«Chicago» στα ελληνικά μέτρα – μια μπριόζα παράσταση στο «Παλλάς» με καλούς ηθοποιούς, χορογράφο και σκηνοθέτη τον Σταμάτη Φασουλή

H αισιοδοξία σώζει τους Ελληνες. Το θέατρο είναι το παράθυρό τους σε έναν πιο ξένοιαστο κόσμο. Το μιούζικαλ πάλι είναι σαν το κρασί. Οσο πιο γνωστό, όσο πιο παλιό, τόσο γίνεται καλύτερο! Το Σικάγο ως αμερικανική μεγαλούπολη με τους γκάνγκστερ, τους δολοφόνους, τους αετονύχηδες δικηγόρους, και τις «κούκλες» του, με την καλτσοδέτα «να τις ντύνει, να τις στολίζει, να τις νοικοκυρεύει» – δεν απογοήτευσε κανέναν. Αρα -συμπέρασμα: η αισιοδοξία των Ελλήνων σώζει το θέατρο, κάνουν ουρές έξω από το «θέατρον Παλλάς», για να δουν το «Σικάγο» του Σταμάτη Φασουλή, με την ξανθή, σαν φόνισσα, Σμαράγδα Καρύδη, τη μελαχρινή, σαν αμαρτία, Τάνια Τρύπη, τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, που, από Ορέστης και «Ιοκάστη» και Τειρεσίας γίνεται δικολάβος (επόμενος ρόλος του μπορεί να ‘ναι, κάλλιστα, αυτός του Ελληνα Τζέιμς Μποντ), με τον «Κανένα» του Αντώνη Λουδάρου «να κλέβει την παράσταση» στο σόλο του και τη Μαρινέλλα -Μάμα σε φυλακή- αθώα. Με τόσα κάγκελα ολόγυρα και γκρίζα χρώματα, και με την ορχήστρα του Αλεξίου Πρίφτη «καπέλο» στην πλοκή, βιδωμένο ψηλά στην μικρή σκηνή του «Παλλάς» – «Αθώα», «Αθώα», φωνάζουν και για την παράσταση, «όχι ένοχη» η χορογραφία του Φωκά Ευαγγελινού «πειστήρια» τα κουστούμια εποχής της Ντένης Βαχλιώτη, (ανιψιάς) και το «Οσκαρ σκηνοθεσίας» πάει στον Σταμάτη Φασουλή! – Βγήκε, χλωμός και κουρασμένος, στη σκηνή για την υπόκλιση, στο φινάλε της πρεμιέρας της Τετάρτης 31/10, για να ξαναβρεί, χρώμα και κέφι, στα θερμά χειροκροτήματα των φίλων και συνεργατών του και θαυμαστών του, που ήταν όλοι καλεσμένοι της «Ελληνικής Θεαμάτων». «Αποκάλυψη» η Σμαράγδα Καρύδη, έλεγαν οι πρώτες σειρές. Ιδίως στο νούμερο, που την κρατά και την κουνά πέρα-δώθε ο Μπίλι Φλιν σαν μαριονέτα κουκλοθεάτρου, εξαιρετική ακριβώς γιατί ήταν αναπάντεχη. Ωραία και γεμάτη χυμούς η Τάνια Τρύπη με σωστή φωνή, η δε Μαρινέλλα έμεινε «η Μαρινέλλα που ξέρουμε» και αγαπούμε. Στο ντουέτο, δίπλα στο παλιό ραδιοφωνάκι με την Τάνια Τρύπη, «έγραψαν» κι οι δύο, στο τραγούδι του John Kander με στίχους Μιχάλη Ρέππα -έχει class το χιούμορ του! Λοιπόν, με πολύ καλό έμψυχο υλικό ο Σταμάτης Φασουλής δεν τρόμαξε. Ανέβασε και σκηνοθέτησε ένα «Chicago» στα μέτρα τα ελληνικά. O κόσμος, που πρέπει να πάει να το δει, θα το αγαπήσει, θα φέρει και τους φίλους του. Χρειάζεται το «Παλλάς» της Αθήνας μας μια επιτυχία στους χαλεπούς καιρούς μας, κι ο Σταμάτης Φασουλής το κατόρθωσε! Λίγη περισσότερη «μπλίρα», περισσότερο φως και χρώμα χρειάζεται, για να πάρει αέρα η παράσταση. Να ανεμίσουν οι καλλίγραμμες γάμπες των χορευτριών, που στοιχίζονται, άκρη-άκρη, στη σκηνή: Ολοι κι όλες, ηθοποιοί και χορευτές και χορεύτριες έπαιξαν με κέφι, καλά δασκαλεμένοι από τον Φασουλή. H πλατεία -άλλη παράσταση αυτή- γεμάτη από θεατρανθρώπους, συνθέτες, τραγουδιστές, κριτικούς, δημοσιογράφους, ποιητές, επιχειρηματίες, δικηγόρους- η ελληνική παραλλαγή του «Chicago» σε κατηφές κλίμα, ένεκα η κρίση και η πολιτική αστάθεια! Ευτυχώς που μερικοί άνθρωποι του θεάτρου -δεν το βάζουν κάτω. Φτιάχνουν μια επιτυχία και από το «νηστίσιμο» Chicago καλή συνέχεια!
ΤΗΛΕΦΟΣ