Αυτή την τελευταία Κυριακή του 2013 που, σε τέσσερις ημέρες θα είναι παρελθόν, και μάλιστα δυσβάσταχτο, αλλά μόνον ημερολογιακά – γιατί πρωτογενές πλεόνασμα ευτυχίας δεν προβλέπεται, ούτε ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, πόσο μάλλον μεταξύ κουρασμένου φτωχού λαού και επαγγελματιών του ρουσφετιού και της μίζας αλλά και «παρατρεχάμενων» της όποιας εξουσίας της νυν, της πρώην και της επόμενης: Κάναμε, λοιπόν, και εμείς εδώ στο γραφείο, όπως άλλοι κάνουν σφυγμομετρήσεις «ποιο κόμμα είναι πρώτο», έρευνα και τι ανακαλύψαμε; Οτι το ακριβότερο, το πιο δυσεύρετο είδος εν Ελλάδι είναι το χαμόγελο! Οχι το διαφημιστικό, το εμπορευματοποιημένο ή το γεμάτο υποσχέσεις προς άγραν πελατών πάσης φύσεως αλλά εκείνο το αυθόρμητο χαμόγελο που φωτίζει όλο το πρόσωπο και γλυκαίνει τη φυσιογνωμία. Και το χαμόγελο που αρχίζει από τα μάτια και φθάνει στα χείλη, σαν κύμα ευφροσύνης.
«Γιατί δεν βλέπουμε πια στον δρόμο της Αθήνας ανθρώπους να χαμογελούν» ρωτούν οι ξένοι επισκέπτες «αλλά μόνον σκυθρωπά πρόσωπα, νευρικές φωνές και αδιαφορία για τους ηλικιωμένους, τους άρρωστους, τους ανάπηρους». Βλέπουμε και εμείς απλωμένα χέρια, για βοήθεια, είτε προσφέρουν χαρτομάντιλα, είτε προτείνουν να σκουπίσουν τα τζάμια του αυτοκινήτου. Και είναι αυτά τα χέρια, μελαψά, αδύνατα, εκτεθειμένα στο κρύο και στη ζέστη. O «μαραθώνιος» που κάνουν πάνω – κάτω στις νησίδες, από το ένα αυτοκίνητο στο άλλο απαιτεί αντοχή δρομέων μεγάλων αποστάσεων. Οση είναι η απόσταση μεταξύ του καλοζωισμένου αλλά προβληματισμένου, με τον τρόπο του, οδηγού μεγάλου κυβισμού αυτοκινήτου (με τις δικές του πινακίδες, ελπίζουμε) και του ξένου μετανάστη που έχει αφήσει πίσω στη δύστυχη πατρίδα του μιζέρια, φτώχεια και τα όνειρά του για μιαν ανθρώπινη ζωή. Και όμως, με λίγα κέρματα, πολλοί από αυτούς τους νέους μας ανταμείβουν με ένα χαμόγελό τους -όχι τόσο για το ασήμαντο ποσόν αλλά γιατί «χτίσαμε» για ελάχιστο χρόνο μια «γέφυρα» μεταξύ συνανθρώπων!