Θα ήταν μάταιη κάθε προσπάθεια ωραιοποίησης της αποτυχίας του Eurogroup να φτάσει σε μια σχετικά αξιόπιστη και εφαρμόσιμη λύση για την Ελλάδα. Δεν ήταν πολιτικά καλή η «μη απόφαση» στην οποία κατέληξαν ύστερα από ολονύκτια συνεδρίαση οι δανειστές μας.
Και αυτό αποτυπώνεται στις δηλώσεις του Αντ. Σαμαρά, του Ευ. Βενιζέλου και του Φ. Κουβέλη, που άλλωστε δεν θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά, προκειμένου να δείξουν στοιχειώδη σοβαρότητα. Είναι φανερό ότι η αντιπαράθεση ΔΝΤ και Γερμανίας είναι βαθιά και ίσως οι διαστάσεις της να ξεπερνούν την Ελλάδα και να αφορούν την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρωζώνη στο σύνολό της.
Είναι φανερό ότι υπάρχει σε πολλές πλευρές ανησυχία για τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη, καθώς υπάρχει αλληλοσύνδεση και αλληλεξάρτηση όλων των παικτών στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Με αυτή την έννοια
επισημαίνεται η δήλωση πριν από κάποιες μέρες του εκπροσώπου της Βραζιλίας και άλλων 10 χωρών στο Δ.Σ. του ΔΝΤ, ότι οι Ευρωπαίοι (δηλαδή η Γερμανία) πρέπει να αναλάβουν με κάποιο τρόπο το βάρος για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Ενδεχομένως, δε, να μην ήταν χρονικά τυχαία η υποβάθμιση της Γαλλίας από τη Moody’s την προηγουμένη του Eurogroup. Που σημαίνει ότι η πίεση που ασκεί η Κριστίν Λαγκάρντ στη Γερμανία σχετικά με την Ελλάδα να εκφράζει τις ανησυχίες και πολλών άλλων γύρω από τη σταθερότητα της Ευρωζώνης και του ευρώ.
Αν η σκέψη είναι σωστή, η επικεφαλής του ΔΝΤ (στο οποίο οι Αμερικανοί έχουν καθοριστικό λόγο) και όσοι είναι από πίσω της θέλουν συνολική λύση για την Ευρωζώνη τώρα, όχι μετά τις γερμανικές εκλογές, όπως εκτιμάται ότι είναι η επιθυμία του Βερολίνου. Θεωρούν ότι οι καιροί δεν μπορούν να περιμένουν και προσπαθούν να κάμψουν την αντίσταση της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία αρνείται πεισματικά να πάρει οποιοδήποτε ρίσκο που μπορεί να επιβαρύνει τους Γερμανούς πολίτες πριν από το ερχόμενο φθινόπωρο, οπότε είναι προγραμματισμένες οι εκλογές. Σε αυτά τα γρανάζια έχουν εμπλακεί δυστυχώς η Ελλάδα και η κυβέρνηση, η οποία σωστά φοβάται ότι ενδεχομένως να μην υπάρξει λύση ούτε την προσεχή Δευτέρα, στο νέο έκτακτο Εurogroup.
Αναμφίβολα, ο κίνδυνος για τη σταθερότητα της κυβέρνησης συνεργασίας αυξάνεται όσο οι δανειστές δεν συμφωνούν για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού και τη βιωσιμότητα του χρέους. Η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ κλιμακώνουν τις επιθέσεις τους, υπάρχει ο φόβος μήπως βουλευτές της συμπολίτευσης σηκώσουν «μπαϊράκι» και η πολυπόθητη επίδειξη κάποιας οικονομικής σταθεροποίησης, που θα προσέλκυε επενδύσεις, απομακρύνεται. Το χειρότερο, καλλιεργείται και εμπεδώνεται παράλληλα στο εσωτερικό η άποψη ότι οι Ελληνες κάνουν θυσίες αλλά οι ξένοι τούς εμπαίζουν και πως εκείνοι φταίνε για τη σημερινή κατάσταση και τα δεινά που περνούν. Αρα εμείς δεν έχουμε ευθύνες για τη σημερινή κατάντια… Η αλήθεια είναι ότι τελευταία (και χθες), τα καλά λόγια για την αποφασιστικότητα της Αθήνας να νομοθετήσει τα μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις περισσεύουν, η δε χορήγηση της δόσης των 44,5 δισ. είναι δεδομένη. Επειδή όμως τα πάντα συνδέονται, πρέπει να τη δούμε στην παλάμη για να ανασάνουμε, έστω και με συγκρατημένη ανακούφιση.