Η έκφραση «ράγισε το γυαλί» είναι πολύ διαδεδομένη στις προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις. Σημαίνει ότι ύστερα από μια ρήξη, η πορεία του ζευγαριού είναι σημαδεμένη. Η ισορροπία μπορεί να αποκατασταθεί με μόχθο, πόνο, υποχωρήσεις, ζωτικά ψεύδη, υπό τον φόβο της μοναξιάς ή της αποτυχίας (βαφτίζεται και αγάπη, σύνεση, ψυχραιμία), αλλά η «ραφή» είναι ορατή και διά γυμνού οφθαλμού. Κάπως έτσι πορεύονται οι άνθρωποι, οι κοινωνίες, τα έθνη. Κάπως έτσι προκόβουν και εξελίσσονται ή καθηλώνονται στο τραύμα και ανακαλούν διαρκώς τα συναισθήματα της ρήξης.
Στο κυβερνητικό αδιέξοδο οι διαδρομές είναι, κατά βάση, δύο: η διαφαινόμενη απόπειρα για αναβίωση του δικομματισμού ή η προσπάθεια (με μεγάλη δαπάνη) να συνεχιστεί το πείραμα της συνεργασίας. Γιατί, ασφαλώς, ένα χρόνο μετά, η τρικομματική συμβίωση εξακολουθεί να είναι πείραμα. Ενα χρόνο μετά τις εκλογές και τις ημέρες της μεγάλης αγωνίας και αβεβαιότητας (αν και πώς θα σχηματιστεί κυβέρνηση), όταν όλα κρέμονταν από μια κλωστή, βρισκόμαστε και πάλι στην ίδια συνθήκη. Οι τρεις αρχηγοί εκδηλώνουν αλλεργικές αντιδράσεις ο ένας στον άλλον, κούραση, αντιμετωπίζουν δυσβάστακτη πίεση από το εσωτερικό της χώρας και το διεθνές περιβάλλον.
Το γεγονός ότι η επέτειος της τρικομματικής «γιορτάζεται» με τον άμεσο κίνδυνο ενός διαζυγίου δείχνει απλώς τη ραφή μιας μηδέποτε ισορροπημένης σχέσης. «Απλώς»; Διόλου. Γιατί η αποτυχία συνύπαρξης δεν αφορά μια μικρή μονάδα (ζευγάρι, οικογένεια), αλλά μια χώρα. Η τάση για διαρκή επιστροφή στον μοιραίο, για την Ελλάδα, δικομματισμό, μέσα σε συνθήκες πόλωσης και σύγχυσης, είναι η επισφράγιση της αποτυχίας, δηλαδή η διάλυση της χώρας. Φυσικά, εν προκειμένω, οι όροι δεν είναι στενά ψυχαναλυτικοί. Η παλινδρόμηση έχει στέρεες βάσεις στην πελατειακή λογική, στη μικροπολιτική σκοπιμότητα, στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό. Η ΕΡΤ ήταν το τρίτο (εν προκειμένω τέταρτο) πρόσωπο – καταλύτης, σε μια σχέση ήδη ανάπηρη.
Το δίπολο δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις ή αυταρχισμός μπορεί να μοιάζει μονόδρομος, στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι. Πώς η απόφαση του ΣτΕ για την ΕΡΤ προκάλεσε ποικίλες συζητήσεις, εκδοχές και ερμηνείες; Μια διατύπωση που, εκ πρώτης όψεως, φαινόταν σαφής («ναι» στο κλείσιμο της ΕΡΤ, «όχι» στο μαύρο στις τηλεοπτικές οθόνες) έγινε αντικείμενο πολλών, διαφορετικών, διευκρινίσεων, εξηγήσεων, παρερμηνειών. Κυρίως, προχθές βράδυ, με τις ανακοινώσεις των κυβερνητικών συνεταίρων (των κ. Στουρνάρα –εκ μέρους του κ. Σαμαρά–, Βενιζέλου και Κουβέλη) η «διασταλτική» ερμηνεία της απόφασης δήλωνε ότι βρισκόμαστε μακριά από τη σύγκλιση.
Είναι, ενδεχομένως, ανακουφιστικό να θεωρούμε ότι δεν έχουμε παρά δύο επιλογές, την εξής μία δηλαδή (γιατί ποιος εχέφρων θα διάλεγε τον αυταρχισμό ή την ακυβερνησία), όμως ο ένας χρόνος που έχει διανυθεί πάνω στην κόψη του ξυραφιού δεν ενδυνάμωσε ένα κοινό λεξιλόγιο ανάμεσα στους τρεις συγκυβερνώντες. Το αντίθετο. Οι δυσκολίες οδήγησαν τον καθένα χωριστά στην περιχαράκωση, στην πολιτική διάσωση (;) του εαυτού. Ετσι και η λέξη «μεταρρύθμιση», ενώ εκ πρώτης όψεως είναι βάση εκκίνησης των τριών, στην πορεία αποδείχθηκε έννοια διχαστική, αναμμένο κάρβουνο που πετούσε ο ένας στον άλλον.
Ομως η απόκλιση στις λέξεις, η συνειδητή ασυνεννοησία, σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή, ένα μόνο κατορθώνει: να ενισχύσει την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. «Ραγισμένο» ήταν το γυαλί εξαρχής. Το ερώτημα είναι αν και οι τρεις πλευρές μπορέσουν να συμπορευθούν, να ανασχηματίσουν τη σχέση. Αλλιώς…