Η περιπέτεια του ιστορικού εστιατορίου XENIA στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, το οποίο παραμένει κλειστό παρότι από την προηγούμενη Παρασκευή έχει αρχίσει το ετήσιο θεατρικό φεστιβάλ, ουδόλως πρέπει να μας ξενίζει. Βέβαια, ορθώς τα ΜΜΕ παρουσίασαν τις διάφορες πτυχές της υπόθεσης (π.χ. πλειοδοτικοί διαγωνισμοί για την ανάληψη του εστιατορίου που προσβλήθηκαν και επαναλήφθηκαν, πρωτοβουλίες για εξεύρεση λύσης που δεν προχώρησαν, ερωτήματα που αφορούν την αβελτηρία των αρμοδίων).
Ομως η τελική εντύπωση που μένει είναι ότι όλα αυτά είναι μπούρδες. Εάν υπήρχε πρόθεση να δοθεί λύση, αυτή θα βρισκόταν ώστε ο χώρος της Αρχαίας Επιδαύρου να οργανωθεί για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των… ποιων; Των τουριστών που επισκέπτονται τον χώρο; Των θεατών; Ή μήπως των συντελεστών των παραστάσεων;
Και ναι, να βρεθεί λύση, αλλά από πότε; Μήπως είναι όψιμο το ενδιαφέρον μας; Η τουριστική περίοδος, άλλωστε, δεν ξεκίνησε την περασμένη Παρασκευή… Γιατί δεν έδρασαν εγκαίρως η Εταιρεία Τουριστικών Ακινήτων (της ανήκει το XENIA), ο τοπικός δήμος, το Φεστιβάλ Επιδαύρου, οι εργαζόμενοι στον αρχαιολογικό χώρο;
Αρκετοί είναι εκείνοι που στηλιτεύουν την απουσία της τουριστικής πολιτικής στην Ελλάδα, καταδεικνύοντας τις ελλείψεις που παρατηρούνται στους τουριστικούς χώρους (οργάνωσή τους, ωράριο λειτουργίας κ.λπ.). Ομως, η τουριστική πολιτική στη χώρα μας πάντα θα παραμένει λειψή, εάν συνεχίσει να οργανώνεται με βάση, κατά μείζονα λόγο, τις ανάγκες των ξένων επισκεπτών, χωρίς να έχει προηγουμένως υπάρξει το υπόβαθρο των υποδομών και η οργάνωση των υπηρεσιών, που θα καταστήσουν βιώσιμο και λειτουργικό έναν τόπο για τους κατοίκους του. Μόνον έτσι θα αναδειχθεί η τοπικότητα, το χρώμα, ο παλμός μιας περιοχής. Ετσι έχουν οργανωθεί τα ισχυρά τουριστικά brand names της Δύσης, σε απόλυτη διαφοροποίηση με τη φιλοσοφία των χωρών που προσφέρουν υπηρεσίες απολύτως τυποποιημένες.
Ουσιαστικά, δηλαδή, δεν μπορεί μία πόλη, μία περιοχή, μία χώρα να οργανώνονται μόνο σε τουριστικές «νησίδες» κατάλληλες προς εκμετάλλευση για μία μόνο περίοδο του χρόνου, την ίδια στιγμή που η υπόλοιπη «έξω περιοχή» βουλιάζει στην υποβάθμιση. Και το να καλύπτουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί για να μην εκτεθούμε στους αιφνίδιους επισκέπτες μας, αλλά και το να καθαρίζουμε το σπίτι από μέρες βάζοντας τα καλά τραπεζομάντιλα είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος (αν και σαφώς προτιμότερη η δεύτερη). Ο απαραίτητος σεβασμός και η φροντίδα στο εθνικό προϊόν του τουρισμού θα έλθει ως φυσική απόρροια του σεβασμού που δείχνουμε στον τόπο, όπως τον βιώνουμε όλους τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου.
Είναι, λοιπόν, άστοχο να ζητάμε να υπάρχει ένα μπουκαλάκι νερό για τους τουρίστες στην Επίδαυρο, την Ακρόπολη ή την Αρχαία Ολυμπία. Οχι, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Οι ντόπιοι είναι που χρειάζονται ένα μπουκάλι νερό…