Οι πάντες γνωρίζουν ότι ο Σεπτέμβριος θα είναι καθοριστικός μήνας για το ορατό μέλλον της χώρας. Τέλη Αυγούστου η τρόικα θα έχει καταλήξει στις διαπιστώσεις της και θα υποβάλει την έκθεσή της και οι εταίροι-δανειστές θα αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν την εκταμίευση των κονδυλίων στο πλαίσιο της δανειακής σύμβασης, ή αν θα μας αφήσουν στην τύχη μας, κρίνοντας τουλάχιστον από τις δηλώσεις υπεύθυνων Ευρωπαίων αξιωματούχων και ειδικά αν εκτιμηθεί ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο με την ύφεση που βαθαίνει.
Ομολογουμένως, το κλίμα δεν είναι καλό για την Ελλάδα. Για πολλούς και διάφορους λόγους που έχουν αναλυθεί, το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας εκτροχιάστηκε, το βάρος της τήρησης των δεσμεύσεων θα πέσει και πάλι στους μεσοαστούς που προσπαθούσαν και προσπαθούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, αλλά κινδυνεύουν πλέον να εξαφανιστούν ως τάξη, ενώ πληθαίνουν στο εξωτερικό εκείνοι που ουσιαστικά επιθυμούν να φύγει η χώρα μας από την Ευρωζώνη γιατί καλώς ή κακώς τη θεωρούν «μαύρο πρόβατο». Μίντια, κερδοσκόποι, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες διαφόρων κρατών, οικονομολόγοι, «γκουρού» των αγορών, ακόμη και μεγάλες μερίδες της κοινής γνώμης.
Στο εσωτερικό η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Αν και από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση και έγινε αντιληπτό ότι η χώρα ανεπίσημα χρεοκόπησε, ήταν φανερό ότι θα φτωχύνουμε και το επίπεδο διαβίωσης θα έπεφτε αισθητά, τώρα η απαισιοδοξία διαχέεται και στα στρώματα που έδειχναν διάθεση να αναλάβουν τις ευθύνες τους για να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη, εκτιμώντας σωστά ότι επιστροφή στη δραχμή σημαίνει ολική καταστροφή. Παράλληλα είναι σαφές ότι το «λόμπι« της δραχμής και τα κόμματα που συνειδητά ή ασυνείδητα το υπηρετούν μαζί με τα μίντια που συμπράττουν μαζί τους λαϊκίζοντας ασύστολα, εντείνουν τις προσπάθειές τους για να μην επιτρέψουν στην κυβέρνηση να τηρήσει τις δεσμεύσεις του κράτους και να κάνει αυτά που πρέπει να γίνουν για να κρατηθούμε στον αφρό.
Αναμφισβήτητα, λοιπόν, τα πράγματα είναι πολύ ζοφερά. Ομως υπάρχουν ακόμη ελπίδες, εφόσον η κυβέρνηση κάνει πράξη την αποφασιστικότητα που διακηρύσσει στα λόγια, φροντίζοντας παράλληλα να επιδείξει στοιχειώδη δικαιοσύνη για να διατηρήσει την υποστήριξη των πραγματικών μεσοαστών. Η περίπτωση της Ελλάδας φαίνεται ότι εξακολουθεί να αποτελεί αντικειμενικά συστημικό κίνδυνο, ειδικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν Ισπανία και Ιταλία, και παρά τα όσα λέει ο ανεκδιήγητος Ρέσλερ, η Ουάσιγκτον δεν επιθυμεί καμία αναταραχή στο παγκόσμιο σύστημα μέχρι τις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου και με όσα γίνονται στη Μέση Ανατολή, κανονικά η Δύση δεν πρέπει να θέλει τη δημιουργία συνθηκών αποσταθεροποίησης και στην περιοχή μας. Αν μη τι άλλο, το Ισραήλ χρειάζεται το «σκαλί» στήριξης που σήμερα του προσφέρει η Αθήνα. Που σημαίνει ότι η γεωστρατηγική σημασία της χώρας μας ενισχύεται.
Με αυτήν την έννοια, δεν είναι εύκολο να βρεθούμε εκτός Ευρωζώνης. Από την άλλη πλευρά θα πρέπει να δούμε και τις εξελίξεις. Γιατί υπάρχουν δυνάμεις που πιστεύουν ότι με την Ελλάδα έξω, η Ευρωζώνη μπορεί να κάνει άλματα ενοποίησης και άλλες που απεργάζονται «ευρώ» δύο ταχυτήτων. Μόνο που μπορεί να μη μας θέλουν ούτε στη δεύτερη ταχύτητα.