. Από την πτώση του Καντάφι στη Λιβύη, πάντως, και οι δύο πλευρές έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους. Οι αντικαθεστωτικοί λένε, πως αν έπεσε ένα καθεστώς στη Λιβύη που κυβερνούσε επί 42 χρόνια, γιατί να μην ρίξουν αυτοί τη δυναστεία Ασαντ, που ήρθε στην εξουσία με πραξικόπημα (τη λεγόμενη «διορθωτική επανάσταση») πριν από 41 χρόνια; Ο Ασαντ, από την πλευρά του, διεμήνυσε ότι οι κοσμητικές μεταρρυθμίσεις και οι ανθρωπιστικές υποχωρήσεις είναι ανώφελες. Θα ενισχύσει την καταστολή και τις δυνάμεις ασφαλείας.
Η επικείμενη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης να επιβάλει εμπάργκο στις εισαγωγές πετρελαίου από τη Συρία θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τα πράγματα για τον Ασαντ. Η χώρα αντλεί πάνω από το 50% των δημοσίων εσόδων της, από τις εξαγωγές πετρελαίου που κατευθύνονται στην Ευρώπη. Η έλλειψη πόρων θα δημιουργήσει δυσαρέσκεια στους δημόσιους υπαλλήλους και τους στρατιωτικούς που σιτίζονται από τον προϋπολογισμό, κάτι που θα συμβάλει στην αποσταθεροποίηση του καθεστώτος. Η οικονομική στενότητα θα συμπιέσει ακόμα περισσότερο τα εισοδήματα των εμπόρων στη Δαμασκό και το Χαλέπι, που ήδη υποφέρουν από την ολοκληρωτική κατάρρευση του τουρισμού. Αν αυτοί ενωθούν με τους αντικαθεστωτικούς, το καθεστώς φαντάζει καταδικασμένο. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα, τα προπύργια των αντικαθεστωτικών είναι οι μικρές πόλεις. Ποιος είχε ακούσει για τη Χάμα, πριν αρχίσουν οι ταραχές;
Το έδαφος υποχωρεί κάτω από τα πόδια του Ασαντ. Το παιχνίδι όμως δεν έχει ακόμα κριθεί. Οι Αλεβίτες, που έχουν ταυτιστεί με την κυριαρχία του Μπάαθ και κινδυνεύουν με αφανισμό σε περίπτωση ανατροπής του, θα τον στηρίξουν ή θα προσπαθήσουν να εκτονώσουν τα πράγματα με μια ακόμα «διορθωτική επανάσταση» που θα διώξει τη Δυναστεία ʼσαντ, όχι όμως και το καθεστώς. Πολλές μικρότερες φυλές και πληθυσμιακές ομάδες παραμένουν «ουδέτερες», καθώς αισθάνονται εξαιρετικά αβέβαιες ως προς το τι θα σημαίνει η επικράτηση των αντικαθεστωτικών. Και οι τελευταίοι πάντως δεν φαίνεται προς το παρόν να τα καταφέρνουν, χωρίς έξωθεν παρέμβαση τύπου Λιβύης.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ένα είναι βέβαιο. Οι γεωπολιτικές επιπτώσεις από μια ενδεχόμενη κατάρρευση του καθεστώτος Συρία είναι απείρως σοβαρότερες από ό,τι ήταν στη Λιβύη, την Τυνησία, ακόμα και την Αίγυπτο. Η Συρία είναι η χώρα-κλειδί στη Μέση Ανατολή και δεν είναι τυχαίο ότι ούτε το Ισραήλ ούτε η Σαουδική Αραβία, παρ’ όλο που λογίζονται ως παραδοσιακοί εχθροί του καθεστώτος Ασαντ, δεν θέλουν την ανατροπή του, αλλά την αποδυνάμωσή του. Μια αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό θα έχει άμεσες επιπτώσεις για τον Λίβανο και τη Χεζμπολάχ, τη Χαμάς και την Παλαιστίνη, το κουρδικό ζήτημα, την πολιτική του Ιράν στην περιοχή, την Τουρκία, τα καθεστώτα του Αραβικού Κόλπου. Υπό αυτήν την έννοια, μας αφορά άμεσα…