Ας δώσουν οι Ελληνες πολίτες μια τελευταία ευκαιρία στα δύο κατεστημένα κόμματα -τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ- που άσκησαν την εξουσία στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα οκτώ χρόνια, να κυβερνήσουν με την ελπίδα ότι θα επανορθώσουν μέχρις ενός σημείου τη βλάβη που επέφερε πρωτίστως η ιδιόμορφη «παράταξη» του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ας δώσουν και στον κ. Αλέξη Τσίπρα, που αναδεικνύεται σε μια νέα ισχυρή πολιτική μορφή, με ζωτική ορμή αξιοσημείωτη, πλην όμως αγνώστων κατευθύνσεων και ροπών, τη δυνατότητα ωριμάνσεως στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως· θα έχει και από αυτή τη θέση μέγιστες πιθανότητες να διαμορφώσει την πολιτική ζωή της χώρας. Νέος ο κ. Τσίπρας, νέο το «κίνημά» του μπορεί να περιμένει.
Αγνωστες, όμως, οι βουλές του εκλογικού σώματος, που ενδέχεται να επιλέξει την «περιπέτεια», με όλους τους κινδύνους, αλλά και την «κρυφή γοητεία», που ενυπάρχει σε αυτήν, σε περιόδους κρίσεως, και ως εκ τούτου να απορρίψει τον όψιμο ορθολογισμό, που επίμονα προβάλλεται, στην παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, ύστερα από δεκαετίες αυθαιρεσιών πρωτοφανών διαστάσεων.
Θεωρούσε η κοινωνία, η ιθύνουσα τάξη και το πολιτικό σύστημα της χώρας ότι μετά την αθρόα και ανεξέλεγκτη είσοδο των «μη προνομιούχων» στο σύστημα εξουσίας, που άρχισε με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, είχε επέλθει μία κάποια «ισορροπία», μία κάποια «σταθερότητα.»
Εκρίθη ότι με την αναβάθμιση των «μη προνομοιούχων» διά της διασπαθίσεως δάνειου δημοσίου χρήματος θα αποτρέπονταν εκρηκτικές, επαναστατικές καταστάσεις, που είχαν ταλανίσει άλλες ευρωπαϊκές χώρες κατά το παρελθόν. Αυτό που δεν ελήφθη υπ’ όψιν επαρκώς ήταν ότι η ραγδαία πληβειοποίηση σημαντικότατου τμήματος της κοινωνίας, συνεπεία των προσπαθειών εξορθολογισμού των δημοσιονομικών προβλημάτων, θα οδηγούσε στη δημιουργία νέου πολιτικού φορέως διά του οποίου θα εκφραζόταν η δυσαρέσκεια. Από το σημείο ακριβώς αυτό άρχισε η ραγδαία αύξηση της επιρροής του κ. Τσίπρα στο εκλογικό σώμα.
Εάν η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου ήταν σε κάποια στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα και την κοινωνία, εάν ο κύριος στόχος τους δεν ήταν να απαξιώσουν την κυβέρνηση της Ν.Δ. και τον πρώην πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή, εάν δεν διακρίνονταν από μία υπερφίαλη αισιοδοξία και αίσθημα παντογνωσίας θα είχαν διαπραγματευθεί πρόγραμμα προσαρμογής πολύ λειτουργικότερο. Οι νεανικοί εκείνοι ακκισμοί, ο ανεκδιήγητος ερασιτεχνισμός οδήγησαν στο δεύτερο Μνημόνιο και στην αντίδραση και των ψηφοφόρων, όπως καταγράφηκε στις εκλογές της 6ης Μαΐου.
Συνέπεια αυτών των εξελίξεων ήταν ότι όλα τα κόμματα -ακόμη και το ΠΑΣΟΚ του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου που διαμόρφωσε με αποκλειστική του ευθύνη τα δύο Μνημόνια- άρχισαν να υιοθετούν μια στάση αναθεωρητική, παρά το γεγονός ότι η δεύτερη δανειακή σύμβαση και ο εφαρμοστικός νόμος είχαν εγκριθεί από τη Βουλή με πλειοψηφία περίπου δύο τρίτων. Αλλά η Γερμανία δεν φαίνεται να κάμπτεται. Θα ασκήσουν, συνεπώς, οι Ελληνες πολίτες το εκλογικό δικαίωμά τους κατά τις οικογενειακές παραδόσεις και τις ιδεολογικές προτιμήσεις. Ούτως ή άλλως τις συνέπειες θα τις επωμισθούμε όλοι.