Ξυπνήσαμε με τις καμπάνες του Δεκαπενταύγουστου που σήμαιναν θριαμβικά και καλούσαν στη λειτουργία της μεγάλης εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. «Αυτό δεν μπορούν να το φορολογήσουν. Ούτε να μας το πάρουν» ήταν η πρώτη μισοξύπνια σκέψη, καθώς στα νησιά ο χαρμόσυνος ήχος σήκωνε ψηλά τα γλαροπούλια και χάιδευε δροσερά το μέτωπο της έρημης Αθήνας.
Στην αρχοντική στην όψη και πάλι Κηφισιά που, ώς και τα αυτοκίνητα μαζί με τους ανθρώπους είχαν φύγει, έλεγες πως, όπου να ‘ναι, στη στροφή της Οθωνος θα περάσει το αμαξάκι με τον Παρασκευά, το αλογάκι που πρωταγωνιστεί στις αναμνήσεις δύο και πλέον γενεών…
Δεν έχει σημασία πού βρισκόσουν. H Παναγία ήταν παντού. Κάθε πόλη, κάθε χωριό, κάθε τόπος, βουνό ή πλαγιά, έχει εκκλησιά αφιερωμένη στην Παναγία, στην Κοίμηση της Θεοτόκου, σημαιοστολισμένη με τα γαλανόλευκα και τα κίτρινα σημαιάκια του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τον Δικέφαλο Αετό. Κι όλες οι άλλες εκκλησιές είχαν την εικόνα της Παναγίας ανθοστόλιστη, στο κεντρικό προσκυνητάρι.
Κοντά στον λαό, στον καθένα και στην καθεμιά μας, η Παναγία με την πάντα θλιμμένη μορφή της, κι ας κρατεί τον Χριστό βρέφος στην αγκαλιά της, είναι η υπόμνηση του σταυρικού τέλους.
Μας συντροφεύει σε εικονίσματα πολύτιμα, ασημοστολισμένα αλλά και σε εικονίτσες απλές, ξύλινες, όλες αγιογραφημένες, στήριγμα και δέκτης των προσευχών μας. Στη Γιορτή της Μεγαλόχαρης όλοι συμμετέχουμε. Σ’ Εκείνην προστρέχουμε -«κάνε Παναγιά το θαύμα σου!- κραυγή κι επίκληση μαζί.
Πίσω από τάματα και πολύτιμα δώρα το βλέμμα της μας κοιτά. Πριν από μας, και μετά από εμάς, έρχονται και ζητούν την βοήθειά της στην αρρώστια, στη δυστυχία, στην εγκατάλειψη. Ζητούν κουράγιο για ν’ αντέξουν το αδυσώπητο τέλος αγαπημένου δικού τους προσώπου, που δεν είναι πια δίπλα τους, να δίνει νόημα στη ζωή τους…
Πρέπει στα άπειρα ονόματα που έχει δώσει ο λαός στην Παναγία να ‘ναι και της «Παναγίας της Παρηγορήτριας» για όταν τα δάκρυα στερεύουν κι οι στρόφιγγες της λύπης σφίγγουν τον νου. Κι Εκείνη δίνει δύναμη, αρκεί λίγο βάλσαμο από το λαδάκι του καντηλιού της και η δική μας πίστη.
Η μεγάλη γιορτή της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο δεν είναι αφορμή για γλέντι και χορούς αλλά υπενθύμιση για τα ανθρώπινα και τα θεία.
Αυτά που σφραγίζουν την μορφή της όταν μαζί με τα βλέφαρά της κλείνει η πόρτα της επίγειας διαδρομής και η Μαρία, η Θεοτόκος ανυψούται, καταξιώνεται ως Πλατυτέρα των Ουρανών. Αυτή η πίστη κι αυτή η γνώση είναι καταδική μας, αρκεί ν’ ανάψουμε ένα κερί στη Χάρη της, για να φωτίσει τις επόμενες, δύσκολες ημέρες…