Ας υποθέσουμε ότι ο Ρώσος ολιγάρχης Ριμπολόβλεφ, πράγματι, «ερωτεύεται» τον Σκορπιό και αποφασίζει, μετά της ευειδούς κόρης του, που φέρεται ότι είναι η νέα ιδιοκτήτρια του νησιού, να περνάει περισσότερο καιρό στο Ιόνιο, παρά στο Μονακό. Καθόλου απίθανο, ως σενάριο. Αντιθέτως, το πιθανότερο είναι ότι σε αυτήν την περίπτωση, θα πρέπει, μαζί με το ελικόπτερο, το γιοτ, τα άλογα της θυγατέρας του, το υπηρετικό προσωπικό και ό,τι άλλο τον «συνοδεύει» τέλος πάντων, να πάρει κι ένα… ημερολόγιο τσέπης. Θα του φανεί εξαιρετικά χρήσιμο για να μετράει τις μέρες!
Κι αυτό γιατί αν κάνει το λάθος και ξεπεράσει τα 180 και κάτι 24ωρα παρουσίας του στη χώρα μας, με βάση το άρθρο 4 του νέου Κώδικα Βιβλίων, θα πρέπει να δηλώσει στη… ΔΟΥ Λευκάδας όλα τα έσοδα από το σύνολο των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του ανά τον κόσμο. Αλλιώς, θα ενταχθεί στην περίφημη και περήφανη λίστα των αδάμαστων Ελλήνων φοροφυγάδων. Οχι ότι σε αυτήν την περίπτωση κινδυνεύει πραγματικά από κάτι. Οπως έχει αποδειχθεί εμπράκτως τα τελευταία τουλάχιστον 25 χρόνια, με ελάχιστες εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα, κανείς δεν ενοχλεί κανέναν όταν χρωστάει πολλά στην «οικεία ΔΟΥ». Απόδειξη ότι οι ανείσπρακτες οφειλές φτάνουν στα περίπου 50 δισ. ευρώ και αυξάνονται με γεωμετρική τάξη.
Το πιθανότερο, όμως, είναι ότι ο Ριμπολόβλεφ (και ο κάθε «Ριμπολόβλεφ» αυτού του κόσμου), που επιλέγει να χτίσει στην Ελλάδα τον επόμενο βασικό παραθεριστικό του προορισμό, χωρίς απαραίτητα να είναι ένα ολόκληρο νησί όπως στην προκειμένη περίπτωση, δεν θα το γνωρίζει αυτό. Θα θεωρεί ότι έχει να κάνει με ένα ευνομούμενο και κανονικό κράτος, με φοροελεγκτικούς μηχανισμούς και νόμους που εφαρμόζονται απαρεγκλίτως και ανεξαιρέτως.
Κι επειδή το ίδιο θα θεωρούν και οι «λόχοι» των λογιστών και των δικηγόρων που κουβαλάει μαζί του (με το ελικόπτερο, το γιοτ κ.λπ., κ.λπ.), θα σπεύσει να εξαφανιστεί από την Ελλάδα. Με την απορία, βεβαίως, να τον συνοδεύει: Με ποια λογική θα πρέπει να «δηλώσω» τα ορυχεία στο Κράσνονταρ, ας πούμε, στον έφορο της Λευκάδας; Και άντε, εγώ τα… δηλώνω, αφού πρέπει. Ο άλλος πώς θα τα ελέγξει;
Οι σκέψεις αυτές θα τον συνοδεύουν, κατά πάσα πιθανότητα, στο λίαρ τζετ, όταν θα απογειώνεται από τον Αραξο για να γυρίσει στην ασφάλεια του Μονακό. Και το πιθανότερο είναι ότι θα στραβοκοιτάζει όποιον του ’βαλε την ιδέα να έρθει και να αγοράσει το νησί στην Ελλάδα. Και να «αφήσει» λεφτά στους Ελληνες. Αφού αποδεδειγμένα δεν τα θέλουν και τα στέλνουν, με την πρώτη ευκαιρία, αλλού.
Βεβαίως, υπάρχει και ο αντίλογος, αυτών που συνέλαβαν την ιδέα στην πρωτόλεια μορφή της: Με τη ρύθμιση αυτή στοχοποιούνται όλοι εκείνοι που ενώ ζουν (και «βασιλεύουν») στην Ελλάδα, δηλώνουν ως επαγγελματική έδρα τη Βουλγαρία, για να μην πληρώνουν εδώ φόρους.
Ο αντίλογος στον αντίλογο; Και είναι ανάγκη να… διώκονται όσοι ξένοι έρχονται να αφήσουν τα λεφτά τους στη χώρα μας; Ας γίνει μια ξεκάθαρη διευκρίνιση στον νόμο, που να τους διαχωρίζει και τους «άλλους» ας τους κυνηγούν ώς τον Προμαχώνα. Τόσο δύσκολο είναι;