Σκεφθείτε ένας δόλιος και μοχθηρός Ταλιμπάν από το Αφγανιστάν να αγοράσει (καταλαβαίνετε πώς…) ένα πτυχίο Αρχαιολογίας, να το αναγνωρίσει ως ισότιμο (ξέρετε πώς…), να περάσει και τρία εξάμηνα εκπαίδευσης από τη σχολή της Κέρκυρας ώστε να αποκτήσει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και, χωρίς να ξέρει ελληνικά, να πάρει ένα γκρουπ αθώων τουριστών (ξανθούς και άδολους, με σορτσάκια και σανδάλια με λευκές αθλητικές κάλτσες…) και, την κατάλληλη στιγμή, ζωσμένος με εκρηκτικά, να πατήσει την τσιρίδα «αλαουακμπααααάρρρ» και να τραβήξει το καλώδιο του πυροκροτητή! Πω, πω, Βαγγελίστρα μου! Φαντασθείτε τι θα έχουμε να υποστούμε διεθνώς, αν μας βρει τέτοια συμφορά…
Θα παρακαλούσα, όμως, να συγκρατήσετε τα γέλια σας – δεν αρμόζει τέτοια συμπεριφορά σε ένα θέμα που είναι για κλάματα. Και είναι για κλάματα, επειδή με τέτοια και άλλα παρόμοιας ανοησίας επιχειρήματα αντιδρούν ορισμένοι συνδικαλιστές των ξεναγών στο άνοιγμα του επαγγέλματός τους και περιφέρονται κάθε μέρα κάτω από το υπουργείο Τουρισμού, στην Αμαλίας, με πλακάτ που γράφουν «οι Τούρκοι σε δύο μήνες ξεναγοί στην Ελλάδα». (Σημειωτέον ότι το μπουρδολογικό επιχείρημα της πρώτης παραγράφου, δεν είναι δικής μου επινοήσεως. Προέρχεται από τα -ούτως ειπείν- υπεύθυνα χείλη εκπροσώπου των διαμαρτυρομένων…)
Η πραγματικότητα είναι ότι ο νόμος που πέρασε από τη Βουλή και απελευθερώνει το επάγγελμα του ξεναγού, ούτε την άδεια ασκήσεως καταργεί ούτε την ειδική σχολή καταργεί ούτε ανοίγει το επάγγελμα σε Τούρκους, Αφγανούς και πράκτορες της Λευκής Αδελφότητας των Νεφελίμ. Απλώς, εισάγει την ευελιξία και την κινητικότητα στο επάγγελμα. Μειώνει τη διάρκεια φοίτησης στην σχολή από τα έξη στα τρία εξάμηνα και επιτρέπει στους αποφοίτους των τμημάτων Ιστορίας και Αρχαιολογίας (Ελληνες ή υπηκόους χωρών-μελών της Ε.Ε.) να εργασθούν ως ξεναγοί, εφόσον έχουν φοιτήσει και στη σχολή ξεναγών. Με λίγα λόγια, εισάγει τον ανταγωνισμό στον κλάδο.
Είναι αυτονόητο ότι ένας ικανός άνθρωπος που βρίσκεται ήδη στο επάγγελμα, ένας άνθρωπος με γνώσεις και αγάπη για τη δουλειά του, δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από την απελευθέρωση. Ενας άνθρωπος όμως, ο οποίος καταφεύγει σε βλακώδη κινδυνολογικά επιχειρήματα, του τύπου που αναφέρονται παραπάνω, έχει κάθε λόγο να φοβάται. (Μεταξύ μας, ένας άνθρωπος τέτοιας απύθμενης βλακείας, αν είχε επίγνωση του προβλήματός του, θα έπρεπε να φοβάται ακόμη και όταν βουρτσίζει τα δόντια του ή τραβάει το καζανάκι της τουαλέτας…)
Ωραία, λοιπόν· αλλά και οι λιγότερο ικανοί σε τούτη τη ζωή δεν πρέπει να έχουν στον ήλιο μοίρα; Ασφαλώς· όχι όμως εις βάρος των ικανών, εξαιτίας ενός συστήματος κανονισμών, σχεδιασμένου κατά τρόπο ώστε να κρατεί τους ικανούς υποτελείς των ανίκανων. Από την απελευθέρωση του ανταγωνισμού σε ένα επάγγελμα ευνοείται, κατ’ αρχάς, το συνολικό επίπεδο του κλάδου, αφού οι ικανοί είναι πλέον εκείνοι που δίνουν τον τόνο και οι λιγότερο ικανοί υποχρεώνονται να προσπαθήσουν να βελτιωθούν. Μακροπρόθεσμα, από τον δυναμισμό που φέρνει η λειτουργία του ανταγωνισμού ωφελείται και η οικονομία γενικότερα. Εάν, αντιθέτως, περιχαρακώνουμε και στεγανοποιούμε παρεμφερείς ειδικότητες, αντί να ενθαρρύνουμε την κινητικότητα, καταλήγουμε να παράγουμε, π.χ., αρχαιολόγους, οι οποίοι, επειδή δεν μπορούν να απορροφηθούν σε μια συναφή με τις σπουδές τους απασχόληση, καταλήγουν σε άσχετες περιστασιακές δουλειές, όπου οι γνώσεις και οι δεξιότητές τους μένουν αναξιοποίητες. Δεν είπαμε να μπορεί να γίνει αρχαιολόγος ο ξεναγός – αυτό δεν γίνεται. Αλλά γιατί να μην μπορεί να γίνει ξεναγός ο αρχαιολόγος, αντί να γίνει ταξιτζής;
Για τους λόγους αυτούς, η σημασία της απελευθέρωσης υπερβαίνει τα όρια του επαγγέλματος των ξεναγών και η δυσφορία των Κερκυραίων για τον περιορισμό της διάρκειας των σπουδών στη σχολή ξεναγών περνά σε δεύτερη μοίρα. Βέβαια, για κάποια τοπικά συμφέροντα, τρία χρόνια παραμονής στην Κέρκυρα για τον σπουδαστή της σχολής σημαίνουν τρία χρόνια σάμαλι, τυρόπιτες, πατατάκια, σουβλάκια και, φυσικά, ενοίκιο· δηλαδή, «ανάπτυξη» για την τοπική κοινωνία της νήσου. (Για την προοπτική αυτής της «ανάπτυξης», άλλωστε, αυτοκτόνησε πολιτικά η Αντζελα…) Ομως το τοπικό συμφέρον δεν μπορεί να επιβάλλεται στο γενικό συμφέρον και να το περιορίζει. Από τον δυναμισμό που εισάγει ο ανταγωνισμός στον κλάδο των ξεναγών θα ωφεληθεί συνολικά ο ελληνικός τουρισμός· και αυτό συμφέρει πρωτίστως την Κέρκυρα, που ως τουριστικός προορισμός υπερέχει.
Επιχειρηματολογία του επιπέδου «έρχονται οι Τούρκοι και οι Ταλιμπάν» -και το λέω με σεβασμό προς τον κλάδο και με την επίγνωση ότι μερικοί ανεγκέφαλοι δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζουν το σύνολο- αποδεικνύει ότι καλώς άνοιξε επιτέλους το επάγγελμα του ξεναγού, ώστε να απελευθερωθούν οι μυαλωμένοι από τη δικτατορία των κρετίνων. Σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν την αφέλεια (και λίγα λέω…) να χρησιμοποιούν παρόμοιου επιπέδου επιχειρήματα θα έπρεπε να τους απαγορεύεται να έρχονται σε επαφή με ξένους επισκέπτες. Η ηλιθιότητά τους είναι η χειρότερη δυσφήμηση για τη χώρα.
Απώλεια
Στις 4 Οκτωβρίου, απεβίωσε σε ηλικία 87 ετών ο Ρότζερ Γουντ. Γιος Ολλανδών μεταναστών στη Βρετανία, σπούδασε στην Οξφόρδη και ασχολήθηκε από νωρίς με τη δημοσιογραφία, στην οποία διακρίθηκε ως ένας από τους πιο πετυχημένους εκπροσώπους της λαϊκής, «κίτρινης» δημοσιογραφίας των ταμπλόιντ, στον όμιλο Μέρντοχ. Υπήρξε διευθυντής της Daily Express, διέπρεψε όμως ως διευθυντής της ιστορικής New York Post (ιστορική, καθότι ιδρύθηκε από τον μεγαλύτερο εκ των ιδρυτικών πατέρων των ΗΠΑ, τον Αλεξάντερ Χάμιλτον), η οποία επί των ημερών του γνώρισε την καλύτερη εποχή της. Παρότι παντελώς άγνωστος σε εμάς, ο εκλιπών αξίζει μνείας, διότι σε αυτόν οφείλουμε έναν από τους ωραιότερους, ποιητικότερους και πιο αστείους τίτλους εφημερίδας στην ιστορία της δημοσιογραφίας· τον τίτλο της ΝΥΡ στις 14 Απριλίου 1982: «Headless Body in Topless Bar»…