Επί δεκαετίες μετά τη μεταπολίτευση, η ελληνική Αριστερά διεκδικούσε τη θέσπιση της απλής αναλογικής. Ο κίνδυνος της «ιταλοποίησης», δηλαδή ο κατακερματισμός των κομμάτων, η αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης και οι συναπτές εκλογές, ήταν το πάγιο επιχείρημα που επικαλούνταν οι υποστηρικτές ενισχυμένων πλειοψηφικών εκλογικών συστημάτων. Ετσι φτάσαμε το φθινόπωρο του 2011, μετά σχεδόν 40 χρόνια μονοκομματικών κυβερνήσεων (με εξαίρεση τις κυβερνήσεις του 1989-90), ανέτοιμοι από καιρό, στην ανάγκη σχηματισμού πολυκομματικού συνασπισμού υπό τον Λουκά Παπαδήμο. Χωρίς κουλτούρα διακομματικής συνεννόησης τα δύο μεγάλα κόμματα κλήθηκαν να συνεργαστούν για να βγάλουν τη χώρα από τη χειρότερη μεταπολεμική κρίση. Το ΠΑΣΟΚ συμμετείχε στην κυβέρνηση έμπρακτα, τοποθετώντας όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη του σε καίρια υπουργεία. Η Ν.Δ. υποτίθεται ότι στήριξε τον Λουκά Παπαδήμο στο έργο του, χωρίς όμως να προσφέρει στελέχη πρώτης γραμμής στην κυβέρνηση, παρά μόνο σε τομείς χαμηλής διακινδύνευσης όπως η Αμυνα και η Εξωτερική Πολιτική. Το μόνο που φάνηκε να ενδιαφέρει τον Αντώνη Σαμαρά είναι να εμφανίσει εαυτόν ως διασώστη του 13ου και 14ου μισθού ή των κατώτατων συντάξεων. Στο τέλος έθεσε τον κύριο Παπαδήμο υπό ομηρία, ζητώντας με εμμονή τη διεξαγωγή εκλογών.
Μετά τις εκλογές του Μαΐου ουδείς κατάλαβε γιατί δεν συγκροτήθηκε κυβέρνηση, αφού τα ίδια κόμματα πέτυχαν τελικά την προγραμματική συμφωνία ένα μήνα αργότερα. Ισως επειδή η πρόκληση της συναίνεσης ήταν πράγματι τιτάνια για κόμματα εθισμένα στην άσκηση μοναχικής εξουσίας. Ο μπαμπούλας του πολιτικού κόστους από τη συμμετοχή στην εξ ορισμού αντιδημοφιλή κυβέρνηση απέτρεψε, εξάλλου, την ουσιαστική σύμπραξη του Ευάγγελου Βενιζέλου στο νέο κυβερνητικό εγχείρημα υπό τον Αντώνη Σαμαρά. Οι όροι έχουν πλέον αντιστραφεί. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. έκανε το υπεύθυνο άλμα και όρισε υπουργό Οικονομικών έναν τεχνοκράτη, πρώην στενό συνεργάτη του Κώστα Σημίτη, ενώ ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ περιχαρακώνεται στην ασφαλή τακτική της σχιζοειδούς αντιπολίτευσης από τη θέση της συμπολίτευσης. Η πολιτική αυτή, όμως, φέρνει σε δύσκολη θέση και τον Φώτη Κουβέλη, ο οποίος θα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την υπεύθυνη στάση του και να πλειοδοτήσει σε «αριστεριλίκι» για να μην αμφισβητηθεί στο εσωτερικό του κόμματός του.
Ο κύριος Βενιζέλος ως πρώην υπουργός Οικονομικών θα έπρεπε να έχει πλήρη αντίληψη της θέσης του Γιάννη Στουρνάρα και να μην καταφεύγει στην ανέξοδη ρητορική περί επαναδιαπραγμάτευσης. Γνωρίζει καλά ότι η στρατηγική αυτή είναι ανέφικτη και αδιέξοδη όσο οι δανειστές δεν έχουν πειστεί πως το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής ξαναμπήκε σε ρότα εφαρμογής. Εχει φάει κι ο ίδιος ξύλο -κατά την προσφιλή δημοσιογραφική διατύπωση- στα Eurogroup των περασμένων μηνών και θα έπρεπε να αισθάνεται αλληλέγγυος και στοργικός με τον επίδοξο πολυτραυματία.