Είναι απογοητευτικό ότι στην κυβέρνηση Σαμαρά βλέπουμε τη συνύπαρξη δύο αντίθετων κόσμων: από τη μία πλευρά, κάποιους φιλότιμους και ανιδιοτελείς, που έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας και αντίληψη των προτεραιοτήτων· από την άλλη πλευρά, τους εκπροσώπους της κομματοκρατίας, της ακινησίας και του «πέρα βρέχει». Η συνύπαρξη δεν είναι αρμονική, όποτε οι δύο κόσμοι υποχρεώνονται να συναντηθούν. Εν πάση περιπτώσει όμως, έστω και με περισσή προσπάθεια εκ μέρους των σοβαρών και τουλάχιστον επί του παρόντος, η δουλειά γίνεται – όπως γίνεται.
Μαθαίνουμε όμως ότι ως προς τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού έχει επικρατήσει η παραδοσιακή λογική της μοιρασιάς των λαφύρων: τόσους εμείς, τόσους εσείς, τόσους οι άλλοι. Λες και όλο αυτό που μας έχει βρει είναι παροδικό, μια μπόρα που θα περάσει, και όχι μια ευκαιρία να εξιλεωθούμε για την αποτυχία μας ως κράτος και να φτιάξουμε ξανά οικονομία και θεσμούς. Εφόσον έχει επικρατήσει τέτοιο πνεύμα, δεν εκπλήσσει ότι ονόματα ασήμαντων ανθρώπων ακούγονται για σημαντικές θέσεις. Οπως, λ.χ., του πολιτευτή ο οποίος, προκειμένου να βρίσκεται κοντά στον πρόεδρο, αγόρασε σπίτι στην Κηφισιά, το οποίο τώρα δεν μπορεί να συντηρήσει, ή ο άλλος που έκανε 25.000 ρουσφέτια με ευρωπαϊκούς πόρους και, παρ’ όλα αυτά, δεν κατάφερε να εκλεγεί! Με τα περιτρίμματα της κομματοκρατίας θα ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη εταίρων και αγορών;
6 Δεκεμβρίου
Η 6η Δεκεμβρίου του 1944 ήταν η πρώτη ημέρα των Δεκεμβριανών που οι Αγγλοι ανέλαβαν στρατιωτική δράση στη μάχη των Αθηνών. Λόχος του 5ου Τάγματος της 2ας Ταξιαρχίας Αλεξιπτωτιστών κατέλαβε τα γραφεία του ΚΚΕ στην Οθωνος και έπειτα άρχισε να προωθείται με σκοπό την κατάληψη της Ακρόπολης. Στη διάρκεια της προσπάθειας αυτής σκοτώθηκε ακαριαία από έκρηξη χειροβομβίδας ο υπολοχαγός Πίτερ Κόνγουεϊ, 24 ετών. Ηταν μάλλον ο πρώτος νεκρός Βρετανός στη μάχη που έσωσε την Αθήνα (και την Ελλάδα ολόκληρη) και οπωσδήποτε ο πρώτος Βρετανός αξιωματικός που έπεφτε νεκρός στη μάχη. Ο τάφος του βρίσκεται σήμερα στο Συμμαχικό Νεκροταφείο του Φαλήρου και ξεχωρίζει, διότι, αντί για τις συνήθεις θρησκευτικού ή οικογενειακού χαρακτήρα επιγραφές που βλέπει ο επισκέπτης στους άλλους τάφους, η οικογένεια του νεκρού διάλεξε να χαράξει στο μνήμα του στίχους του Μπάιρον, το άγαλμα του οποίου δεν απέχει πολύ από το σημείο όπου σκοτώθηκε ο Κόνγουεϊ: «The moun-tains look on Marathon / And Μarathon looks on the sea; / And musing there an hour alone, / I dream’d that Greece might yet be free». Αυτός είναι ο δικός μου λόγος για τον οποίο θυμάμαι πάντα την 6η Δεκεμβρίου…
Η νοοτροπία των ορέων
Αφού έγινε γνωστή η τελεσίδικη καταδίκη του Πανίκα Ψωμιάδη (σταρ του εγχώριου πολιτικού entertainment κατά το παρελθόν) για παράβαση καθήκοντος, ο εκπεσών περιφερειάρχης δήλωσε, με το ύφος του πληγωμένου ανθρώπου, που τον πνίγει το Weltschmertz: «Εχω ήσυχη τη συνείδησή μου […] Εχω πίσω μου (sic) νωπό το 52% του λαού της Κεντρικής Μακεδονίας». Αρα, τη Δικαιοσύνη καταλαβαίνετε πού την έχει, εφόσον έχει τα άλλα δύο! Αυτή τη νοοτροπία, που τόσο γλαφυρά εκφράζει ο Πανίκας, είναι που πληρώνουμε τώρα. Αυτή μας χρεοκόπησε και, αν δεν τα καταφέρουμε, αυτή θα μας έχει εμποδίσει να φτιάξουμε κράτος με νόμους και θεσμούς. Εύγε, Πανίκα! Οπως θα έλεγε ένας γνήσιος εκφραστής της νοοτροπίας: «Είσ’ ωραίοςςς!!!». (Οδηγία για τη σωστή προφορά: Το τελικό σίγμα πρέπει να σέρνεται λίγο και έπειτα να σβήνει…)
Τώρα και σε ταινία
Το ταλέντο έλαμψε από την πρώτη στιγμή! Τον γνωρίσαμε από την τηλεόραση τον καιρό της «Υπατίας», όπου έπαιξε με εξαιρετική επιτυχία τον ρόλο του πρύτανη στα ειδησεογραφικά σόου. Πολύ σύντομα το ταλέντο του ξεδιπλώθηκε και στο θεατρικό σανίδι, με την ίδια επιτυχία. Τώρα περνάει και στον κινηματογράφο, σε ταινία την οποία ετοιμάζει ο Δημήτρης Πιατάς. Υποθέτω και ελπίζω ότι το επόμενο στάδιο για τον μεγάλο μας Τεό Πελεγκρίνι είναι να τον δούμε και πρόεδρο της κριτικής επιτροπής στα καλλιστεία για την ανάδειξη της Μις Πελοπόννησος…
Αγρια περηφάνια
Ω, η άγρια περηφάνια του Ελληνα! Τι χαρά να τη συναντάς μπροστά σου, εκεί που δεν το περιμένεις, και να σε κάνει να νιώθεις ότι είναι προνόμιο από τον Θεό να ανήκεις σε τούτη την ευλογημένη ράτσα! Είχα μια τέτοια στιγμή την περασμένη Παρασκευή, όταν επισκεπτόμενος την τουαλέτα των επισκεπτών σε σπουδαίο υπουργείο (και μάλιστα στον όροφο του υπουργικού γραφείου…) διαπίστωσα ότι εκείνος ο οποίος την είχε χρησιμοποιήσει πριν από μένα δεν είχε τραβήξει το καζανάκι – ο γάιδαρος!