Νέοι και «λιγότερο νέοι» Ευρωπαίοι, ήρθε η ώρα να πάρουμε τη μοίρα στα χέρια μας. Στις ερχόμενες Ευρωεκλογές, είναι η ώρα να αποκαλύψουμε το πιο απόκρυφο μυστικό των πολιτικών μας σε εθνικό επίπεδο: ότι αυτό που βλέπουν ως το άλφα και το ωμέγα της σύγχρονης διακυβέρνησης, το Εθνος Κράτος, καθίσταται με γρήγορους ρυθμούς μια ξεπερασμένη πολιτική δομή. Ως πολιτική μιας άλλης γενιάς, το Εθνος Κράτος χάνει την ισχύ του καθώς και την καταλληλότητά του στον 21ο αιώνα. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις ευρωπαϊκές χώρες. Η Ευρώπη βιώνει τον ερχομό της πρώτης γενιάς που καλείται να ζήσει σε χαμηλότερα βιοτικά επίπεδα από αυτά των γονέων της, είναι αντιμέτωπη με μια πολύ απλή επιλογή μεταξύ της προληπτικής και επιταχυνόμενης ενοποίησης ή της παρατεταμένης τάσης προς «ανυποστασία».
Μια λύση θα ήταν η διεξαγωγή των Ευρωεκλογών την ίδια ημέρα σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση, καθώς και η δημοσιοποίηση της επιλογής ενός υποψηφίου για την προεδρία της Κομισιόν βάσει πολιτικής γραμμής -μια καλή αρχή, όχι όμως και το «Big Bang» που χρειάζεται η Ευρώπη.
Είναι η κατάλληλη στιγμή για ένα διακρατικό, μη ιδεολογικό και προοδευτικό ευρωπαϊκό κίνημα, που θα έχει στις τάξεις του όλες τις γενιές. Ηρθε η ώρα να αναδυθεί το κίνημα που θα πάει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε άλλο επίπεδο. Για να φθάσουμε εκεί, ας προτιμήσουμε την προσέγγιση των απλών πολιτών και ας μη στηριχτούμε στην κομματική γραμμή του παρελθόντος. Ας χρησιμοποιήσουμε τις τεχνικές εκστρατείας που εφαρμόστηκαν στο Ταρχίρ, το Ταξίμ, το Σάο Πάολο, καθώς και τα μαθήματα από τη διαδικτυακή μικροχρηματοδότηση στις εκστρατείες του Ομπάμα. Πριν γίνουμε κόμμα, ας χρησιμοποιήσουμε ένα μη ιδεολογικό σημείο αναφοράς των καλύτερων ευρωπαϊκών πρακτικών, προκειμένου να προσδιοριστεί η πλατφόρμα μας, όπου θα μπορούμε όλοι ολόψυχα να ενταχθούμε.
Δεν είναι ότι οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί μας δεν έχουν τη βούληση ή την ικανότητα, αλλά, κατά κάποιον τρόπο, το πρόβλημα είναι ακόμη χειρότερο: απλώς, αδυνατούν να κατανοήσουν την κεντρική πραγματικότητα της πολιτικής σήμερα. Είναι αφελές, εάν όχι παράλογο, να ζητάμε από τους παραδοσιακούς ηγέτες που εκλέγονται από τους πολίτες εντός μιας κυρίαρχης εδαφικής μονάδας για θητεία 4-5 ετών να αντιμετωπίσουν επαρκώς ζητήματα που είναι εγγενώς παγκόσμια και των οποίων η επίλυση θα πάρει αναπόφευκτα δεκαετίες, εάν όχι αιώνες. Οι σημερινές λύσεις σε αυτά τα ζητήματα θα πρέπει να είναι διεθνείς, διαφορετικά δεν θα είναι λύσεις.
Η ιστορία, η πρόοδος, η τεχνολογία, η παγκοσμιοποίηση -τα πάντα ανοίγουν τον δρόμο για την υπέρβαση του Εθνους Κράτους: προς νέες διασυνοριακές συμμαχίες και νέα διεθνή δίκτυα. Ας συνεχίσουμε με κάθε μέσο να υποστηρίζουμε τις εθνικές μας ομάδες ποδοσφαίρου και ράγκμπι. Ωστόσο, ας σταματήσουμε να ξεγελιόμαστε ότι το Εθνος Κράτος αποτελεί ακόμη το καταλληλότερο εργαλείο της εποχής μας.
Η Ευρώπη κινδυνεύει να γίνει αυτό για το οποίο χλευάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες: ένα μέρος με τα καλύτερα νοσοκομεία και εκατομμύρια ανθρώπων χωρίς την κατάλληλη ασφάλιση υγείας, με την πιο προηγμένη τεχνολογία του κόσμου και με πολλούς να μην έχουν πρόσβαση σε αυτή, με πανεπιστήμια παγκόσμιας κλάσης και τις γενιές, ωστόσο, να μένουν πίσω λόγω της στενής κοσμοθεωρίας των χωρών τους.
Μια εβραϊκή παροιμία λέει: «Αν έχετε μόνο δύο επιλογές, διαλέξτε την τρίτη». Το ζήτημα εδώ δεν είναι να αντικαταστήσουμε τις «γεροντοκρατίες» της Ευρώπης με μια εξίσου βλακώδη δικτατορία των νέων. Αυτό το κίνημα πρέπει να αγκαλιαστεί από όλους όσοι – ανεξάρτητα από την ηλικία τους- συμφωνούν ότι πρέπει να πραγματοποιηθεί μια αλλαγή εξουσίας μεταξύ των γενεών. Η δεύτερη προτεραιότητά μας θα πρέπει να είναι να φέρουμε κοντά τους νέους και τους λιγότερο νέους, προκειμένου να συνεργαστούν να μειώσουμε το διαγενεακό χρέος που συσσωρεύεται και που θα πληρώσουν τα παιδιά μας. Η κοινωνική ασφάλιση, τα συνταξιοδοτικά ελλείμματα και το περιβάλλον είναι μόλις λίγα ζητήματα που θα κληθούν οι νέες γενιές Ευρωπαίων να αντιμετωπίσουν στο μέλλον. Οι νέες γενιές είναι καλύτερα εξοπλισμένες προκειμένου να μειώσουν το χρέος. Μεγάλωσαν ως ψηφιακοί ιθαγενείς και, αντίθετα με τους ηγέτες του σήμερα, το λογισμικό τους προσαρμόζεται καλύτερα στον γρήγορο ρυθμό της αλλαγής. Εχουν μια τάση προς τον προοδευτισμό και το φυσικό ένστικτο να χρησιμοποιούν τις πιο καινοτόμες μεθόδους της εποχής μας.
Η Ευρώπη δεν θα αλλάξει στις Ευρωεκλογές του 2014, θα αλλάξει όταν οι πολιτικοί με ευρωπαϊκό προσανατολισμό συμφωνήσουν να δώσουν στα πραγματικά ευρωπαϊκά Θεσμικά Οργανα, όπως η Ευρωβουλή και η Κομισιόν, τη δυναμική και τις εξουσίες που αξίζουν. Ηρθε η ώρα να πούμε στους παραδοσιακούς εθνικούς μας ηγέτες ότι είμαστε έτοιμοι να δράσουμε σαν μία κοινότητα, ψηφίζοντας όχι ως Γάλλοι, Γερμανοί ή Ελληνες ψηφοφόροι, αλλά ως Ευρωπαίοι.
* Οι κ. Daniel Cohn-Bendit και Felix Marquardt είναι συνιδρυτές του κινήματος Europeans.Now (www.EuropeansNow.eu).