Θαύματα δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Απλώς η προοπτική που ανοίγεται για την επαναφορά μιας σχετικής ευνομίας στην Αθήνα, ανεβάζει τον πήχυ των προσδοκιών. Υπάρχει ανυπομονησία από μεγάλη μερίδα του κόσμου, να ξαναδεί την πόλη να λειτουργεί «όπως παλιά», όσο και αν όλοι γνωρίζουμε ότι όλα πλέον είναι «αλλιώς».
Πάντως, η οδός Τοσίτσα διατηρεί την άγρια όψη της τη νύχτα. Το Αρχαιολογικό Μουσείο στην Πατησίων μοιάζει να είναι δέσμιο μιας κατάστασης την οποία όλοι παρακολουθούν σαν να βλέπουν στην οθόνη το CSI Athens. Καιρός είναι να σηκωθούμε από τα καθίσματα και να αφήσουμε τα ποπ κορν στην άκρη. Εδώ, μιλάμε για το πιο σημαντικό πρόβλημα στην πόλη.
Πέρα από την ανθρωπιστική διάσταση των χιλιάδων εξαρτημένων από τα ναρκωτικά που κυκλοφορούν στους δρόμους, υπάρχει και το θέμα της λειτουργίας της πόλης, της οικονομίας μιας πρωτεύουσας που «κάποτε» ήθελε να γίνει και διεθνής προορισμός. Κάποτε, λέει ένα ανέκδοτο, υπήρχε μία πόλη στη ΝΑ Ευρώπη που νόμιζε ότι μπορούσε να είναι ελκυστική ως city break προορισμός. Τώρα, που βάλαμε τον καθρέφτη απέναντι στο πρόσωπό μας και αναγκαστήκαμε να δούμε την αληθινή διάσταση των πραγμάτων, είναι καιρός να περάσουμε στην ανασύνταξη. Και καμία ανασυγκρότηση δεν είναι απλή διαδικασία όταν προϋποθέτει τη σκληρή αυτοκριτική και την ακόμη σκληρότερη δουλειά.
Τι μπορεί να κάνει η Αθήνα αυτήν τη στιγμή; Αυτό που άρχισε με τον «Ξένιο Δία» πρέπει να συνεχίσει και να επεκταθεί. Γιατί ζητούμενο δεν είναι μόνο η άμεση αποσυμπίεση της πόλης, αλλά η εκπομπή μιας άλλης διάθεσης προς όλες τις κατευθύνσεις.
Οι ευαίσθητες κεραίες, εντός και εκτός Ελλάδος, έχουν ήδη καταγράψει τη μεταβολή, αλλά επειδή πρόκειται για την Ελλάδα, μια χώρα δυστυχώς ασυνάρτητη, αναξιόπιστη και ανακόλουθη (ενώ υποστηρίζει το αντίθετο για τον εαυτό της, δείχνοντας δηλαδή και έλλειμμα αυτογνωσίας), υπάρχει επιφύλαξη. Δεν ενοχλεί η επιφύλαξη, η οποία είναι δικαιολογημένη, αφού η μετατροπή της επιφύλαξης σε εμπιστοσύνη επαφίεται απολύτως στα δικά μας χέρια. Η Αθήνα έχει να κινήσει ένα τεράστιο σκουριασμένο γρανάζι, που για κάθε εκατοστό πρέπει να «βάλουν πλάτη» χιλιάδες άνδρες. Εχω την αίσθηση, την πεποίθηση και την ελπίδα πως κάτι αρχίζει και κινείται.