Στο κατώφλι του Μνημονίου βρίσκεται και η Κύπρος. Αυτές τις μέρες θα κριθεί αν θα υποχρεωθεί να περικόψει προνόμια, μισθούς και συντάξεις, να πουλήσει δημόσιους οργανισμούς. Αυτό αναφέρουν οι πρώτες πληροφορίες από τις διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη ανάμεσα στην τρόικα και την κυπριακή κυβέρνηση και αναμένεται να ολοκληρωθούν τον Σεπτέμβριο.
Τα τεκταινόμενα στη Μεγαλόνησο δεν μας απασχολούν ιδιαίτερα, οι αναφορές στα όσα συμβαίνουν εκεί είναι ελάχιστες. Θα έπρεπε όμως. Γιατί στην Κύπρο δοκιμάστηκαν στην πράξη οι ιδέες ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής πολιτικής σκηνής για το τι έπρεπε να κάνουμε διαφορετικά για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την κρίση. Και ας μην το ξεχνάμε, με επιχείρημα αυτές τις απόψεις οι πολιτικοί αντίπαλοι και οι πάντα πρόθυμοι για εφήμερη δημοφιλία δημοσιογράφοι επιχείρησαν να απαξιώσουν ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού ως προδότες, Τσολάκογλου και άλλα τέτοια αποκυήματα εγγράμματης βαρβαρότητας. Ας τα πάρουμε ένα – ένα λοιπόν. Τι έκανε η Κύπρος όταν ξέσπασε η κρίση; Εριξε λεφτά στην αγορά μέσω ενός πακέτου παροχών ύψους 1,6 δισ. τη διετία 2007 – 2009 και συνέχισε να αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες με ρυθμό 4% ετησίως. Τα οικονομικά αποτελέσματα όμως δεν ήταν τα αναμενόμενα. Το 2010 η κυπριακή οικονομία παρέμεινε στάσιμη. Από το 2011 βρίσκεται σε ύφεση της τάξης του 1% και η συρρίκνωση αναμένεται να επιταχυνθεί του χρόνου στο 3%. Η κυπριακή κυβέρνηση συζήτησε επί μακρόν μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως ουδέποτε έλαβε. Το αποτέλεσμα ήταν ελλείμματα της ταξης του 6,3% (το 2009), του 5,3% (το 2010) και του 6,1% (το 2011). Αθροιστικά η Κύπρος την τελευταία τριετία αύξησε το έλλειμμά της από το 60% στο 75% του ΑΕΠ.
Η Κύπρος ανακήρυξε ΑΟΖ, αναζήτησε και βρήκε υδρογονάνθρακες. Αυτό δεν έχει καμιά οικονομική αξία στην τρέχουσα συγκυρία, το αναφέρουμε όμως γιατί κάποιοι το ανήγαγαν στη χώρα μας σε πανάκεια για την αντιμετώπιση του ελληνικού οικονομικού προβλήματος.
Ομως: ενώ η διαδικασία αυτή ξεκίνησε το 2007 χρήματα δεν πρόκειται να μπουν στα κρατικά ταμεία πριν από το 2015. Επιπλέον, οι Κύπριοι, οι οποίοι πίστεψαν αρχικά ότι το αέριο θα δώσει λύσεις στο δημοσιονιομικό πρόβλημα αντιλήφθηκαν σύντομα ότι αυτό ήταν μια φρούδα ελπίδα.
Η Κύπρος πράγματι αναζήτησε εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης της οικονομίας της, κάτι που σύμφωνα με τις θεωρίες του συρμού δεν ήθελαν οι δικοί μας πολιτικοί γιατί είχαν βάλει σκοπό της ζωής τους να παραδώσουν τη χώρα δεμένη χειροπόδαρα στους Γότθους. Τα αποτελέσματα ήταν ώς τώρα πενιχρά. Ενα διακρατικό δάνειο από τη Ρωσία ύψους 2,5 δισ. ευρώ το περασμένο φθινόπωρο. Η ελπίδα της Λευκωσίας είναι ότι αυτή η αναζήτηση δεν έχει κριθεί και ότι εν τέλει θα υπάρξουν δάνεια από τη Ρωσία και την Κίνα που θα καταστήσουν αχρείαστη την ευρωπαϊκή βοήθεια. Αν όμως είναι τόσο δύσκολα για την Κύπρο, με τις ρωσικές καταθέσεις και τις ενεργειακές της προοπτικες, να διασφαλίσει διακρατικά δάνεια της τάξης των 5 δισ. ευρώ, ας μας πει κάποιος πού θα έβρισκε η Ελλάδα τα δεκάδες δισ. που είχε ανάγκη.
Τελευταίο, μα όχι ασήμαντο. Η κυβέρνηση Χριστόφια θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αποτρέψει την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο. Αν δεν έχει άλλη επιλογή όμως θα το αποδεχτεί, αυτό σημαίνει το αίτημα οικονομικής στήριξης που υπέβαλε.
Προφανώς δεν διανοείται να υποβάλει τους συμπολίτες της στη δοκιμασία της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και της βίαιης κατάρρευσης του βιοτικού τους επιπέδου. Πρόκειται, υπενθυμίζω, για μια αριστερή κυβέρνηση.