Μολονότι δεν έχει πατήσει ούτε τα πενήντα, ο Νίκολα Γκρούεφσκι, πάει να γίνει ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στα Βαλκάνια. Αν εξαιρέσουμε τον Μιλόσεβιτς που κυβερνούσε, ανάλογα πώς τον βόλευε, τη μία από τη θέση του πρωθυπουργού της Γιουγκοσλαβίας, την άλλη από το πόστο του προέδρου της Σερβίας, και την επομένη ως πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας, δεν θυμάμαι άλλον ηγέτη στην περιοχή μας γαντζωμένο τόσο πολύ στον θρόνο.
Α, είναι βορειότερα ο Πούτιν. Εκείνος έκανε δύο συνεχείς πενταετίες πρόεδρος, διορίζοντας για όλο αυτό το διάστημα πρωθυπουργό δικό του άνθρωπο, τον ανύπαρκτο Μεντβέντεφ. Μετά άλλαξε τους ρόλους. Ανέβασε τον Μεντβέντεφ, για να ξεπεράσει το σύνταγμα, στην προεδρία για μια πενταετία, ο Μεντβέντεφ τον διόρισε πρωθυπουργό -πόστο από το οποίο αυτός έκανε πάλι κουμάντο- και επέστρεψε για άλλα πέντε χρόνια με προοπτική να γίνουν δέκα, στον θρόνο του στο Κρεμλίνο. Εχουμε και λέμε: δέκα συν δέκα πρόεδρος και πέντε πρωθυπουργός κάνουν είκοσι πέντε χρόνια και -ζωή να ’χει- μπορεί να τα κάνει πενήντα (!).
Ο Γκρούεφσκι, τώρα, έχει εκλεγεί τρεις φορές, τη μία μετά την άλλη, πρωθυπουργός και πάει για την τέταρτη (!), καθώς όλα δείχνουν ότι θα κερδίσει άνετα τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές που προκήρυξε ο ίδιος για την 27η Απριλίου.
Πώς τις κερδίζει; Τηρουμένων των αναλογιών όπως τις κέρδιζε ο Μιλόσεβιτς και τις παίρνει ο Πούτιν. Με «δημοκρατικές διαδικασίες», τις οποίες όμως για να τηρήσει απαιτείται το άγρυπνο μάτι της διεθνούς κοινότητας.
Ομως ο Γκρούεφσκι δεν έχει ανάγκη τη θεωρία του Στάλιν σύμφωνα με την οποία σημασία δεν έχει τι πέφτει στην κάλπη, αλλά ποιος μετράει, για να νικήσει. Αν και το έκανε στο παρελθόν. Εχει στην υπηρεσία του ένα πανίσχυρο μονοκομματικό κράτος που εγκαθίδρυσε ο ίδιος και ένα άρτια οργανωμένο πελατειακό σύστημα, που δεν επιτρέπει καμία παρεκτροπή στην ψήφο. Κάθε δημόσιος υπάλληλος υπό το βλοσυρό βλέμμα του κομματικού κομισάριου ξέρει τι δεν πρέπει να κάνει μπαίνοντας στο παραβάν για να μη χάσει τη δουλειά του.Ελέγχει τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ, τρομοκρατώντας, ή εξαγοράζοντας κάθε φωνή αμφισβήτησης των επιλογών του, ενώ έχει απέναντί του μια ανύπαρκτη και ανυπόληπτη αντιπολίτευση.
Ομως το υπερόπλο του, όπως του Μιλόσεβιτς και του Πούτιν, δεν είναι άλλο από τον εθνικισμό. Ο Γκρούεφσκι έχει καταφέρει να πείσει το σλαβομακεδονικό στοιχείο, ότι οι πάντες γύρω του, με πρώτη την Ελλάδα, είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν το έθνος του και εκείνος μόνος έχει επωμισθεί το βάρος της υπεράσπισης των ιστορικών του δικαίων.
Ολα δείχνουν ότι θα θριαμβεύσει και πάλι. Χωρίς να έχει να δώσει κάτι φρέσκο, έστω μια ελπίδα στους πολίτες, πουλώντας απλώς πατριωτισμό και τρομοκρατώντας όποιον δεν είναι μαζί του. Ενας μικρός «Πουτινίσκος», δηλαδή.