Τι ωφελεί να κατέχεις την εξουσία σε μια μεγάλη και ισχυρή χώρα και να μην μπορείς να απολαύσεις λίγο τυρί; Γιατί αυτό συμβαίνει με τον Νικολά Σαρκοζί που έχει αποδιώξει το τυρί ή μάλλον τα τυριά από το Μέγαρο των Ηλυσίων. Την αποκάλυψη έκανε ο προσωπικός μάγειρας του προέδρου στον ανταποκριτή της βρετανικής «Τelegraph» στο Παρίσι. Ανέκαθεν οι διατροφικές συνήθειες των ηγεμόνων διήγειραν τη λαϊκή φαντασία και επομένως ήταν φυσικό η είδηση, πως το τυρί είναι για τον κ. πρόεδρο ό, τι ο κρυπτονίτης για τον Σούπερμαν, να φτάσει και στη μικρή Ελλάδα, μαζί με την υπόμνηση της διάσημης φράσης του Ντε Γκολ «Πώς να κυβερνήσεις μια χώρα που έχει 246 είδη τυριών;».
«Ούτε να τον βλέπει δεν θέλει τον δίσκο με τα τυριά», είπε ο προεδρικός σεφ. Μάθαμε επίσης ότι ο κ. Σαρκοζί αποφεύγει το κόκκινο κρέας, τα γλυκά, ακόμα και το κρασί, καθώς η εξουσία και η εκλογική διεκδίκησή της θέλουν fitness και θυσίες. (Ας μη σπεύσουν κάποιες υπέρβαρες κυρίες να σκεφτούν χαιρέκακα «παντρεύτηκε μοντέλο, καλά να πάθει».)
«Το τυρί δεν είναι για χόρταση, γι’ αυτό το λέμε έτσι, επειδή το τηράμε», έλεγαν κάποτε οι γονείς, όχι για τον κίνδυνο της χοληστερίνης, αλλά πρώτον, για να φάνε τα παιδιά όλο το φαγητό τους και δεύτερον, γιατί το καλό τυρί ήταν -και είναι- ακριβότερο από το κρέας, ενώ η «φέτα τρίμμα», που σήμερα πωλείται με έκπτωση στα σούπερ μάρκετ, ήταν άγνωστη. Στο σπίτι μας έμπαινε λίγο αλλά εκλεκτό τυρί και όχι κάποιο από τα πλαστικά ή ημιγύψινα ομοιώματά του που έχουμε συνηθίσει, ενώ η «ποικιλία τυριών» μάς φαινόταν περιττή και εξωτική.
«Του παππού μου του άρεσε το «καλό» κρασί», θυμάται ένας φίλος. «Οχι μόνο του άρεσε, αλλά ήξερε πού να το βρει. Σαν να ‘χε ενσωματωμένο ραντάρ». Ο παππούς ήταν οδηγός ταξί και, καθώς όργωνε όλη μέρα την Αθήνα και τον Πειραιά, μάθαινε σε ποια ταβέρνα θα άνοιγε γιοματάρι και ήταν από τους πρώτους που θα το εγκαινίαζαν. Τότε τα οινοπωλεία δεν πρόσφεραν φαγητό, όμως για τους σωστούς πότες ο ιδανικός μεζές ήταν τριμερής: κεφαλοτύρι, φρυγανιά και μουστάρδα. «Το αλμυρό κεφαλοτύρι έφερνε δίψα και η φρυγανιά απορροφούσε τα υγρά του στομαχιού», εξηγεί ο εγγονός. Πού κολλάει η μουστάρδα, δεν κατάλαβα, πάντως εκείνος ο παππούς, επίλεκτο μέλος του «κόμματος των βαρελοφρόνων», ποτέ δεν επέστρεφε σπίτι μεθυσμένος.
Στη φτωχή προπολεμική Ελλάδα κάποιοι εργαζόμενοι φιλομαθείς έφηβοι του νυχτερινού σχολείου μάθαιναν από τους «φρέρηδες» ένα παλιό γαλλικό παιδικό τραγουδάκι, έναν γλωσσοδέτη του «d», που λέει ότι με «ξερό ψωμί και τυρί» δεν χορταίνεις: «Du pain sec et du fromage/ c’est bien peu pour dejeuner, / on me donnera je gage/ autre chose a mon diner/ car Didon dina, dit’on/ du dos d’ un dodu dindon». Πού να ‘ξεραν εκείνα τα υποσιτισμένα παιδιά της πόλης ότι το τυρί στην Ελλάδα του 21ου αιώνα γίνεται είδος πολυτελείας. Πού να ‘ξεραν και ότι ο φίλος μας ο Νικολά, ο απόγονος του τυχερού Didon που έφαγε από την πλάτη της παχουλής γαλοπούλας (dodu dindon), δεν θέλει να βλέπει το τυρί ούτε ζωγραφιστό!