Ας δεχθούμε πως τα τρία βασικά συστατικά στη διαμόρφωση της εκλογικής πλειοψηφίας, είναι το όραμα, η εμπιστοσύνη και η ελπίδα. Ας δεχθούμε, επίσης, ότι τουλάχιστον κατά τις τελευταίες τρεις εκλογικές αναμετρήσεις το όραμα ήταν ανύπαρκτο, η εμπιστοσύνη είδος εν ανεπαρκεία και μόνον η ελπίδα, έστω και αμυδρά, διαμόρφωσε τη σημερινή, εξίσου ισχνότατη και τρικομματική, πλειοψηφία. Ωστόσο -και μέχρι σήμερα- ουδέποτε με τη δημοκρατική διαδικασία των εκλογών πλειοψήφησαν πολιτικές δυνάμεις, που εκπροσωπούσαν την απελπισία, το αδιέξοδο και το γαία πυρί μιχθήτω. Παρακολουθώ ενδελεχώς, φυσικά λόγω επαγγελματικής υποχρέωσης, τους τρεις «νικητές» των τελευταίων εκλογών· δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ και τη Χ.Α. Ισως, λοιπόν, είναι η πρώτη φορά, που τρία κόμματα, με κύριο εκφραστή τους τον ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικούν τη διαμόρφωση μιας «άλλης» πλειοψηφίας, η οποία θα βασίζεται στην εξάλειψη και του τελευταίου ίχνους ελπίδας, που υπάρχει στο εκλογικό σώμα. Στον ένα χρόνο, που συμπληρώνει η κυβέρνηση στην εξουσία, ουδέν έχει πράξει το θετικό, ή έστω το ανούσιο και αβλαβές. Ολες οι αποφάσεις της είναι ζημιογόνες και ολέθριες, επισπεύδοντας την καταστροφή της χώρας, η οποία προαναγγέλλεται συνεχώς από της επομένης των εκλογών, ως επερχόμενη, αναπότρεπτη και βεβαία.
Διάβαζα προχθές τη σχετλιαστικά χλευαστική αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ, που κατήγγειλε ως «απατηλή φιέστα» την επανέναρξη των μεγάλων οδικών έργων. Και διερωτήθηκα. Τι θα πει αύριο, αν τα τόσο σημαντικά για την επανεκκίνηση της οικονομίας έργα, προχωρήσουν. Τουλάχιστον ο Α. Παπανδρέου, τον οποίο ο κ. Τσίπρας μιμείται ανιστόρητα και κακέκτυπα, υπήρξε προ 30ετίας περισσότερο ειλικρινής. Το τότε alter ego του, ο Ακης Τσοχατζόπουλος ως υπουργός Δημ. Εργων ανήγγειλε την αναστολή όλων των μεγάλων έργων (μετρό, νέοι οδικοί άξονες, αεροδρόμιο, κ.λπ.), προκειμένου οι πιστώσεις των «έργων βιτρίνας» να διασπαρούν «σε μικρά έργα της περιφέρειας». (Δεδομένου ότι τα έργα αυτά προσφέρονταν περισσότερο «προς βρώσιν και πόσιν». Το ότι η επί 30ετία ταφόπετρα στα μεγάλα έργα στοίχισε και εξακολουθεί να στοιχίζει ποσά πολλαπλάσια στον Ελληνα φορολογούμενο, θα έπρεπε να συνιστά ένα -επίσης πολλαπλασίως βαρύτερο- κατηγορητήριο εναντίον του υπόδικου, μόνον για ξέπλυμα «μαύρου» χρήματος, Α.Τσ. Αν συνέβαινε τούτο, ίσως να συνετιζόταν και ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος συνηθίζει τις τελευταίες εβδομάδες να επισείει απειλητικά στους πολιτικούς του αντιπάλους το «κανείς δεν έχει ασυλία».
Διερωτώμαι, λοιπόν, γιατί να ισχύει ασυλία για τους επίδοξους δολοφόνους μιας τελευταίας -και έστω αμυδράς- ελπίδας του Ελληνα ψηφοφόρου. Διότι τα τρία προαναφερθέντα κόμματα, μόνον σ’ αυτό προσβλέπουν. Δεν προτείνουν κάποια εφικτή και πειστική εναλλακτική λύση, ούτε, φυσικά, δεσμεύονται, για το όποιο αποτέλεσμα των πειραματισμών τους, αν τους δοθεί η δυνατότητα. Υπονομεύουν και αμφισβητούν κάθε θετικό βήμα της σημερινής κυβέρνησης, ενώ υποδαυλίζουν και μεγιστοποιούν κάθε στραβοπάτημά της. Είναι κήρυκες της λαϊκής απόγνωσης, της οικονομικής χρεοκοπίας και της εθνικής καταστροφής. Ωστόσο η τρικομματική κυβέρνηση, συμβαίνει να έχει, υπό τις συνθήκες της δεινούς κρίσης, την ευρύτερη -το δυνατόν- λαϊκή στήριξη, ή αν προτιμάτε, ανοχή. Η υποκατάστασή της από ένα «αντίπαλο» διακομματικό σχήμα, δυστυχώς και μέχρι σήμερα, παραπέμπει μόνον τη δαντική επιγραφή της Κόλασης: Αν περάσεις την πύλη αυτή, ξέχνα και την τελευταία σου ελπίδα…