Για να ξεπεράσουμε την κρίση (αν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιο ενδεχόμενο) χρειάζεται ρεαλιστική πιστοποίηση της πραγματικότητας. Δίχως σωστή διάγνωση δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Σήμερα μοιάζει να πολεμάμε με ασπιρίνες τις δευτερογενείς (οικονομικές) επιπτώσεις της κρίσης, χωρίς να θίγουμε τα πρωτογενή αίτια.
Υπάρχουν συμπτώματα που φωτίζουν τα πρωτογενή αίτια, αλλά δεν αντέχουμε να τα μνημονεύσουμε, να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν. Τα φοβόμαστε, γιατί είναι ενδείξεις προχωρημένης νέκρωσης των κοινωνικών αισθητηρίων, ασφαλώς ανίατης. Ενα παράδειγμα: Υπάρχουν πολίτες στη χώρα μας που έχουν δεχθεί να παίρνουν ισόβια σύνταξη από το κράτος (να αμείβονται με χρήματα) επειδή αντιστάθηκαν στη γερμανική κατοχή ή στη χούντα επίορκων αξιωματικών. Οχι επειδή τραυματίστηκαν και είναι πια ανάπηροι, ανίκανοι να εργαστούν, όχι. Δέχονται χρηματική αμοιβή, μισθοδοτούνται διά βίου, για την αυτονόητη πατριωτική τους αξιοπρέπεια, για την αυθόρμητη κάποτε υπεράσπιση της ελευθερίας τους και της δημοκρατίας.
Και όχι μόνο. Εχουν οργανωθεί οι «αντιστασιακοί» συνδικαλιστικά, έχουν συμπήξει σωματεία για την προώθηση των «συμφερόντων» τους – αυτοί που ρίσκαραν τη ζωή τους από φιλοπατρία, ανιδιοτελή υποτίθεται, και δημοκρατική ευαισθησία. Οταν λοιπόν εξαγοράζεται με χρηματική διά βίου αποζημίωση η ιερότητα της αυταπάρνησης και της αυτοπροσφοράς, τότε, πραγματικά, όλα βγαίνουν στο σφυρί – η κοινωνία, που θεσμοποιεί την εξαγορά, βεβαιώνει ότι δεν πιστεύει σε τίποτε άλλο από το χρήμα, το χρήμα είναι, για τα μέλη αυτής της «κοινωνίας», η μόνη καταξίωση της ζωής, χαρά και νόημα της ζωής.
Τότε ο πολλαπλασιασμός των συμπτωμάτων εγωκεντρικής ιδιοτέλειας γίνεται αλυσιδωτός, αποκτά δυναμική χιονοστιβάδας: Χιλιάδες πολίτες εισπράττουν από τον κοινωνικό κορβανά επίδομα αναπηρίας (ακόμα και τυφλότητας), χωρίς να είναι ανάπηροι, εισπράττουν επιδοτήσεις για γεωργικές καλλιέργειες στις οποίες δεν επιδίδονται, καρπώνονται συντάξεις συγγενών τους αποκρύπτοντας τον θάνατό τους. Εξαπατούν μεθοδικά και δίχως συνείδηση ενοχής την εφορία, αμείβουν ή αμείβονται λάθρα χωρίς απόδειξη, απαιτούν «φακελάκι» από τον πολίτη για υπηρεσίες για τις οποίες μισθοδοτούνται, κλέβουν από τις προμήθειες υλικών που χρειάζεται το κράτος για να λειτουργήσει, κλέβουν από τα φάρμακα των ασθενών και το υγειονομικό υλικό, κλέβουν από τα δημόσια έργα υποβαθμίζοντας την ποιότητα.
Το φαινόμενο δεν περιορίζεται σε επιμέρους παραβατικά άτομα, πρόκειται για καθολικό κανόνα συμπεριφοράς (με εξαιρέσεις), η αντικοινωνική διαγωγή, η εγωκεντρική ιδιοτέλεια είναι σήμερα τόσο αυτονόητη όσο και οι συντάξεις των αγωνιστών εθνικής αντίστασης. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι το αυτονόητο της κλοπής του κοινωνικού χρήματος είναι το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα, ο πρωταρχικός παράγων που αποκλείει τη συγκρότηση λειτουργικού κράτους. Παραβλέπουμε τον αυτονόητο χαρακτήρα του συμπτώματος, γι’ αυτό και προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε σαν «ηθικό» πρόβλημα, με νουθεσίες, συναισθηματικές εκκλήσεις, ποινικές διώξεις – μια τρύπα στο νερό. Οσα συμπτώματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, εγωκεντρικής ιδιοτέλειας έχουν απενοχοποιηθεί και λειτουργούν με τους όρους του συλλογικού αυτονόητου (το κομματικό ρουσφέτι, η φοροδιαφυγή, το «μαύρο χρήμα», η διανομή αξιωμάτων για ανταμοιβή κομματικού λακεδισμού, η «διαπλοκή» της εξουσίας με οικονομικά συμφέροντα κ.ό.ά.) αποκλείεται να εκλείψουν με ηθικολογίες και τιμωρίες. Αποκλείεται – το βεβαιώνει η πανανθρώπινη πείρα.
Από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορικές επιβεβαιώσεις ήταν η Σοβιετική Ενωση, τα τελευταία πριν από την κατάρρευσή της χρόνια. Τα ψευδαισθητικά οράματα είχαν διαλυθεί και το κενό που άφησαν στις ψυχές έσπευσε (νομοτελειακά) να το καλύψει η ενστικτώδης ιδιοτέλεια της αυτοσυντήρησης. Αν δεν παρανομούσε ο πολίτης ήταν αδύνατο να επιβιώσει. H συναλλαγή, η κλοπή, η κατάχρηση είχαν απολύτως απενοχοποιηθεί, ήταν το δεδομένο αυτονόητο της καθημερινότητας. Γυμνωμένη η ζωή των ανθρώπων από κάθε άλλο νόημα πέρα από το κυνήγι του δολαρίου. Ηταν ο θρίαμβος του Ιστορικού Υλισμού, αλλά με αναποδογυρισμένους τους όρους που είχαν φανταστεί ο Μαρξ και ο Λένιν.
Σήμερα η Ελλάδα ζει την ίδια περίπου εφιαλτική σκοτοδίνη με εκείνη των κοινωνιών της Σοβιετικής Ενωσης πριν από την κατάρρευση του ολοκληρωτισμού. Πρώτη και κατεπείγουσα ανάγκη είναι, αν μπορούσαμε, να πιστέψουμε οι απλώς πια Ελληνώνυμοι σε κάποιο περιεχόμενο ζωής διαφορετικό από το κυνήγι του χρήματος, στην ποιότητα της ζωής απελεύθερης από τη βουλιμική κατανάλωση. Το να γίνει συλλογική αυτή η εύρεση είναι πρόβλημα πολιτικό, πρόβλημα λειτουργίας των θεσμών, όχι ηθικιστικό-ιδεαλιστικό, όχι σωφρονιστικό. Αλλά προϋποθέτει πολιτικούς που δεν εξαντλούν την πολιτική στον επαγγελματικό ραγιαδισμό των κομματικών προτεραιοτήτων, δεν την περιορίζουν σε μπακαλίστικα παζαρέματα με την Ιστορικο-υλιστική Διεθνή των Αγορών. Προϋποθέτει κυβερνήσεις όχι με πρωθυπουργούς υποκοριστικής σημαντικής (Κωστάκη – Γιωργάκη – Αντωνάκη), στελεχωμένες προκλητικά με ευτελείς σπιθαμιαίους, όχι αντιπολίτευση βενιζέλειου αμοραλισμού ή νεκροφιλικών παλικαρισμών Τσίπρα.
Μία και μόνη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου άρκεσε για να λειτουργήσει σαν καταλύτης ξεθεμελιωτικού «μετασχηματισμού» της ελλαδικής κοινωνίας: «Δικαιούτο ο κ. τάδε (λειτουργός του κράτους) να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια». Αμεσα ο Ελλαδίτης βεβαιώθηκε ότι η κλοπή κοινωνικού χρήματος είναι επισήμως απενοχοποιημένη, απλώς παζαρεύεται το «πλαφόν». Συνέδεσε το αυτονόητο της κλοπής με το άλλο παπανδρεϊκό αυτονόητο ότι η «εθνική αντίσταση» εξαγοράζεται με ισόβιο μπαξίσι.
Μία και μόνη φράση ή ενέργημα του ηγέτη μιας χώρας μπορεί να έχει ακαταγώνιστη συμβολική δυναμική: να καταστήσει αυτονόητη επιδίωξη όλων μια ζωτική ή μια δόλια πολιτική σκόπευση. O A. Παπανδρέου είχε το φυσικό ταλέντο να πλάθει φράσεις και να σκαρώνει ενεργήματα μεγάλης συμβολικής απήχησης, τη ζωτικότητα ή δολιότητα των σκοπεύσεών του την κρίνει σήμερα με τρόπο χειροπιαστό η εφιαλτική καταστροφή της χώρας. Τσίπρας και Σαμαράς ούτε που υποψιάζονται ποιο είναι το ουσιώδες στην πολιτική, ποιες στοχεύσεις και ποια εκφραστική μπορούν να συνεγείρουν κοινωνική δυναμική ικανή να αναχαιτίσει τον πρωτογονισμό της εγωκεντρικής ζούγκλας, να πείσει για την ποιότητα και τη χαρά της ζωής που είναι οι σχέσεις κοινωνίας της ζωής.
Διαπληκτίζονται για περισσότερο ή λιγότερο «Μνημόνιο», για περισσότερο ή λιγότερο νταηλίκι απέναντι στην Ιστορικο-υλιστική Διεθνή των Αγορών. Λογαριάζουν για πολιτική το τυφλό παιχνίδι των ανταγωνισμών για την εξουσία.