Διαχρονικός προφήτης και σχολιαστής αναδείχθηκε ακόμη μία φορά ο Αίσωπος! «Μύθος» το Χόλιγουντ και οι μεγάλες ταινίες, που είχαμε συνηθίσει, οι ηθοποιοί που συναγωνίζονταν σκληρά για το Οσκαρ Ερμηνείας. «Μύθος» και οι μεγάλοι σκηνοθέτες που τους έτρεμαν άλλοτε οι νέοι και που τώρα σε ανεξάρτητες παραγωγές περιορισμένου budget συνδυάζουν ποιότητα και εμπορική επιτυχία, ενώ οι υπερπαραγωγές αρκούνται σε δευτερεύοντα Οσκαρ, τεχνικά τα περισσότερα!
«Ομφακες εισίν» είπε η αλεπού όταν δεν μπόρεσε να φτάσει τα σταφύλια και ο μύθος ταιριάζει γάντι στη φετινή τελετή απονομής των Οσκαρ! Ολο κρύσταλλα και λάμψη και ενδυματολογική ρεκλάμα στο, πολυπερπατημένο πια, «Κόκκινο Χαλί» και στη σκηνή ένας παρουσιαστής υποτίθεται κωμικός, αλλά με εμφανές τρακ, μας μετέδιδε την αμηχανία του όταν καλούσε, αυτός ο Seth Furlane -ποιος τον ξέρει και γιατί- τα μεγάλα ονόματα του Χόλιγουντ, παλιά και νέα, για να πλαισιώσουν το νούμερο «I saw your boombs», σκέτη ανοησία! Το πρόγραμμα που παρουσίασε live το ABC, διαρκείας 5 και πλέον ωρών, είχε πολλά «διαλείμματα» ενδιάμεσα, για να βγουν τα υπέρογκα έξοδα της δορυφορικής μετάδοσης! Ως και ο Captain Kirk του «Star Trek» επιστρατεύθηκε, σε βίντεο, να προειδοποιήσει τον Seth να χαλαρώσει, για να μην περάσει στους τίτλους των περιοδικών «ως ο χειρότερος παρουσιαστής».
Το κρυστάλλινο Bowl του πρώην Kodak Theater, που έγινε Dolby, στο Hollywood Boulevard στο L.A. συναγωνιζόταν σε λάμψη τις τουαλέτες των ηθοποιών κυριών, ενώ οι κ.κ. Πιγκουίνοι με τα σμόκιν βρήκαν τον δάσκαλό τους με τον Κουέντιν Ταραντίνο, που ανέβηκε για να πάρει το Οσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου για το «DJango», με άσπρο πουκάμισο, ανοιχτό γιακά και κατεβασμένη τη δερμάτινη μαύρη γραβάτα, αντί για το υποχρεωτικό μαύρο παπιγιόν -κόκκινο του Τζακ Νίκολσον- της στολής των Οσκαρ! «Μα ξενύχτησες για να μας λες τέτοια;», ακούω την εκνευρισμένη φωνή αναγνωστών της στήλης! Τις ταινίες τις γνωρίζουμε, τα καλά και τα τρωτά τους επίσης. Τα έχουν γράψει οι κριτικοί μας, οι υποψηφιότητες δεν είχαν τίποτε το ιδιαίτερο, τα μόνα άξια λόγου νέα πρόσωπα είναι της Jennifer Lawrence που «έγραψε» στον «Οδηγό αισιοδοξίας» και δίκαια πήρε το Οσκαρ A΄ γυναικείας ερμηνείας από τις άλλες υποψηφιότητες, όπου μόνη σοβαρή αντίπαλός της ήταν… η εξάχρονη όταν γυριζόταν η ταινία «Μυθικά πλάσματα του Νότου» Κουβενζανέ Γουόλις, ντυμένη σαν κούκλα του κουτιού στις πρώτες σειρές της πλατείας!
Daniel Day-Lewis, ο πρωταγωνιστής της Απονομής
Ο λόγος που ξενύχτησαν πολλοί σαν κι εμένα, φίλοι του κινηματογράφου από τα εφηβικά τους χρόνια, είναι ακριβώς για να δουν να επαληθεύεται ένας Μύθος: ένας ηθοποιός που μεγάλωσε κοντά σε ηθοποιούς – όπως η μητέρα του Jill Balcon, που ο παππούς του, ο Sir Michael Balcon, τον πήγαινε να παίξει όχι στο πάρκο, αλλά στα ιδιόκτητα Ealing Studios του Λονδίνου, που ο πατέρας του ήταν ο Laureate ποιητής Cecil Day-Lewis. Και που έψαξε και βρήκε την αλήθεια των ρόλων που υποδύθηκε – του παραπληγικού στο «My left foot», πρώτο Οσκαρ, του αδυσώπητου «πετρελαιά» της Καλιφόρνιας στο «Θα χυθεί αίμα», δεύτερο Οσκαρ – κοντά στην πηγή μιας συχνά δύσκολης πραγματικότητας. Αφού προηγουμένως είχε πάρει τα εφόδια σπουδάζοντας στο αυστηρό πανεπιστήμιο του Bristol School of Theater. Με τέτοια εφόδια ο Αγγλοϊρλανδός Ντάνιελ, με αυταπάρνηση και σκληρή πειθαρχία, μαθητεύοντας κοντά στους τύπους που έπρεπε να υποδυθεί -παραπληγικά παιδιά, πολεμιστές («Τελευταίος των Μοϊκανών»), ως και χασάπηδες («Συμμορίες της Νέας Υόρκης»)-, αφήνοντας οικογένεια και παιδιά, μαθαίνοντας την τέχνη του τσαγγάρη στη Φλωρεντία, όταν του πρότειναν τον ρόλο του Αβραάμ Λίνκολν, τον δέχθηκε με τους δικούς του όρους. Ναι, άξιζε να δει κανείς τον Daniel Day-Lewis να πρωταγωνιστεί αναμφισβήτητα και στην τελετή απονομής των Οσκαρ! Και να ξενυχτήσει και να χειροκροτήσει, με όλο το Dolby Theater όρθιο να τον επευφημεί όταν η Μέριλ Στριπ ανακοίνωσε, χωρίς καν να κοιτάξει τον φάκελο που της έδωσαν «The Winner is Daniel Day-Lewis»! Πετάχτηκε, άψογος με το βρετανικό του σμόκιν, ο Daniel, φίλησε τη γυναίκα του Rebecca Miller, κόρη του Αρθουρ Μίλερ, μητέρα των τριών αγοριών τους σε 16 χρόνια γάμου, αλλά φίλησε και τη Σάλι Φιλντ, υποψήφια B΄ ρόλου για το «Λίνκολν», μια και έπαιζε τη γυναίκα του Λίνκολν Μαίρη. Και ανεβαίνοντας σαν αίλουρος τα σκαλιά στη σκηνή άρπαξε και φίλησε την αποσβολωμένη Μέριλ Στριπ με πάθος, εξηγώντας «ήθελα να φιλήσω και τη Μάργκαρετ Θάτσερ, το ‘χα τάμα!» Κρατώντας με τα δυνατά του χέρια το τρίτο του Οσκαρ, γύρισε προς τον γελαστό Στίβεν Σπίλμπεργκ, που είχε χάσει το Οσκαρ σκηνοθεσίας από τον Ανγκ Λι, της «Ζωής του Πι» και είπε, πάντα με χιούμορ: «πρώτη επιλογή του Στίβεν ήταν να δώσει τον ρόλο του Λίνκολν στη Μέριλ Στριπ! Αλλά τον έδωσε σ’ εμένα, που δέχθηκα, υπό τον όρο να μη γυριστεί σε μιούζικαλ! Καιρός είναι να μάθει κι ένας σκηνοθέτης μερικά πράγματα από έναν ηθοποιό!». Και μετά σοβαρεύτηκε, με τη βαθιά φωνή του μίλησε για την ευθύνη του ρόλου που ανέλαβε και όπου είχε καθοδήγηση από το πνεύμα του Λίνκολν. Σήκωσε ψηλά το Οσκαρ και είπε, απλά: «Στη μητέρα μου!» και κατέβηκε επιστρέφοντας στη θέση του, δίπλα στη Rebecca, με τα πράσινα μάτια της γεμάτα δάκρυα.
Αξιζε η αγρύπνια για τον μεγάλο αυτό ηθοποιό που κάθε του ερμηνεία είναι και ένα master class στην οθόνη, και που είναι φίλος της Ελλάδας και πιστός υποστηρικτής της «Πόρτας Ανοιχτής», του έργου της Δάφνης Οικονόμου. Είναι οι ευχές και οι αγκαλιές των παιδιών το μόνο «γούρι» που παραδέχεται και γι’ αυτό, πριν από κάθε Οσκαρ, έρχεται στην Αθήνα και μας δείχνει τη νέα του ταινία, όπως έγινε με τον «Λίνκολν» στο «Παλλάς».
«Εδώ, Λευκός Οίκος»
Και μετά, η έκπληξη, το «επτασφράγιστο μυστικό» στην αναγγελία από τον Τζακ Νίκολσον για το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας: «Θα δώσει τις υποψηφιότητες η Μισέλ Ομπάμα από τον Λευκό Οίκο!» H ώρα είχε πάει 7 πρωινή, στην Αθήνα, όταν είδαμε τη Μισέλ Ομπάμα, με κρυσταλλιζέ επίσης τουαλέτα, να αναγγέλλει τους υποψηφίους και όταν ήρθε η ώρα, παίρνοντας πάσα από τον Τζακ Νίκολσον, να δίνει το αποτέλεσμα: το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας στο «Επιχείρηση Αργκο» με τους παραγωγούς Τζορτζ Κλούνεϊ, Γκραντ Χέσλοβ αρκούντως ψύχραιμους και τον παραγωγό, σκηνοθέτη και ηθοποιό Μπεν Αφλεκ, που εμφανώς δεν το περίμενε, να πέφτει σε παραλήρημα ευχαριστιών προς όλες τις κατευθύνσεις, ευτυχώς ακόμη από τη σκηνή του Dolby και όχι… του Λευκού Οίκου.
Ισως του χρόνου να το δούμε κι αυτό! Και πριν προλάβει ο Σεθ να κλείσει το πρόγραμμα, κλείσαμε τη Nova, γιατί έχουμε και γραφείο, Δευτεριάτικα! «Θείε Οσκαρ», μας ξενύχτησες πάλι. Και του χρόνου!