Ευρέθη η χώρα κατά το παρελθόν σε καταστάσεις δεινότερες από τη σημερινή. Τεράστιες οι απώλειες από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμη μεγαλύτερες, από την κομμουνιστική ανταρσία που ακολούθησε. Αλλά η Ελλάς ανέκαμψε στο πλαίσιο του δυτικού συστήματος, με σκληρή εργασία, με αισιοδοξία και πίστη στο μέλλον. Διότι απλούστατα διέθετε πολιτικό σύστημα και κρατική διοίκηση, αν και η συμπεριφορά των διαφόρων πολιτικών ηγετών, υπήρξε συχνότατα ανεύθυνη και απαράδεκτη έως ότου ανήλθε στην εξουσία ο Ελληνικός Συναγερμός με πρωθυπουργό τον στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο. Δεν είναι συνεπώς θέμα μεγέθους του προβλήματος αλλά αδυναμία διαχειρίσεώς του.
Υπήρξε αναμφίβολα δημοσιονομική εκτροπή και εγκληματική σπατάλη και η εξυγίανση μιας αναχρονιστικής οικονομίας θα ήταν ασφαλώς διαδικασία επίπονη. Αλλά η προσπάθεια της αποκαταστάσεως δημοσιονομικής πειθαρχίας φαίνεται να οδηγεί σε υπονόμευση του πολιτικού συστήματος, αυτού καθαυτού.
Στη διάρκεια των ετών που μεσολάβησαν από τον Οκτώβριο του 2009, όταν ανήλθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, διαπιστώθηκε ότι οι πολιτικοί που άσκησαν τη εξουσία δεν είχαν την παραμικρή αντίληψη περί οικονομίας. Θεσπίσθηκαν μέτρα που δεν εφαρμόσθηκαν, διατυπώθηκαν προβλέψεις και εκτιμήσεις που διαψεύσθηκαν παταγωδώς. Δόθηκαν υποσχέσεις στη διάρκεια των δύο τελευταίων εκλογών και διεπιστώθη ότι είναι αδύνατον να τηρηθούν.
Οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων όμως, που συγκροτούν το πολιτικό σύστημα μιας χώρας, δεν αλλάζουν σε μία νύκτα. Ακόμη και να υπάρχουν διαδικασίες -που ασφαλώς υπάρχουν- τα κόμματα επιτρέπουν την παρουσία σε αυτά πολιτικών ενός συγκεκριμένου τύπου. Η αντικατάσταση προσώπων εκ των ήδη υπαρχόντων δεν θα έχει το παραμικρό αποτέλεσμα.
Κανείς εχέφρων πολίτης της χώρας δεν προσβλέπει σε επιβολή στρατιωτικού κινήματος, για τον απλούστατο λόγο ότι μία εκτροπή μπορεί να αποκαταστήσει φαινομενικώς την τάξη, αλλά θα επιδεινώσει το πρόβλημα και θα οδηγήσει σε αποτελέσματα αντίθετα των επιδιωκομένων.
Η τριανδρία των επίορκων αξιωματικών που επέβαλαν τη στρατιωτική δικτατορία το 1967 διακήρυτταν ότι έσωζαν την Ελλάδα από τη διολίσθηση στην κομμουνιστική Αριστερά και εξουδετέρωναν το ενδεχόμενο ανόδου του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να αναδείξουν την Αριστερά σε κυρίαρχη αντίληψη στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως και να ενθρονίσουν στην εξουσία το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, για περισσότερο από μία εικοσαετία.
Η μόνη, συνεπώς, διέξοδος είναι η μετάλλαξη των υπαρχόντων ηγετών, από άτομα αιθεροβάμονα, σε ηγέτες που ενεργούν με βάση την πραγματικότητα και δεν αδιαφορούν για το αίσθημα των πολιτών. Δίχως τη στοιχειώδη κοινωνική συναίνεση καμία μεταρρύθμιση δεν πέτυχε ποτέ και πουθενά. Τη σημερινή κρίση θα ακολουθήσει αναποδράστως κατάρρευση του πολιτικού συστήματος. Σε αυτή τη φάση έχει εισέλθει η χώρα. Η λύση δεν θα προκύψει από τους αριθμούς, αλλά από την αποκατάσταση λειτουργικής σχέσεως της ηγεσίας των κομμάτων «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» με την κοινωνία. Είναι αμφίβολο εάν υπάρχει πλέον χρόνος.