Κατ’ αρχήν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσα αποφασίστηκαν στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών είναι θετικά. Η Γερμανία αναγκάστηκε να συμβιβαστεί, όχι βέβαια κατόπιν δικών μας ενεργειών, αλλά επειδή όρθωσε το ανάστημά του ένας Μόντι, που εκπροσωπούσε την ευρωπαϊκή δύναμη που ονομάζεται Ιταλία και από δίπλα ένας Ραχόι, που εκπροσωπούσε την ευρωπαϊκή δύναμη που ονομάζεται Ισπανία. Παράλληλα βέβαια, όλοι γνώριζαν ότι το ευρώ και η Ευρωζώνη όδευαν προς την κατάρρευση, αν οι ηγέτες δεν έφταναν σε ένα αποτέλεσμα.
Θετικό επίσης ήταν και το περιεχόμενο της επιστολής του Α. Σαμαρά προς τους εταίρους. Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε στη μεγάλη απόσταση που χωρίζει τις σημερινές θέσεις του με εκείνες που είχε υιοθετήσει όταν η Ελλάδα δεσμεύτηκε με το πρώτο Μνημόνιο τον Μάιο του 2010, για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Σημασία έχει ότι η διατύπωση της επιστολής του ήταν η σωστή και τη σωστή στιγμή, γεγονός που σημαίνει ότι είχε πάρει τα μηνύματα από τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων. Για πρώτη φορά, μάλιστα, ελληνική κυβέρνηση δηλώνει ότι «αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης», άρα το ενστερνίζεται και δεν το αντιμετωπίζει πλέον ως σύστημα όρων που της επιβάλλεται από εχθρικές δυνάμεις, αλλά ως αναγκαίες ενέργειες για την εξυγίανση της οικονομίας.
Σύμφωνα λοιπόν με τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής, η Αθήνα μπορεί να ευελπιστεί, πρώτον, ότι τα 50 δισ. που προορίζονται για την ανακεφαλοποίηση των τραπεζών δεν θα εγγραφούν στο δημόσιο χρέος και δεύτερον ότι θα επωφεληθεί και η χώρα μας από τα 120 δισ. ευρώ που θα διατεθούν για να στηρίξουν την ανάπτυξη του ευρωπαϊκού νότου. Αν σε αυτά προστεθούν η χρονική ανάσα που ζητούμε για την επίτευξη των στόχων, τα περίφημα 13 – 14 δισ. του ΕΣΠΑ, τα οποία ακόμη περιμένουν να απορροφηθούν, και ενδεχομένως και κάποια επιπλέον χρήματα από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, τότε υπάρχουν ελπίδες για σταθεροποίηση της κατάστασης αρχικά και ανάπτυξη στο επόμενο στάδιο.
Ολα αυτά δεν θα γίνουν αυτόματα και κυρίως δεν αποτελούν λόγο για ανόητους πανηγυρισμούς. Οι προϋποθέσεις παραμένουν και είναι σαφείς. Η Αθήνα, δηλαδή η κυβέρνηση, θα υποχρεωθεί να δώσει δείγματα γραφής ότι υλοποιεί τις δεσμεύσεις (αν και ο όρος «δεσμεύσεις» είναι αρνητικός, καθώς και δίχως Μνημόνιο οι αποφάσεις για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας θα ήταν ανάλογες) που έχει αναλάβει η χώρα και να κάνει σε ελάχιστο χρόνο, μέσα στο καλοκαίρι ίσως, κάποιες ενέργειες που θα στείλουν το μήνυμα στους δανειστές ότι εννοεί αυτά που γράφει ο πρωθυπουργός στην επιστολή του. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, η Ανγκελα Μέρκελ είπε στη σύνοδο ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν εφαρμόζει το πρόγραμμά της και βαδίζει προς την καταστροφή, αλλά η κατάσταση είναι ακόμη αναστρέψιμη…
Αν υποθέσουμε -και δεν έχουμε κανένα λόγο να σκεφτούμε το αντίθετο- ότι ο Α. Σαμαράς είναι αποφασισμένος να προχωρήσει στον δρόμο που χάραξε με την επιστολή του. Αναγκαία και ικανή συνθήκη για να μη χάσει τον προσανατολισμό του είναι να ανταποκριθούν προς την ίδια κατεύθυνση οι υπουργοί της κυβέρνησης και τα στελέχη σε όλες τις θέσεις του κρατικού μηχανισμού. Ενός μηχανισμού που διακρίνεται για την ανικανότητα και την αντίδρασή του σε κάθε προσπάθεια βελτίωσης και ενεργοποίησής του. Στη σημερινή συγκυρία είναι απαραίτητο οι υπουργοί και τα στελέχη που θα τοποθετηθούν σε διάφορα πόστα να έχουν τη βούληση, την ικανότητα και τη γνώση για να «σύρουν το κάρο», γιατί άλλη ευκαιρία δεν θα υπάρξει. Αρα, εξ ορισμού θα πρέπει να αποκλεισθούν οι τυχάρπαστοι κομματικοί και φίλοι που συνωστίζονται ήδη για να αλώσουν το κράτος!
Την επόμενη εβδομάδα καταφθάνουν στην Αθήνα οι της τρόικας για να διαπιστώσουν πού βρίσκεται η κατάσταση. Γνωρίζουν αρκετά, παρακολουθούν τα πάντα και δεν θα «παραμυθιαστούν» αν κάποιοι έχουν σκοπό να τους «παραμυθιάσουν». Ως γνωστόν, στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων, όπου το κλίμα είναι από λίγο έως πολύ αρνητικό για την Ελλάδα, περιμένουν την έκθεσή τους για να καθορίσουν τη συμπεριφορά τους. Αυτό το αρνητικό κλίμα καλείται η κυβέρνηση να ανατρέψει.