Μακάρι να τα καταφέρουν ο κ. Σαμαράς και οι δύο συγκυβερνώντες. «Είναι η τελευταία σας ελπίδα», όπως μας είπε ο κ. Γιουνκέρ. Αλλά το «σας» του προέδρου του Γιούρογκρουπ δεν αφορά μόνο την κολοσσιαία ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης. Η μπάλα παίζεται στο γήπεδό μας και εμείς δεν είμαστε απλοί θεατές. Είμαστε συμπαίκτες, που θα χρεωθούμε ανάλογα τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό της χώρας από τον πρώτο, κιόλας, γύρο του αγώνα. Για να πετύχουν τα τρία συγκυβερνώντα κόμματα καλούνται να ξεπεράσουν το νοσηρό και φαύλο πολιτικό παρελθόν. Ταυτόχρονα, όλοι μας ως πολίτες, οφείλουμε άμεσα να ανταποκριθούμε στην προ 50ετίας προτροπή του Τζων Κένεντυ προς τον αμερικανικό λαό. «Μην ρωτάτε τι μπορεί η χώρα σας να κάνει για σας, αλλά τι μπορείτε να κάνετε εσείς για τη χώρα σας». Ως προς τα καθ’ ημάς, λοιπόν, απαιτείται να αποβάλουμε νοοτροπίες και «ήθη», τα οποία επικράτησαν τουλάχιστον κατά τις τελευταίες τρεις 10ετίες, με αποτέλεσμα να υιοθετήσουμε, τελικά, τις «αρχές» της ήσσονος προσπάθειας, της μετριοκρατίας, της φοροαποφυγής, της απομύζησης του κρατικού κορβανά, της «ευρηματικής» εξαπάτησης του Δημοσίου (με συντάξεις θανόντων, επιδόματα μαϊμουδοαναπήρων, αγέννητων κατά την Κατοχή αντιστασιακών κ.λπ.) Ετσι καταλήξαμε σε μια πολυετή νιρβάνα ενός ψευδεπίγραφου ή και δανειοδοτούμενου ευδαιμονισμού. Το κράτος κατέφευγε στον εξωτερικό δανεισμό για να καλύψει τις υπέρογκες δαπάνες του, συγχρόνως, δε, δανειζόμασταν και εμείς από το κράτος, προκειμένου να επιδοθούμε σ’ έναν αλόγιστο καταναλωτισμό.
Για να αποδοθεί χαρακτηριστικότερα η σημερινή κατάσταση, ας επικαλεσθούμε (κυρίως για τους νεώτερους) ένα «απλοϊκό» παράδειγμα. Μέχρι πριν από μερικές 10ετίες ο παλιατζής της γειτονιάς διαλαλούσε: «Ολα τα παλιά αγοράζω». Αγόραζε φθαρμένα ρούχα, σπασμένα έπιπλα, άχρηστες συσκευές, ακόμη και άδεια μπουκάλια, που ανταλλάσσονταν με μανταλάκια. Σήμερα ο παλιατζής φωνάζει «όλα τα παλιά μαζεύω». «Μαζεύει» τζάμπα όχι μόνον τα άχρηστα, αλλά και καθετί που θεωρούμε ξεπερασμένο και αναχρονιστικό. Στον Καιάδα του ξέφρενου καταναλωτισμού ρίχνονται, π.χ., σχεδόν όλες οι ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές της «παλαιότερης γενιάς». Απλώς και μόνον γιατί οι νέες μάς προσφέρουν κάτι πρόσθετο, το οποίο ήδη «απολαμβάνουν οι διπλανοί». Επιπλέον, είναι και «φθηνότερες», σε σύγκριση με τις παλιές. (Χωρίς να υπολογίζουμε συνολικά το κόστος και των δύο, κυρίως δε να μην αναλογιζόμαστε την οικονομική αφαίμαξη, στην οποία μας επιβάλλει η διαρκής «ανάγκη» ανανέωσης και εκσυγχρονισμού του οικιακού μας εξοπλισμού). Αλλωστε, μέχρι πρότινος, οι ελληνικές τράπεζες μάς προέτρεπαν ανενδοίαστα στον αλόγιστο δανεισμό. Για εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, επιπλοδάνεια, αυτοκινητοδάνεια και κάθε μορφής καταναλωτικής αποχαλίνωσης. Θυμάμαι, μάλιστα, ότι όταν προ 5ετίας, καίτοι άσχετος περί τα οικονομικά, τόλμησα από τις στήλες της «Κ» να διατυπώσω φόβους γι’ αυτή την «πολιτική» των ελληνικών τραπεζών, κάποιος κορυφαίος ιθύνων ανταπάντησε στην αρχή καθησυχαστικά και στη συνέχεια, όταν το πρόβλημα άρχισε να διογκώνεται, ως Πόντιος Πιλάτος…
Κοντολογίς, φίλες και φίλοι. Δεν είναι εφικτό (ούτε θα το επιθυμούσαμε) να μπει από ένας τροϊκανός στα σπίτια μας για να ελέγχει τον οικογενειακό μας προϋπολογισμό. Εμείς οφείλουμε να αναλάβουμε τον ρόλο του Τόμσεν στο σπιτικό μας. Δυστυχώς, εδώ που φθάσαμε κράτος και πολίτες, πρέπει να ανεχόμαστε αγόγγυστα αυτούς που μας τραβούν τ’ αυτιά, παρά να εμπιστευόμαστε εκείνους που τα χαϊδεύουν…