«Σίγησε η φυσαρμόνικα της Αριστεράς». Αστείρευτη η «λυρική» διάθεση που χρονίως αρδεύει τους τίτλους μερίδας του Τύπου. Από «Την ισπανοσύνη μην την κλαις» των ’70, με την πτώση του φρανκικού καθεστώτος, ώς τον θάνατο του «Λεβεντο-Μάνου» Κατράκη και μέχρι σήμερα, που μας άφησε ο Λεωνίδας Κύρκος – η… φυσαρμόνικα της Αριστεράς. Μετανοώ που δεν κράτησα αρχείο τέτοιων τίτλων. Μπεστ σέλερ θα διέπραττα τώρα. Ωστε μαϊμού η συνυπογραφή από τον Νόαμ Τσόμσκι του μανιφέστου των ασυμβίβαστων πανεπιστημιακών; Οχι πως είναι και να εκπλήττεσαι. Από πανεπιστημιακούς που χαρά χαρούμενοι συνέπραξαν στον ευτελισμό των χώρων όπου ζουν και ζώνονται περιμένεις και χειρότερα. Τώρα, σεπτές σύγκλητοι αναβάλλουν εξεταστική περίοδο για να διευκολύνουν «καταλήψεις» των ιδρυμάτων «τους». Μιλάμε για απροσχημάτιστη παρανομία. Εδώ καθηγητής Παντείου (υπογράφει αυτός, μνημείο απολιθωμένης αριστερίλας που να κρατάς τα σπλάχνα σου απ’ το γέλιο, λέω εγώ) απηύθυνε από κυριακάτικη εφημερίδα «κάλεσμα» ανοιχτό (να μην πω και αδιάντροπο) για «καταλήψεις και κλείσιμο των πανεπιστημίων» ώστε «να μην εφαρμοστεί ο πανεπιστημιακός νόμος στην πράξη». (Αν και πραγματικός του στόχος είναι «η εγκληματική ευθύνη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ» που αν δεν συγκατανεύσει σε «κοινές πλατφόρμες» «θα καταγραφεί στην ιστορία ως συνυπεύθυνη για το φονικό»). (Μιλούν για «φονικό» ζώντας χρόνια τώρα πλάι στο τυμπανιαίο πτώμα. «Εκσυγχρονιστές της Αριστεράς», όχι αστεία). Λοιπόν, εμένα με έθελξαν οι «Σκηνοβάτες» του Σταμάτη Φασουλή και του Εθνικού. Με επιφυλάξεις πήγα να δω την παράσταση προ ημερών στο Αττικό Αλσος. Επιφυλάξεις έσωθεν (συρραφή σκηνών αρχαίου δράματος γαρ) και έξωθεν (οι αρνητικές κρίσεις που δημοσιεύθηκαν μετά την Επίδαυρο). Καμιά «απλή συρραφή», όμως. Εδώ έχουμε μια έξοχη ιδέα, ένα έργο με πολύ συγκεκριμένη ματιά, σκωπτική και μελαγχολική ταυτόχρονα, που ενοποιεί και τα παρένθετα αρχαία κείμενα. Πάει το έσωθεν – και πήγε και το έξωθεν επειδή εγώ είδα μια παράσταση ευφυή, με γούστο και φινέτσα. Κείμενα ευθύβολα και γλαφυρά, καλόγουστα σκηνικά και θαυμαστά κοστούμια, μουσική από τις ευτυχέστερες σε αρχαίο δράμα τα τελευταία χρόνια (Θοδωρής Οικονόμου) σκηνές καλοστημένες και παιγμένες από απολαυστικούς ηθοποιούς. Και να φανταστεί κανείς ότι την είδαμε συνοδεία μουσικής ντάπα ντούπα από το μπαρ στην είσοδο του θεάτρου… Ούτε σεκιουριτάδες κι αστυφύλακες ή «υπεύθυνοι θεάτρου» και ταξιθέτες (όλοι πηγαινοέρχονταν ακαταπαύστως και αναισθήτως δίπλα στη σκηνή), μάειδε ο υπεύθυνος του δημοτικού «φεστιβάλ αρχαίου δράματος» Γιάννης Μαργαρίτης ή η δημοτική επί των πολιτιστικών αρχόντισσα Αννα Φιλίνη, παρόντες και οι δύο, νοιάστηκαν να κάνουν κάτι για να σώσουν την παράσταση από τον μπαρόβιο ήχο. Θετικές και μπράβο, κύριε Καμίνη, οι αλλαγές στις θερινές πολιτιστικές εκδηλώσεις του δήμου, αλλά επί Κακλαμάνη σεβόταν τις παραστάσεις ο νυν ασύδοτος ήχος του ανεξέλεγκτου δημοτικού σας μπαρ. Ηξεις αφήξεις ουκ εν Μεσοπροθέσμω θνήξεις. Αντί να φορτσάρουν -υπουργοί του Σώσε υποτίθεται- παίζουν το ένα μπρος και ένα πίσω. Πώς να κινηθεί πράμα έτσι. Και η έλευση Βενιζέλου στην πρωτοκαθεδρία μάλλον έχει ενισχύσει το γκέο βαγκέο. Ρητορείες που προσπαθούν βοή τε και ψόγω να καλύψουν αναφυλαξίες κι αναποτελεσματικότητες. «Κλασικά Σκυθοαψβουργικά» θα πεις. Αλλ’ υπέθετα ότι άλλο Πολιτιστική Ολυμπιάδα, άλλο Πτώση στον Καιάδα.
ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ
2' 24" χρόνος ανάγνωσης
