Είμαστε πλέον κοντά στον «καυτό Σεπτέμβριο, που έχει προαναγγείλει ο κ. Τσίπρας. Διερωτώμαι, λοιπόν, υπέρ ποίων και εναντίον τίνων ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συν αυτώ θα δώσουν τη μάχη. Και κυρίως σε τι αποβλέπουν. Είναι γνωστόν πως τα μέτρα, που υποχρεούται να λάβει η κυβέρνηση (κινητικότητα και διαθεσιμότητα, μιας μερίδας δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ.) έχουν ψηφισθεί ως προαπαιτούμενα, για τη συνέχιση των δόσεων από τους δανειστές μας. Επιπλέον, η λήψη των μέτρων και η επαπειλούμενη κοινωνική αναταραχή, συμπίπτουν με τη διεξαγωγή των γερμανικών εκλογών, που θεωρείται, κυρίως στο εξωτερικό, ως ορόσημο για μια ουσιαστική ελάφρυνση των όρων των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας μας. Συνεπώς, η «μάχη» της αντιπολίτευσης εκ των πραγμάτων αποβλέπει στο να προλάβει μια τέτοια εξέλιξη, προκαλώντας την πτώση της κυβέρνησης, εν μέσω μιας γενικευμένης και χαοτικής κοινωνικής αναταραχής.
Το χαρακτηριστικότερο, όμως, είναι πως η «μάχη του Σεπτέμβρη» θα δοθεί κατά κύριο λόγο στο πεδίο του Δημοσίου. Στον τομέα, που υπήρξε επί 10ετίες, ο πλέον νοσηρός και προβληματικός. Με υπερδιόγκωση του αριθμού των Δ.Υ., λόγω της διαχρονικής πελατειακής σχέσης των κομμάτων. Με τη δημιουργία εκατοντάδων άχρηστων ή ζημιογόνων ΔΕΚΟ, τις οποίες λυμαίνονταν, με πλουσιοπάροχες αμοιβές, οι εκλεκτοί των κομμάτων. Με σαφή δυσλειτουργία, που έφθανε στο όριο της ημιπαραλυσίας. Με την επικράτηση, κυρίως λόγω της «πολυκοσμίας», μιας ασφυκτικής γραφειοκρατίας. Με τη δημιουργία, τέλος, ενός διεφθαρμένου συνδικαλιστικού εσμού, ο οποίος «αγωνιζόταν» μόνον για την κατάκτηση και διατήρηση προκλητικών προνομίων. Το φαινόμενο τούτο, προκάλεσε και την γενικευμένη σήψη στο συνδικαλιστικό κίνημα, με επιβεβαιωτικό το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ διοικείται σχεδόν αποκλειστικά από κομματικοσυνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, χωρίς να εκπροσωπούνται οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα (!). Είναι ενδεικτικό, τέλος, ότι οι πλέον επώνυμοι από τους συνδικαλιστές αυτούς, μετακόμισαν, ομαδικά και μετά τιμών, στον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά συνέπεια «η μάχη του Σεπτέμβρη» δεν δίδεται υπέρ του 1,5 εκατ. των ανέργων του ιδιωτικού τομέα. Ούτε, φυσικά, για την επαναφορά των μισθών στα προμνημονιακά επίπεδα και την επαναπρόσληψη όλων των απολυθέντων του Δημοσίου. Αλλωστε, τα ταξίματα αυτά του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να τα χαρακτηρίσει ο… κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος κ. Δημ. Παπαδημούλης «λαγούς με πετραχήλια».
Κατά τ’ άλλα, έχει καταστεί σαφές πως κάθε προσπάθεια εξυγίανσης και αναδιοργάνωσης της χώρας, επιβαλλόταν να αρχίσει από τον δημόσιο τομέα, με βασικό στόχο τη δραστική περιστολή των κρατικών εξόδων. Συνέβη το αντίθετο, με αποτέλεσμα να πληγεί καίρια ο ιδιωτικός τομέας και να επέλθει μια θανάσιμη ύφεση. Τούτο, όμως, ουδόλως προβληματίζει τον κ. Τσίπρα, τον κ. Μιχαλολιάκο και τον κ. Καμμένο, στο ενδεχόμενο μιας «επιτυχούς» έκβασης στη μάχη, στην οποία θα επιδοθούν. Συνάμα ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα δικαιώσει τις ελπίδες του ΚΚΕ, για την αναβίωση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», με μοναδικό, ανά την υφήλιο, πειραματόζωο την άμοιρη χώρα μας. Διότι, «υπεύθυνος» για ένα εθνικό αδιέξοδο και το επαπειλούμενο χάος θα είναι, όπως συνήθως, ο ελληνικός λαός, που, με τη βούλησή του, διαμόρφωσε τη «νέα πλειοψηφία». Συνεπώς, είναι πασιφανές το ποιοι και γιατί οφείλουν να προβληματισθούν, όχι μόνον συστρατευόμενοι, αλλά και συνυπεύθυνοι για την πρόκληση ενός «καυτού Σεπτέμβρη», ο οποίος εις ουδέν θα διαφέρει από το «γαία πυρί μιχθήτω»…