Καθώς η πόλη της Αθήνας κινείται προς τα μέσα της δεκαετίας του ’10, ξεδιπλώνεται διαρκώς σαν σε σκηνή θεάτρου η μελλοντική της εικόνα. Προς το παρόν, η προοπτική μεταμόρφωσης της πρωτεύουσας, στη διάρκεια ενός ακόμη ιστορικού κύκλου πολεοδομικών και αρχιτεκτονικών παρεμβάσεων, επαφίεται όχι μόνο στην ιδιωτική χορηγία αλλά και στη συνεργασία των εποπτευόμενων αρχών. Εκείνο, όμως, που προέχει είναι ότι ξανακύλησε νερό σε ένα ξερό αυλάκι.
Τo πρώτο βραβείο του διαγωνισμού Rethink Athens του Ιδρύματος Ωνάση δείχνει να φέρνει στην Αθήνα μια γαλήνια και ρεαλιστική πρόταση μεταμόρφωσης, όχι μόνο αισθητικής και λειτουργικής, αλλά κυρίως βιωματικής. Αν εφαρμοστεί όπως προτείνεται από το ολλανδικό γραφείο Okra και τους συνεργάτες του, τότε η Αθήνα μπορεί να αποκτήσει μια αστική αγκαλιά, με επανεκκίνηση μιας εγκάρδιας σχέσης του πολίτη με την πόλη.
Πέραν όσων υπόσχεται το μέλλον για την Αθήνα σε επίπεδο διαγωνισμών και παρεμβάσεων, έχει μεγάλη σημασία η ανάδυση των δύο τριγώνων όπως προκύπτουν από το σκεπτικό του Rethink Athens. Το ένα τρίγωνο είναι υπερτοπικό (Ελληνικό – Δέλτα Φαλήρου – Κέντρο) και συμβολίζει τη φιλοδοξία για μετατόπιση των αξόνων της πόλης. Το άλλο τρίγωνο είναι βαθιά αθηναϊκό και συμπυκνώνει τη ροή ιστορικής μνήμης και τουριστικής περηφάνειας (Μουσείο της Ακρόπολης – Αθηναϊκή Τριλογία – Αρχαιολογικό Μουσείο). Νοητικά, η νέα Αθήνα ξεπροβάλλει με τρεις νέες κορυφές, το Μητροπολιτικό Πάρκο στην παραλία, τη νέα Οπερα και τη Βιβλιοθήκη στο Φάληρο και το αναγεννημένο κέντρο (εάν και εφόσον). Η ίδια η αναγέννηση του κέντρου εξαρτάται όχι μόνον από τις νέες ρυθμίσεις, φυτεύσεις και αναπλάσεις, αλλά κυρίως από την επανοηματοδότηση του ιστορικού κέντρου ως ναυαρχίδας του έθνους, φορτισμένης με όλα τα σήματα μιας διαδρομής αιώνων που εκβάλλει στο μέλλον. Μέσα από αυτή την αναβαπτισμένη συμπύκνωση των νοημάτων, που μία πρωτεύουσα μπορεί και οφείλει να φέρει, αναμένεται η ανάδυση μιας άλλης σχέσης πολίτη και πόλης.
Η Αθήνα ποντάρει να ετοιμάσει τη βασική ιδεολογική και κτιριακή υποδομή που θα υποδεχθεί το τέρμα της ύφεσης τα προσεχή χρόνια. Ο περίπατος από την αρχή της Συγγρού μέχρι την Πατησίων έρχεται να συμβολίσει πλέον την «ενοποίηση» όχι των αρχαιολογικών χώρων, όπως ήταν το ζητούμενο το 2004, αλλά την «ενοποίηση» του θρυμματισμένου ιστορικού, αστικού υποσυνειδήτου της Αθήνας. Σε αυτήν τη νέα πλατφόρμα της κοινωνίας που προκύπτει μέσα από την αναδιάρθρωση της κρίσης και την ανάδυση των δικτύων πολιτών, η Αθήνα θα κληθεί να ανταποκριθεί σε απαιτήσεις μιας νέας ευζωίας. Η νέα ευζωία αποκλίνει από το ζητούμενο της πολυτέλειας του 2000, αλλά βρίσκεται σε αντιστοιχία με αιτήματα αρμονικής συνύπαρξης και νέας δημιουργικότητας. Η «Νέα Αθήνα», όπως θα μπορούσε να είναι το σύνθημα για την πόλη του 2015-16, όταν θα αποδοθούν έργα πολιτισμικής υποδομής, θα πρέπει να επιτύχει όχι με την επανεφεύρεση του εαυτού της, αλλά με την πλήρη ταπείνωση μέσα από την επίγνωση των σφαλμάτων της. Τότε μόνο θα απελευθερωθεί το πλούσιο δυναμικό της.