Στα κρυστάλλινα μαγευτικά νερά των ελληνικών θαλασσών σβήνουν, όπως το κάρβουνο που πέφτει στο νερό, υπερβολές, σκώμματα, κακότητες, προφητείες, χλευασμοί, διχόνοιες, απειλές, ύβρεις… Κάτω από ένα δροσερό πεύκο, με τη μυρωδιά της ρόδινης πευκοβελόνας να τρυπάει σχεδόν οδυνηρά αισθήσεις, συνείδηση, μνήμη, ή με τα άκρα χωμένα στην καυτή άμμο, όλα συρρικνώνονται σε ακίνδυνες διαστάσεις. Οι Ελληνες δεν είναι πια πιότηδες, χαροκόποι, φαφλατάδες, ψευδολόγοι, ελαφρόμυαλοι, αφερέγγυοι, αλλά «εργατικοί άνθρωποι, που αγωνίζονται να συντηρήσουν τις οικογένειές τους υπό το βάρος των λαθών της πολιτικής και οικονομικής ελίτ» όπως είπε κατ’ αρχήν στη ΝΕΤ ο Γερμανός πρώην καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο οποίος παραθερίζει αυτές τις ημέρες στην Κω. Η Ελλάδα δεν είναι πίθος των Δαναΐδων ή απειλή, αλλά μια χώρα που «από τη στιγμή που συμφωνήσει κανείς ότι προχωράει σε μεταρρυθμίσεις, ανανεώνεται, τότε θα πρέπει να της δοθεί χρόνος ώστε να μοιράσει τα βάρη». Δεν της αξίζει, είπε, η αρνητική ρητορική και απηύθυνε έκκληση στους Γερμανούς πολιτικούς να την εγκαταλείψουν: «Η Ευρώπη χρωστάει πολλά σε αυτή τη χώρα, σε αυτόν τον λαό», «το χρήμα δεν είναι η έκφραση της Ευρώπης».
Η γλυκύτητα του θέρους καταπίνει ανησυχίες, φόβους, απογοητεύσεις, πικρίες, μαλακώνει τον θυμό, κάνει συνειδητή την ύπαρξη σε έναν ευλογημένο τόπο. Οπως στα πρώτα ανακουφιστικά δευτερόλεπτα μετά το ξύπνημα από έναν εφιάλτη: «Είμαι ζωντανός!».
Τα προβλήματα μοιάζουν διαχειρίσιμα, το ποτήρι δείχνει μισογεμάτο, μετρούν τα θετικά, π.χ. ότι οι περικοπές μισθών, κοινωνικών δαπανών, οι θυσίες, δεν πήγαν χαμένες αφού σημειώθηκε εντυπωσιακή μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος (από 10,6% το 2009 σε 2,4% το 2011, έκθεση ΔΝΤ) – αν αυτό δεν σημαίνει πολλά για τους εταίρους μας, σημαίνει αρκετά για την Ελλάδα, αφού ισοσκελίζονται έσοδα και δαπάνες. Τα 8,8 δισ. ευρώ που άντλησε Ιούλιο – Αύγουστο το Δημόσιο από τις τράπεζες μέσω έκδοσης έντοκων γραμματίων για να καλύψει τρέχουσες ταμειακές του ανάγκες, με υψηλό κόστος και κατά παράβαση του συμφώνου δημοσιονομικής προσαρμογής, αποτελούν μόνο μία πέτρα που αφαιρείται από τα θεμέλια της αισιοδοξίας μας. Τα μαύρα σενάρια του Αυγούστου -μείωση των κύριων συντάξεων άνω των 700 ευρώ από 2% έως 15%, αύξηση από 15 σε 20 χρόνια του ελάχιστου χρόνου ασφάλισης για θεμελίωση δικαιώματος για κατώτατη σύνταξη, κατά 35% – 50% μείωση των διπλών συντάξεων, μείωση έως 45% στα εφάπαξ, εργασιακή εφεδρεία για 45.000 δημοσίους υπαλλήλους- μοιάζουν μακρινά. Ακόμη και η οδυνηρή πραγματικότητα της κλιμακούμενης ύφεσης (μέσα σε μια πενταετία χάθηκε το 17,4% του ΑΕΠ, ενώ μόνο μέσα στο 2ο τρίμηνο του 2012 η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 6,2%) έχει ναι μεν τα αρνητικά της -μείωση εσόδων, αύξηση περικοπών-, αλλά εισάγει και μια αχτίδα ισχυρού φωτός: την ισχυροποίηση της επιχειρηματολογίας κατά της εξουθενωτικής λιτότητας και υπέρ της χαλάρωσης της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Οπως λέει και ο ποιητής (Σεφέρης, «Επί σκηνής Δ΄») «Εγώ είμαι το τόπος σου/ίσως να μην είμαι κανείς/αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις»…