Τεχνάσματα με την υγεία
Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τα εύστοχα άρθρα της κ. Ελλης Τριανταφύλλου («O θάνατος του γεροντάκου», 27/7/2012) και του κ. Νίκου Ξυδάκη («O εφιάλτης του πλαφόν», 28/7/2012) σχετικά με τον καθορισμό πλαφόν 1.500 ευρώ ως ετήσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για κάθε ασφαλισμένο Ελληνα πολίτη, θα ήθελα να προσθέσω στο ήπιο ύφος των ανωτέρω άρθρων, ευθέως και ευθαρσώς, ότι οι όποιοι εισηγητές του μέτρου αυτού είναι σαφώς ηλίθιοι, άξιοι -επί τη ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου- μεταλλίου ηλιθιότητας, και εν τούτω επικίνδυνοι εφόσον ασκούν κρατική εξουσία. Καμία απολύτως επιείκεια στον χαρακτηρισμό! Αν θέλουν να αιτιολογήσουν την απάνθρωπη εισήγησή τους ας αποκαλυφθούν για να τους αξιολογήσουμε με τη σειρά μας. Το να αφήνουν να διαρρέουν τέτοιου είδους φήμες που κατατρομάζουν χιλιάδες συνταξιούχους με χρόνιες πολυδάπανες παθήσεις δείχνει ότι είναι και θρασύδειλοι και κουτοπόνηροι. O κ. Ξυδάκης γράφει «… αν δεν είναι επικοινωνιακό τέχνασμα, τότε δείχνει ότι η κυβέρνηση παραλογίζεται εν απογνώσει…». Φρονώ ότι τέτοιου είδους τεχνάσματα είναι ανεπίτρεπτα και πρέπει να τιμωρούνται αυτοί που τα λανσάρουν. Το δεύτερο είναι και επικίνδυνο και ανησυχητικό γιατί αφαιρεί κάθε ανθρώπινο πρόσωπο από την κυβέρνηση που είναι, θέλουμε να πιστεύουμε ακόμη, εθνικής ενότητας και σωτηρίας. Τέτοιου είδους φήμες την υπονομεύουν και την υποβιβάζουν στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Τι χρείαν άλλων εχθρών έχει όταν κυοφορεί στους κόλπους της άτομα με τόσο αυξημένο βαθμό ηλιθιότητας. Οφείλει να τους αποκαλύψει και να τους αποπέμψει πάραυτα γιατί κλονίζουν συθέμελα την αξιοπιστία της, που τόσο έχει ανάγκη. Δεν είναι δυνατόν να ζητεί την εμπιστοσύνη του κόσμου, όταν αφήνει να διαρρέουν τέτοιες απάνθρωπες φήμες εις βάρος της ζωής του γεροντάκου που έχει πληρώσει για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψή του. H κυβέρνηση θα κάνει θανάσιμο λάθος αν τοποθετήσει απέναντί της όλους τους Ελληνες.
Π. Καρακατσουλης – Ομ. Καθηγητής Γεωπονικού Πανεπιστημίου
Διεθνές το Ιπποκράτειο;
Κύριε διευθυντά
Είμαι Ελληνοϊταλός, από πατέρα Ιταλό και μητέρα Ελληνίδα. Κατοικώ μόνιμα στην Ιταλία, όπου και η επαγγελματική μου δραστηριότητα σαν δικηγόρος και τα καλοκαίρια περνώ τις διακοπές στην Κω, τόπο καταγωγής της μητέρας μου.
Ομιλώ την ελληνική και παρακολουθώ όλα τα θέματα που αφορούν τόσο την Κω, όσο και την Ελλάδα, την οποία νιώθω σαν πατρίδα μου.
Πρόσφατα ανέγνωσα στον τοπικό κωακό Τύπο ότι το διοικητικό συμβούλιο του Διεθνούς Ιπποκρατείου Ιδρύματος συντίθεται από Ελληνες και μόνον.
Αυτό κατά την άποψή μου, αναιρεί αυτόματα τον διεθνή χαρακτήρα του ακόμη και την επωνυμία του. Πώς μπορεί ένα ίδρυμα να λέγεται διεθνές και να μπορεί να λειτουργεί διεθνώς, αν η διοίκησή του αποτελείται μόνο από Ελληνες; Φρονώ ότι στη σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου θα έπρεπε να βρίσκονται έστω και μειοψηφικώς, επώνυμα άτομα της διεθνούς ιατρικής Κοινότητας και υπερασπιστές του Ιπποκρατικού ιδεώδους.
Και τέτοια άτομα απανταχού στον κόσμο υπάρχουν ευτυχώς χιλιάδες. Στην περίπτωση αυτής το άνω ίδρυμα θα ήταν όντως διεθνές και θα υπηρετούσε απόλυτα τον σκοπό για τον οποίο συνεστήθη.
ΥΓ. Ατυχώς, στη Ρώμη δεν έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε τον καθημερινό ελληνικό Τύπο, ενώ υπάρχει καθημερινά όλος ο Τύπος της Ευρώπης και όλων των χωρών της Μεσογείου. Γιατί;
Νikos Forenza – Ιταλία
Το βίωμα της κρίσης
Κύριε διευθυντά
Πάντοτε με απασχολούσε η έννοια της υποκειμενικότητας: πόσο σίγουροι είμαστε ότι αυτό το οποίο πιστεύουμε ως αληθές, σωστό ή ηθικό είναι πράγματι έτσι, διότι την ίδια στιγμή μπορεί να εμφανιστεί μπροστά μας η προοπτική να είναι τα πράγματα τελείως διαφορετικά. Δεν μπορείς να απαιτείς από οποιονδήποτε να έχει την ίδια άποψη με εσένα όταν πρόκειται για διαφορετικά πρόσωπα με διαφορετικές συνθήκες ζωής, χαρακτήρα, βιώματα, εμπειρίες. Η οικονομική κρίση την οποία όλοι, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, βιώνουμε τα τελευταία χρόνια είναι ένα θέμα, για το οποίο έχουν ειπωθεί και γραφεί πάρα πολλά. Σίγουρα απασχολεί τον καθένα από εμάς, στον βαθμό που έχει επηρεαστεί η ζωή του, η καθημερινότητά του και το μέλλον του. Εχοντας συνείδηση των παραπάνω, αρνούμαι να εμπλακώ σε μία συζήτηση κάνοντας συγκρίσεις σχετικά με το για ποιον είναι χειρότερες οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Ο καθένας από εμάς βιώνει με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό επίπεδο την προσαρμογή της ζωής του σε νέα οικονομικά δεδομένα, χωρίς να μπορεί να μπει σε ζυγαριά η ψυχολογία, η αντοχή και τα όριά του. Αλλωστε, τα πράγματα τα οποία, για εμένα τουλάχιστον, εξακολουθούν να είναι σημαντικά και να μου δίνουν χαρά, δεν αφορούν και δεν επηρεάζονται από τη μείωση των εσόδων μου. Ενδεχομένως σε κάποιους άλλους συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο (και δεν μιλώ για ζητήματα επιβίωσης ή στοιχειώδους επιπέδου ζωής), αλλά δεν προτίθεμαι ούτε θα ήθελα να τους πείσω για το αντίθετο.
Αυτό το οποίο, εν τέλει, θεωρώ σημαντικό να πω ύστερα από όλα όσα διάβασα, έζησα, άκουσα και συζήτησα με διαφορετικούς ανθρώπους είναι ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, πολλά κεκτημένα δικαιώματα θυσιάστηκαν δίχως πραγματικό λόγο, εν μέρει εκ λόγων κερδοσκοπικών, εν μέρει λόγω πανικού και κακού χειρισμού και, τέλος, ότι σε κάθε περίπτωση, αυτό το οποίο δεν πρόκειται να αποκατασταθεί -ακόμη και μετά την ενδεχόμενη αποκατάσταση των οικονομικών δεδομένων σε προ κρίσης επίπεδα- είναι ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη απέναντι σε αυτούς που φέρθηκαν άδικα. «Ισως πάλι ν’ ανταμώσουμε, μα εκεί που μ’ άφησες δεν πρόκειται ποτέ να με ξαναβρείς» (Bertold Βrecht).
Βασιλικη Χαντζη – Αθήνα
Οι απόμαχοι της εργασίας
Κύριε διευθυντά
Οι Σπαρτιάτες πετούσαν στον Καιάδα τα παιδιά που γεννιούνταν με φυσικές ανεπάρκειες και που έκριναν ότι δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν στο σύνολο και να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή. Εμείς φυσικά το καταδικάζουμαι μετά βδελυγμίας σαν φοβερά απάνθρωπο. Φυσικά και είναι! Αλλά εμείς «οι πολιτισμένοι» τι κάνουμε σήμερα; Κάνουμε ακριβώς το ίδιο αλλά όχι στα νεογέννητα, αλλά στους απόμαχους της ζωής, αυτούς που ανάλωσαν τα χρόνια τους δουλεύοντας, παλεύοντας, κάνοντας και σφάλματα, αλλά προσπαθώντας. Αυτούς όταν φτάσουν στο τέρμα και δεν μπορούν να αποδώσουν πια τους θεωρούμε βάρος της κοινωνίας και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να τους εξοντώσουμε αργά και βασανιστικά. Γιατί τι άλλο επιδιώκουν τα συνεχώς επιβαλλόμενα μέτρα; Ποια εισοδήματα κτυπιούνται και μειώνονται πρώτα και άμεσα. Μα, φυσικά οι συντάξεις οι οποίες εκμηδενίζονται. Βλέπετε οι συνταξιούχοι δεν έχουν τα μέσα ούτε τα συνδικάτα να αντιδράσουν, ούτε μπορούν να καταφύγουν σε απεργία! Και εκτός από τις συντάξεις κόβονται και η περίθαλψη, τα φάρμακα, οι εξετάσεις, τα νοσοκομεία. Δηλαδή μέτρα που οδηγούν μαθηματικά στον θάνατο. Πολύ βολική λύση! Ετσι όλοι αυτοί οι άχρηστοι θα μας αδειάσουν τη γωνιά γρήγορα και δεν θα χρειάζεται να πληρώνουμε συντάξεις καθόλου!
Μήπως θα ήταν πιο τίμιο να τους έριχναν κατευθείαν στον Καιάδα;
Ισως θα ‘πρεπε να προσθέσουμε ότι οι Σπαρτιάτες τους ηλικιωμένους τους σεβόντουσαν και τους τιμούσαν αναγνωρίζοντας την προσφορά τους!
Ε. Μαραγκακη Δημα – Ρέθυμνο
Η διαπραγμάτευση
Κύριε διευθυντά
Ηκυβέρνηση ετοιμάζεται μέσα από σκληρές διαπραγματεύσεις με την τρόικα να αλλάξει το Μνημόνιο. Γι’ αυτό και οι υπεύθυνοι φορείς βάζουν ιδέα στο τραπέζι του διαλόγου. Ο πρόεδρος της ΕΣΕΒΕ κάνει λόγο για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα επίπεδα του 2009. Υποστηρίζει σε υπόμνημά του ότι χωρίς την εργασιακή σιγουριά ο πολίτης δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο ακριβό κόστος ζωής. Ασφαλώς και το εγχείρημα είναι δύσκολο γιατί η ύφεση είναι παρατεταμένη και οι διεθνείς τοκογλύφοι δεν έχουν πάρει ούτε το 50% των απαιτήσεών τους. Εάν όμως τα διαπραγματευτικά μέλη έχουν στοιχείο επιχειρηματικότητας, θα καταλάβουν ότι η αύξηση των μισθών θα αυξήσει την κατανάλωση και, συνεπώς, τα έσοδα του κράτους σε ΦΠΑ και φόρους.
Νεκταριος Κατσιλιωτης – Ιστορικός – εκδότης
Οι συντάξεις των δικηγόρων
Κύριε διευθυντά
Ατυχής η προσπάθεια του κ. Βρούτση να προσδώσει ηθικό έρεισμα στις περικοπές των συντάξεων, με τη φράση ότι δεν μπορεί ένας νεοεισερχόμενος στην εργασία να λαμβάνει μισθό 585 ευρώ και ένας συνταξιούχος σύνταξη 1.400 ευρώ.
Πρώτον, διότι συγκρίνει ανόμοια πράγματα – μισθό με σύνταξη και νεοεργαζόμενο με συνταξιούχο. O νεοεισερχόμενος στην αγορά εργασίας δεν έχει πληρώσει ακόμη ούτε ένα ευρώ στα ασφαλιστικά Ταμεία, ενώ ο συνταξιούχος -π.χ. ο υπογράφων- έχει πληρώσει υψηλές εισφορές επί σειράν 43 ετών για να λάβει αυτήν την… υψηλότατη σύνταξη των 1.400 ευρώ.
Δεύτερον, διότι με νόμους του κράτους και με αποφάσεις των ασφαλιστικών Ταμείων και των αρμόδιων υπουργών, κατ’ εξουσιοδότηση των νόμων, ορίζεται σαφέστατα η σχέση εργασίας, εισφορές, έτη εργασίας και σύνταξη. Δηλαδή τόσες εισφορές θα δώσεις τόσα έτη θα δουλέψεις και αυτή τη σύνταξη θα πάρεις. Σαφής σχέση παροχής και αντιπαροχής. Οταν λοιπόν με αυθαίρετο τρόπο εσύ το κράτος παραβιάζεις τον νόμο που ψήφισες και μειώνεις τις συντάξεις, τότε πρέπει να επιστρέψεις στον συνταξιούχο το αντίστοιχο ποσό από το σύνολο των ασφαλιστικών εισφορών που επλήρωσε όλα αυτά τα χρόνια. Αλλως διαπράττεις την αδικοπραξία του άρθρου 914 του Αστικού Κώδικα και γίνεσαι αδικαιολογήτως πλουσιότερος με βάση το άρθρο 920 του Αστικού Κώδικα οπότε κ. υπουργέ, οψόμεθα στα Δικαστήρια.
Θεοδωρος Ανδρεου Παπαγγελοπουλος – Επίτιμος Δικηγόρος – Βάρκιζα Βάρης