Ενας άνθρωπος μόνον έφθανε -περισσότεροι δεν χρειάζονταν. Ενας άνθρωπος, ένα στέλεχος του κόμματος, ο Γεράσιμος Γεωργάτος (υπεύθυνος του τομέα Εξωτερικής και Ευρωπαϊκής Πολιτικής της ΔΗΜΑΡ), ο οποίος πίστεψε ότι το υπό τον Φώτη Κουβέλη κόμμα πράγματι εκπροσωπεί την προοπτική του δημοκρατικού σοσιαλισμού μέσα στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών θεσμών. Οτι ο Γ. Γεωργάτος το πίστεψε και ενήργησε βάσει αυτής της πεποίθησης ήταν αρκετό, ώστε να αποκαλυφθεί το είδος του σοσιαλισμού που ευαγγελίζεται η ΔΗΜΑΡ και κρύβεται πίσω από την καθωσπρέπει βαριεστημάρα που εκπέμπει με το ύφος του αρχηγού της.
Αφορμή ήταν το γεγονός ότι το αριστερό κόμμα των φίλων του Τσίπρα στη γερμανική Βουλή (Die Linke), εν αντιθέσει προς τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πρασίνους, καταψήφισε το νέο δάνειο προς την Ελλάδα. Αφού λοιπόν η ΔΗΜΑΡ υποτίθεται ότι αγωνίζεται για τον σοσιαλισμό εντός των ευρωπαϊκών θεσμών (εκ των οποίων βασικός είναι το ευρώ) και αφού το δάνειο προσφέρει στην Ελλάδα τον χρόνο που έχει ανάγκη ώστε να συνεχίσει να παλεύει για τη διατήρηση της θέσης της στην Ευρωζώνη, ο Γ. Γεωργάτος θεώρησε ότι όφειλε να πάρει θέση. Ενήργησε, δηλαδή, ως υπεύθυνος -με την πλήρη έννοια του όρου- για τα ευρωπαϊκά θέματα στο κόμμα του· όχι σαν ανεύθυνος, που κρύβεται ή παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει όποτε η πραγματικότητα τον φέρνει σε δύσκολη θέση.
Στην ανακοίνωση που εξέδωσε ανέφερε ότι «τουλάχιστον απογοήτευση προκάλεσε» η στάση του Die Linke έναντι της Ελλάδος και προσέθετε ότι «αυτές τις κρίσιμες και δύσκολες ώρες, η Ελλάδα και οι Ελληνες πολίτες χρειάζονται την άμεση και έμπρακτη αλληλεγγύη αντί για τον επαναστατικό δρόμο του συμβιβασμού με τον λαϊκισμό». Ομως ο Γ. Γεωργάτος δεν γνώριζε, ως φαίνεται, ότι ο αρχηγός του κόμματός του είχε ήδη κάνει τον συμβιβασμό με τον λαϊκισμό· διότι η ανακοίνωση ανακλήθηκε με δήλωση του Φ. Κουβέλη και, επιπλέον, αποσύρθηκε και από το ηλεκτρονικό αρχείο.
Το σφάλμα του Φώτη Κουβέλη ήταν σοβαρό. Τι φοβερό θα είχε συμβεί αν είχε αγνοήσει την παρασπονδία και είχε συσκοτίσει το ζήτημα με λεκτικές περικοκλάδες; Σχεδόν τίποτε. Ο αντίκτυπος θα είχε περιοριστεί στον μικρόκοσμο όσων διαβάζουν τις εφημερίδες της Αριστεράς -αλλά η ΔΗΜΑΡ, αν δεν κάνω λάθος, ψαρεύει κυρίως στα νερά του ΠΑΣΟΚ- ή, το πολύ πολύ, να επανέφερε το θέμα κάποιος δημοσιογράφος στο πλαίσιο μιας συνέντευξης. Θα αντιμετώπιζε όμως αυτόν τον κίνδυνο με το φυσικό χάρισμα που διαθέτει για να αποχαυνώνει το ακροατήριο με τον λόγο του.
Ανακαλώντας την απογοήτευση για τη στάση του Die Linke έναντι της χώρας μας, ο Φ. Κουβέλης επέτρεψε σε όσους δεν το είχαν προσέξει ώς τώρα να αντιληφθούν ότι η «δημοκρατική» Αριστερά του δεν είναι τίποτε βαθύτερο από την επιφανειακώς κοσμία εκδοχή της αριστερής άρνησης: Ευπρεπής μεν, εξίσου τυφλή δε· σε συσκευασία που προορίζεται για όσους προτιμούν τη βουτιά στο κενό από την πορεία στον ανήφορο, αλλά βγάζουν σπυράκια με το αλήτικο ύφος και τον τραμπουκισμό των άλλων εκδοχών.
Ομως το στυλ, κατά το οποίο (και μόνον) η ΔΗΜΑΡ διαφέρει από την υπόλοιπη Αριστερά, είναι δευτερεύον μπροστά στην ουσία του θέματος: είτε φτιάξεις τον κόμπο της γραβάτας σου προτού αφεθείς στο κενό είτε βουτήξεις αξύριστος φορώντας μόνο το σώβρακο, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Το ερώτημα είναι ποιος θέλει να αυτοκτονήσει κρατώντας τον, αξιαγάπητο κατά τα άλλα, κ. Κουβέλη από το χέρι…
Το τίμημα της αθωότητας
«Ξέρω, αλλά δεν είναι σωστό να το πω». Κάπως έτσι, με τέτοιες κουβέντες που λέγονται με ύφος ελαφρώς ντροπαλό, δεν ξεκινά συνήθως το κουτσομπολιό μεταξύ φίλων; Ανάλογο ήταν το πολυσυζητημένο στραβοπάτημα του δικαστικού Π. Νικολούδη, προέδρου της Αρχής για την Καταπολέμηση Εσόδων από Εγκληματικές Ενέργειες. Με την πρόθεση, ενδεχομένως, να υπερασπισθεί την εντιμότητα του πολιτικού κόσμου, αποκάλυψε στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής ότι μόνον μία περίπτωση βουλευτικής ατασθαλίας είχε εντοπίσει: «Εγώ έναν ή μία διαπίστωσα ότι έβγαλε ένα εκατομμύριο ευρώ τον περσινό δραματικό Μάη του 2011», είπε και ακολούθησε το γνωστό πανδαιμόνιο φημολογίας και καχυποψίας.
Πέραν του ότι η εν παρόδω αναφορά του απεδείχθη ότι είχε ανακρίβειες που μόνον ζημία έκαναν, ο Π. Νικολούδης δεν είχε κανένα λόγο να κοινοποιήσει ότι κατέχει την απαγορευμένη για τους πολλούς γνώση, εφόσον του απαγορεύεται να τη μοιραστεί με τους άλλους. Γιατί το έκανε; Ακολουθώ την καλόπιστη προσέγγιση στο ερώτημα και υποθέτω ότι μάλλον θα ζούσε ώς τώρα σε έναν κόσμο χωρίς εφημερίδες, χωρίς τηλεόραση, χωρίς Διαδίκτυο, χωρίς συζητήσεις για θέματα πέραν του επαγγελματικού αντικειμένου του. Επειδή, με άλλα λόγια, αγνοούσε παντελώς το κλίμα καχυποψίας ώς και εχθρότητας που επικρατεί στην κοινωνία για τους πολιτικούς. Ελπίζω ότι κατόπιν των όσων προκάλεσε η άγνοιά του έχει πλέον καλυφθεί…
Το μαλλιοτράβηγμα
Αρχισαν στο ΠΑΣΟΚ οι «δοκιμαστικές βολές»: Ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος ήγειρε αμφιβολίες για την αντικειμενικότητα του Μιχάλη του Καρχιμάκη, επειδή ο τελευταίος τυγχάνει άνθρωπος του Χρήστου του Παπουτσή. Με τη σειρά του, ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ είχε κάποιο ρόλο, όπως λέγεται, ώστε να γίνει γνωστό ότι από το 2007 ο Θόδωρος ο Τσουκάτος (ο αλήστου μνήμης…) έχει την ευθύνη των social media του Βενιζέλου. Η αποφορά όλων αυτών είναι δυσάρεστη. Τι να κάνουμε; Είναι αναπόφευκτη, όταν η πασοκαρία ξεμαλλιάζεται…