Θα έχει τύχη η πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς ή θα μείνει κίνηση κορυφής που θα χαθεί στον κυκεώνα των προσωπικών ανταγωνισμών και των μικροκομματικών υπολογισμών;
Το ερώτημα εύλογο όταν πρόκειται για κίνηση προσωπικοτήτων κι όταν τα κόμματα του κεντροαριστερού χώρου έχουν τη γνωστή προϊστορία. Το ΠΑΣΟΚ, που εξέφραζε μέχρι το 2009 την Κεντροαριστερά, σήμερα έχει συρρικνωθεί στο επίπεδο του 5%-6% και δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις αναγέννησής του. Η ηγεσία του αναζητεί τρόπους αντιμετώπισης του υπαρξιακού προβλήματος, μέσω ενός ευρύτερου σχήματος του οποίου θα αποτελεί τη βασική συνιστώσα και θα καθορίζει την πολιτική και οργανωτική του συγκρότηση. Παρά τα τεράστια προβλήματα, διαθέτει ακόμη την οργανωτική υποδομή για να «καπελώσει» οποιαδήποτε προσπάθεια, αθροίζοντας κάποιες μονάδες στον αποδεκατισμένο μηχανισμό του σε μια σημερινή εκδοχή του αλήστου μνήμης «ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». Η άλλη δύναμη του χώρου, η ΔΗΜΑΡ, δεν επιθυμεί κανενός είδους συνύπαρξη με το ΠΑΣΟΚ και βλέπει την ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς με άξονα τον δικό της κομματικό χώρο, μένοντας προσκολλημένη στον «αριστερό κομφορμισμό της», όπως είπε ο Κ. Σημίτης. Στα παραπάνω, να προστεθεί η αναζήτηση ρόλων κάποιων εκ των πρωταγωνιστών της κίνησης και οι ιδιοτελείς υπολογισμοί διάφορων ηγετίσκων. Μπορούν όλα αυτά να αναιρέσουν το εγχείρημα; Εξαρτάται. Η ανάγκη για την ύπαρξη ενός ισχυρού σχήματος στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ προκύπτει ως αναγκαιότητα από το 63% των πολιτών, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μέτρησης της GPO, ενώ σε ποσοστό 37,9% οι ερωτηθέντες αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί. Θα κυριαρχήσουν οι μικροκομματικοί υπολογισμοί εκείνων που θέλουν να φέρουν το νέο σχήμα στα μέτρα τους ή η κίνηση θα αποκτήσει δυναμική που δεν θα μπορούν να ελέγξουν οι παρωχημένοι μηχανισμοί; Αν συμβεί το πρώτο, τότε άλλη μια ευκαιρία θα έχει χαθεί. Αν, αντιθέτως, δημιουργηθεί δυναμική, δεν μείνει κίνηση κορυφής, αλλά καταφέρει να συνεγείρει πολίτες που δεν βλέπουν τον εαυτό τους στο σημερινό κομματικό σύστημα, τότε θα έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για την υπέρβαση και τη δημιουργία νέου σχήματος που θα αφήσει πίσω του το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ.
Βασική προϋπόθεση είναι η διατύπωση θέσεων που θα υπερβαίνουν τη σημερινή πολιτική της Ν.Δ. που εξαντλείται στην υλοποίηση των υποχρεώσεων της χώρας απέναντι στους δανειστές της και θα αποτελούν πειστική λύση απέναντι στην ακατάσχετη υποσχεσιολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Το εγχείρημα δεν είναι καθόλου εύκολο, αφού και σε ευρωπαϊκό επίπεδο η σοσιαλδημοκρατία αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα διαφοροποίησής της από την Κεντροδεξιά. Ο χώρος πάντως διαθέτει το καλύτερο δυναμικό που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα για τη διατύπωση θέσεων. Το επόμενο πρόβλημα είναι εκείνο της ηγεσίας. Υποψήφιοι πολλοί, αρχηγός όμως δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Ισως προκύψει στη διάρκεια της διαδρομής. Συλλογικά σχήματα δεν ευδοκιμούν στην Ελλάδα.
Η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς μπορεί να δώσει λύση στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Για να γίνει πραγματικότητα, χρειάζεται σκληρή δουλειά, υπέρβαση πολλών «εγώ» και να δώσουν τον τόνο νέες δυνάμεις. Διαφορετικά, η όλη προσπάθεια κινδυνεύει να εξαντληθεί σε ίντριγκες παραγόντων που διαπρέπουν στο συγκεκριμένο σπορ.