Μια μεγάλη, διπλή, αδικία συνεχίζει να συντελείται έναντι των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι εργάζονται σκληρά και παράγουν έργο. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει αναγορεύσει σε ταμπού την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, ακόμη και όταν οι οργανικές τους θέσεις θα έπρεπε να είχαν καταργηθεί από καιρό ή όταν οι οργανισμοί στους οποίους εργάζονται κλείνουν. Την ίδια στιγμή η ανεργία, η οποία σημειωτέον αφορά μόνο τον ιδιωτικό τομέα, εκτινάσσεται απίστευτα και χιλιάδες εργαζόμενοι σε αυτόν ζουν με το φάσμα της απόλυσης. Πώς όμως πρέπει να νιώθει ένας γιατρός του ΕΣΥ ή κάποιος άλλος σκληρά εργαζόμενος στο Δημόσιο όταν βλέπει ταυτόχρονα τον μισθό του να μειώνεται δραστικά και κανείς να μην πειράζει το άχρηστο και σπάταλο κομμάτι του δημόσιου τομέα; Στην Ελλάδα της κρίσης, είναι σημαντικό να γνωρίζει ο Ελληνας φορολογούμενος πως ούτε ένα ευρώ από τους φόρους και τα χαράτσια που του έχουν επιβληθεί δεν ξοδεύεται για άχρηστες θέσεις εργασίας στο Δημόσιο και για υπαλλήλους που κάθονται. Δεν είναι απλώς ανεκτό πλέον από την πλειονότητα των Ελλήνων που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, δουλεύουν πολύ και πληρώνουν τους φόρους τους παρά τις αντιξοότητες.
Ανεργία και σπάταλο Δημόσιο
56" χρόνος ανάγνωσης
