Εως τα τέλη Σεπτεμβρίου, που θα αποφασισθεί αν συνεχισθεί ή όχι η ευρωπαϊκή δανειοδότηση, τα πάντα θα έχουν κριθεί. Τελεσίδικη χρεοκοπία και η επιστροφή στη δραχμή ή μια νέα ελπίδα για το ξεπέρασμα της κρίσης. Οι τρεις συγκυβερνώντες πολιτικοί δείχνουν να έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της ιστορικής τους ευθύνης. Δεν συμβαίνει το ίδιο και με ορισμένους βουλευτές τους, οι οποίοι τυρβάζουν περί το «κομματικό κόστος» του πακέτου των 11,6 δισ., αλλά στην ουσία προτάσσουν τη δική τους επανεκλογή, έναντι παντός εθνικού τιμήματος. Ας ελπίσουμε, πως τη στιγμή της ψηφοφορίας θα αναλογισθούν και αυτοί κυρίως τον ιστορικό καταλογισμό μιας αρνητικής ψήφου, η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα την ανατροπή της κυβέρνησης. Οπότε στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία θα προστεθεί και το πολιτικό χάος. Ας μείνουμε, λοιπόν, στα τέσσερα «αντιμνημονιακά» κόμματα, τα οποία διακηρύσσουν την «αντίστασή τους» στις αποφάσεις που καλείται άμεσα να λάβει η κυβέρνηση.
Το ενδιαφέρον εστιάζεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι οι «Ανεξάρτητοι Ελληνες» και η «Χρυσή Αυγή» εισήλθαν στη Βουλή με δάνειους ψηφοφόρους, αδυνατούν εμφανέστατα να αρθρώσουν κάποια κυβερνητική πρόταση και το πιθανότερο είναι να αποδειχθούν κόμματα «μιας εκλογικής χρήσεως». Το ΚΚΕ, επίσης, εκτός της εκλογικής του καθίζησης, προφανώς έχει υποστεί ανάλογη συρρίκνωση και της λαϊκής του απήχησης. Συνεπώς όσοι έσπευσαν να διαπιστώσουν πως το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών σήμανε τη διάλυση του μέχρι τώρα πολιτικού μας συστήματος και τη δημιουργία ενός νέου, μάλλον πρέπει να περιμένουν. Διότι ο ρόλος του καταλύτη του παλαιού συστήματος περιήλθε μεν στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως παραμένει άγνωστο αν θα μπορέσει να τον εδραιώσει. Το πρόβλημά του είναι εμφανές. Ο κ. Τσίπρας στηρίχθηκε στην εθνικοπατριωτική ρητορική του Ανδρέα Παπανδρέου και στην προ 40ετίας εμφάνιση του ιδρυτού του ΠΑΣΟΚ ως νέου Σπάρτακου-Απελευθερωτή των πάσης μορφής «δυναστευμένων». Με τον τρόπο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ «καταλήστευσε» τις ψήφους του ΚΚΕ, αλλά και σημαντικότατης μερίδας νοσταλγών του ΠΑΣΟΚ. Ομως ο κ. Τσίπρας όχι μόνον δεν διαθέτει ίχνος της επιστημονικής υποδομής και της πολιτικής ευφυΐας του Α. Π., αλλά επιπροσθέτως πασχίζει να τον μιμηθεί σ’ ένα περιβάλλον, το οποίο ουδεμία σχέση έχει με τις προ 40ετίας συνθήκες. Κοντολογίς ο προεδρεύων του ΣΥΡΙΖΑ «διαχειρίζεται» σήμερα μόνον την περιπτωσιακή απογοήτευση και οργή των δυναστευμένων, από τις επιπτώσεις ενός αλόγιστου δανεισμού. Και φυσικά δεν έχει να τους προσφέρει ένα νέο δανειοδοτούμενο ευδαιμονισμό, όπως έπραξε ο πολιτικός του μέντορας.
Τη μεγάλη μάζα των «δυναστευμένων» συμπολιτών μας συνιστά το 1,2 εκατ. των ανέργων του ιδιωτικού τομέα. Αυτούς, όμως, δεν τους εκπροσωπεί η ΔΕΚΟκρατούμενη ΓΣΕΕ, ούτε μπορεί να τους εκφράσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι μοναδική και ύστατη ελπίδα τους είναι η επάνοδος της χώρας σε τροχιά ανάπτυξης, αναπόφευκτα με ευρωπαϊκή ώθηση και χρηματοδότηση. Ετσι ο κ. Τσίπρας μοιραία εξωθείται στον ρόλο του Σπάρτακου, ο οποίος θα «προμαχήσει» επικεφαλής της στρατιάς των «θιγομένων» των ΔΕΚΟ και των πάσης μορφής κρατικοδίαιτων προνομιούχων Με δεδομένο πως η διατήρηση αυτών των «κεκτημένων», όχι μόνον αντιστρατεύεται το δίκαιο των ανέργων, αλλά επιπλέον δυναμιτίζει κάθε προσπάθεια και ελπίδα ανάκαμψης του ζωοδόχου ιδιωτικού τομέα… Ιδωμεν, λοιπόν.