Πεζοδρόμηση της Σταδίου
Κύριε διευθυντά
Θερμά συγχαρητήρια στους αρχιτέκτονες Ανδρέα Βεντουράκη και Δημήτρη Κονταργύρη για την, ιδιοφυή στην απλότητά της, σύλληψη της ιδέας-πρότασης για την πεζοδρόμηση της οδού Σταδίου αντί της γνωστής (σωστά χαρακτηριζόμενης ως «μεγαλοϊδεατικής») αντίστοιχης της οδού Πανεπιστημίου.
Τα σχετικά συγχαρητήρια και στον Δημήτρη Ρηγόπουλο και την «Καθημερινή» που δημοσιεύουν την ιδέα-πρόταση στο φύλλο της 21/9/2013, όπου και μόνον η σύγκριση των δύο τοπογραφικών δείχνει πόσο η πεζοδρόμηση της οδού Σταδίου έρχεται οργανικά να ενταχθεί στο κομμάτι της πόλης (εμπορικό τρίγωνο, Πλάκα) που από φύσεως «θέλουν» να πεζοδρομηθούν.
Πολλές οι αρετές της ιδέας-πρότασης. Να σταθώ όμως κυρίως σε μία, που θα βοηθούσε πιθανόν στην αποδοχή της. Με την πεζοδρόμηση της Σταδίου όλοι οι κάθετοι δρόμοι προς την Πανεπιστημίου προφανώς θα πεζοδρομηθούν επίσης. Αυτό θα μετατρέψει τη μια πλευρά της Πανεπιστημίου σε έναν συνεχή, αδιατάραχτο και φαρδύ πεζόδρομο. Ετσι κρατιέται εν μέρει και η… μεγάλη ιδέα. Αν μάλιστα η Πανεπιστημίου καταβυθιστεί σε όλο το φάρδος της πλατείας Κοραή και η αθηναϊκή τριλογία καταστεί εύκολα προσβάσιμη από πεζούς και από τις δύο πλευρές της Πανεπιστημίου, τότε η σοφή ιδέα-πρόταση των A. Βεντουράκη και Δ. Κονταργύρη πιάνει… πολλά τρυγόνια.
Ποιος θα τους ακούσει;
Δημητρης Κωνσταντινιδης / Αρχιτέκτων
Το χρέος
Κύριε διευθυντά
Στην αγωνιώδη ερώτηση εξόδου της χώρας μας από την οικονομική κρίση τα λεγόμενα «αντιμνημονιακά» κόμματα και κυρίως οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή, με πρώτο διδάξαντα τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης βουλευτή κ. Νότη Μοριά, απαντούν: με τη μονομερή κατάργηση του «επαχθούς και επονείδιστου» χρέους. Για τους γνωρίζοντες την ελληνική γλώσσα και με τη βοήθεια του λεξικού του καθηγητή κ. Γ. Μπαμπινιώτη, «επονείδιστο» σημαίνει την άκρατη-υπερβολική ντροπή-καταισχύνη, ενώ «ειδεχθές» σημαίνει το αποκρουστικό (λ.χ. ειδεχθές έγκλημα), προέρχεται δε από τη σύνθεση της αρχαίας λέξεως «είδος» με τη σημασία της «όψης-μορφής» και «ίχθος», που σημαίνει «εχθρότητα-μίσος», δηλώνοντας την αποκρουστική όψη. Χρέος, που να οδηγεί σε καύχημα και χαρά δεν υπάρχει, γιατί όλα τα χρέη είναι αποκρουστικά και οδυνηρά για τους οφειλέτες.
Μονομερής κατάργηση των χρεών δεν νοείται αυτόματα και από μόνη της, γιατί πάντα απαιτείται η συνδρομή των δικαστών, οι οποίοι εάν αναφερόμαστε στο εσωτερικό δίκαιο, μπορούν αν συντρέχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις να θεωρήσουν ότι ένα ιδιωτικό χρέος προέρχεται από τοκογλυφικό δανεισμό και να διαγράψουν το πέραν του νομίμου τόκου ποσό του χρέους, πέραν των ποινικών ευθυνών των τοκογλύφων.
Ομως εάν πρόκειται περί συμφωνίας δανεισμού μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών, αρμόδιο είναι το Δικαστήριο της E.E., που εδρεύει στο Λουξεμβούργο, στο οποίο όμως ουδεμία χώρα προσέφυγε γιατί δεν έχει ελπίδες έκδοσης ευνοϊκής απόφασης. Προφανώς όλα τα ευρωπαϊκά κράτη βγαίνουν στις αγορές και δανείζονται είτε για να δημιουργήσουν, ενισχύσουν και βελτιώσουν τις υποδομές τους στη γεωργία, βιομηχανία, ενέργεια, συγκοινωνίες, άμυνα, υγεία κ.λπ. είτε για καταναλωτικούς σκοπούς, διορισμούς, αύξηση μισθών και συντάξεων υπό την πίεση των συνδικαλιστών, δηλαδή για πελατειακούς σκοπούς, αλλά κάποτε και για να καλύψουν τις μίζες διεφθαρμένων κρατικών στελεχών. Στην τελευταία κατηγορία υπάγεται και η χώρα μας, οπότε οι χαρακτηρισμοί «επονείδιστο» και «ειδεχθές» χρέος ανήκουν περισσότερο στους οφειλέτες του χρέους. Πάντως ο ισχυρισμός ότι το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης του Λουξεμβούργου θα αποδεχθεί τη μονομερή κατάργηση του χρέους μας στερείται σοβαρότητος γιατί οι συμβάσεις μεταξύ κρατών τηρούνται και άλλωστε οι κρίνοντες ανήκουν κυρίως στους δανειστές μας. Δεν είναι μόνο η χώρα μας που έχει υπερβολικό χρέος. Ολες οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, ακόμη και οι λεγόμενες «αυτοκρατορικές» (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) έχουν δυσθεώρητα χρέη. Καμιά όμως από αυτές δεν διανοήθηκε ν’ αμφισβητήσει τη συμφωνία δανεισμού που υπέγραψε με τον ισχυρισμό ότι το χρέος της είναι «ειδεχθές» και «επονείδιστο». Προφανώς επειδή αντιλαμβάνονται ότι είναι αίολος και αβάσιμος, και άλλωστε εάν στραφούν δικαστικώς στο Λουξεμβούργο κατά των δανειστών, αποκλείονται από τις αγορές και δεν θα βρουν στο μέλλον κράτη πρόθυμα να τους χορηγήσουν νέο δάνειο. Αλλωστε και οι δικές τους τράπεζες έχουν δανείσει άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οπόταν καταλύεται η τραπεζική πίστη. Οι εξαγγελίες ότι θα καταργήσουμε μονομερώς το χρέος ή ότι θα μας δοθεί οικονομική βοήθεια τύπου σχεδίου Μάρσαλ εάν απειλήσουμε τους Ευρωπαίους ότι θα εξέλθουμε από την E.E. και θα επανέλθουμε στη δραχμή, οπόταν θα πληγεί το ευρώ, ανήκουν στη σφαίρα του επιθυμητού, με απρόβλεπτα και μη ασφαλή αποτελέσματα. Δυστυχώς εφόσον η E.E. δεν είναι, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, η Ενωμένη Ευρώπη των Λαών και της Αλληλεγγύης, οι εξαγγελίες αυτές είναι αλυσιτελείς.
Δημητρης Αν. Φραγκος / Δικηγόρος Αθηνών επί τιμή τ. αιρετός νομάρχης
Στον απόηχο μιας δολοφονίας
Κύριε διευθυντά
Ολα τα κόμματα συμφωνούν πλέον, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική και επικίνδυνη οργάνωση για τη Δημοκρατία! Επρεπε να θρηνήσουμε τον θάνατο ενός νέου για να αφυπνισθεί επιτέλους η κυβέρνηση και να αντιδράσει, διά του κ. Δένδια, με μέτρα αυστηρής τιμωρίας εναντίον εκείνων που παραβαίνουν τον ποινικό νομό. Και βέβαια, αυτή η διά της δικαστικής οδού αντιμετώπιση της Χ.Α., ενώ είναι ορθή, δεν μπορεί να θεωρηθεί από μόνη της ικανή να φέρει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Το φαινόμενο «Χρυσή Αυγή» είναι ανάγκη να ερευνηθεί σε βάθος, με σοβαρό και υπεύθυνο τρόπο από όλα τα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Γιατί η άποψη ότι η Χ.Α. είναι γέννημα της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τον τόπο, δεν είναι απόλυτα ορθή. Καμία φτώχεια δεν γεννάει από μόνη της τον ναζισμό! Και άλλες ευρωπαϊκές χώρες πέρασαν παρόμοιες κρίσεις, χωρίς οι λαοί τους να προχωρήσουν στην ίδρυση ναζιστικών ή άλλων εγκληματικών οργανώσεων. Κακά τα ψέματα. Τη Χ.Α., κατά βάση, εξέθρεψαν οι πολιτικές των κομμάτων που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια τη χώρα. Η διάλυση της κοινωνίας, η κατάρρευση της έννομης τάξης και των δημοκρατικών θεσμών, τα πάσης φύσεως σκάνδαλα είναι μερικοί από τους λόγους που οδήγησαν απλούς και αγνούς δημοκρατικούς πολίτες στο «καταφύγιο» της Χρυσής Αυγής, προσδοκώντας, δι’ αυτής, την τιμωρία εκείνων των πολιτικών που διέψευσαν τις ελπίδες τους και γκρέμισαν τις προσδοκίες τους για μια ευνομούμενη, δίκαιη και δημοκρατική κοινωνία, με σεβασμό των δικαιωμάτων κάθε πολίτη. Και τώρα καλείται ο πολιτικός κόσμος, όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, να συμφωνήσουν αναλαμβάνοντας έναν αγώνα απεγκλωβισμού των πολιτών που έχουν παγιδευτεί στα πλοκάμια της Χ.Α.
Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για το πολιτικό μας σύστημα να εγκαταλείψει τις πρακτικές του παρελθόντος, εάν θέλει να επανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία του. Το έργο είναι δύσκολο, γιατί τα πρόσωπα που ευθύνονται για όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στον τόπο, για να πείσουν τους πολίτες ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, πρέπει οι ίδιοι να αλλάξουν πολιτική και κυρίως να αλλάξουν νοοτροπία.
Ηλιας Μαλεβιτης / Δικηγόρος, π. βουλευτής
Κακοφτιαγμένη διαφήμιση
Κύριε διευθυντά
Βλέποντας κανείς τη «διαφήμιση» του ΟΑΣΠ τη σχετική με τους σεισμούς, απλώς δεν ενημερώνεται για τη συμπεριφορά του σε περίπτωση σεισμού. Είναι τόσο κακοφτιαγμένη που απλώς τρομοκρατεί.
Είναι αμαρτία μέσα στη φτώχεια μας, να πληρώνουμε για δρακουλιάρικες κρατικές διαφημίσεις.
Δημητρης Παπανουσης / Ερυθρές Αττικής
Ψυχωφελείς σκέψεις
Κύριε διευθυντά
Ηνύχτα μεγαλώνει. Οι σκέψεις μου με καθοδηγούν σε εσωτερικές αντάρες. Το χειμωνιάτικο πετρέλαιο; Οι λογαριασμοί του νερού, της ΔΕΗ; Το ενοίκιο; οι φόροι; H αντιμετώπιση των φίλων μου, των γειτόνων μου; Αλλοι καχύποπτοι, άλλοι απορημένοι, θέλουν όλοι κάποια απάντηση. Κάτι να πουν και κάτι ν’ ακούσουν. Μπορεί και να θέλουν να με αποφύγουν. Με βαριούνται. Λίγες κουβέντες. Μελλοντική ασάφεια. Το φθινόπωρο δεν αντιβαίνει στις συννεφιασμένες εσωτερικές προκλήσεις. Ομως, αφού συνεχίζω ν’ ανοίγω τα μάτια μου το πρωί, και τα πόδια μου δυναμικά να με καθοδηγούν έξω στη βεράντα για να χαιρετίσω τη λαμπερή Ανατολή, γρήγορα η σκέψη μου με καθοδηγεί στο να μην ξεχάσω και σήμερα να διαπραγματευτώ με μένα, να εκτυπώσω κομμάτια του σύμπαντος στης ψυχής μου τις άκρες. Ετσι, με το σημερινό γνωμικό μου αγκαλιασμένη «Οταν αγωνίζεσαι για κάτι είσαι ζωντανός», θα συνεχίσω να ζω, ν’ αγωνίζομαι για ό,τι και για όσο αντέχω, πολεμώντας με τις Ερινύες του σήμερα, και αναπαράγοντας την εναπομείνασα ψυχραιμία τη δική μου και του άμεσου μα και του έμμεσου περιβάλλοντός μου. Τώρα πρέπει να κυκλοφορήσω έξω στον δρόμο. Στις υποχρεώσεις μου. Στις ανάγκες μου. Το σώμα κουράζεται. H ψυχή αναζητάει, να δώσει, να πάρει, να φωτιστεί. Να τ’ αγγίξω, να μου χαμογελάσουν. Εδώ η ένδεια δεν έχει χώρους. H επάρατη άγνοια υποχωρεί. Από μακριά διακρίνω ένα χρωματιστό παλικάρι, που βουτηγμένο μέσα στον κάδο των σκουπιδιών, «ψάχνει». Σκουριασμένα παλιοσίδερα, ξύλα σπασμένα, σύρματα, μισοβουλιαγμένους κουβάδες. Πλησιάζοντάς τον, τον βλέπω να μου χαμογελάει. Μεριάζει για να διευκολύνει το πέρασμά μου.
Οι ενοχές μου κοντεύουν να φτάσουν στον ουρανό.
Μαρια Τσιουλια-Ρουσοπουλου