Δεν συνετρίβη η ελληνική κεντροδεξιά στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Το συνολικό της ποσοστό μειώθηκε μόλις κατά 1,47% έναντι των εκλογών του 2009. Συνέβη κάτι απείρως πιο επικίνδυνο. Διασπάσθηκε, σε τρία κόμματα. Θα αντιτείνει κάποιος ότι διασπάσεις υπήρξαν και στο παρελθόν, αλλά τα αίτια ήταν προσωπικά, γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε οι κρίσεις που είχαν δημιουργηθεί ήσαν εφήμερες. Ακόμη και στις περιπτώσεις που υπήρχαν λόγοι ιδεολογικοί, όπως το 1977, με την αυτόνομη κάθοδο της Εθνικής Παρατάξεως, που είχε έντονο φιλομοναρχικό χαρακτήρα, επήλθε τελικώς μία άμβλυνση των διαφορών, και σιωπηρή επανένταξη στον βασικό παραταξιακό κορμό.
Η διάσπαση που επήλθε όμως στη διάρκεια της περασμένης Βουλής δεν φαίνεται να έχει τον χαρακτήρα του εφήμερου. Από τη Νέα Δημοκρατία αποκολλήθηκε τμήμα της Λαϊκής Δεξιάς, που συγκροτεί τον βασικό πυρήνα ενός κόμματος κατά βάση συντηρητικού. Η συντριπτική πλειοψηφία του συντηρητικού στοιχείου περιλαμβάνει υπαλλήλους, μικρομεσαίους επιχειρηματίες, μικροϊδιοκτήτες ακινήτων, επαγγελματίες όλων των κατηγοριών. Ιδεολογικά είναι πολίτες των παραδόσεων, εθνοκεντρικοί, που αποστρέφονται τις επαναστατικές αλλαγές, είτε αυτές υποκινούνται από την αριστερά είτε προέρχονται εκ των άνω, από τους οπαδούς του φιλελευθερισμού. Είναι αδιαμφισβητήτως φιλοπρόοδοι, αλλά απεχθάνονται τις βίαιες προσαρμογές.
Η βιαιότητα των αλλαγών που επέβαλε το Μνημόνιο επέφερε τη ρήξη. Θεώρησε η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ότι το ευρωπαϊκό δέλεαρ και η παραμονή της χώρας στο ευρωπαϊκό σύστημα, στο οποίο την εισήγαγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, θα ανέκοπταν τη φυγή. Οι ελπίδες διαψεύσθηκαν. Κατηγορείται ο πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Αντώνης Σαμαράς ότι εξέθρεψε και νομιμοποίησε, με την πολιτική που ακολούθησε επί μία διετία, την αντίδραση στο Μνημόνιο. Οι επικρίσεις έχουν βάση ασφαλώς, αλλά στηρίζονται στην υπόθεση ότι οι συντηρητικοί πολίτες αυτής της χώρας θα λειτουργούν μονίμως με τυφλή νομιμοφροσύνη, ακολουθώντας πορεία που επιλέγει ο εκάστοτε αρχηγός της παρατάξεως.
Ο κ. Σαμαράς ανεδείχθη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας προτάσσοντας την ιδεολογία ως το βασικό θέμα που έπρεπε να διερευνηθεί από τη συντηρητική παράταξη. Και το ιδεολογικό πρόβλημα στην παρούσα συγκυρία είναι ο ρόλος του εθνικού κράτους και της εθνικής αστικής τάξεως στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού συστήματος και ευρύτερα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Οταν ωστόσο αποφάσισε να ομιλήσει «ιδεολογικά», ο κ. Σαμαράς ασχολήθηκε με την κομμουνιστική αριστερά που υπονόμευσε την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, ωσάν να μην είναι αυτός μονίμως ο στόχος της κομμουνιστικής αριστεράς. Δεν επιχείρησε να συνθέσει σύστημα, συνθηματολογούσε απλώς και η αριστερά εκτινάχθηκε στα ύψη.
Η αποπομπή της κ. Ντόρας Μπακογιάννη, επειδή είχε υπερψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο, είναι θέμα διαφορετικής ποιότητος. Η κ. Μπακογιάννη ανήκει στη Ν.Δ. πολύ περισσότερο από πολλούς άλλους οι οποίοι εξελέγησαν στις τελευταίες εκλογές. Το πρόβλημα είναι με το αποσχισθέν τμήμα της Λαϊκής Δεξιάς, που ενδέχεται να πάρει διαστάσεις μονιμότητος, οπότε μία αυτοδυναμία της κεντροδεξιάς, όπως υφίστατο ώς τώρα, θα είναι πλέον ανέφικτη. Το ιδεολογικό κενό έχει συνέπειες.