Ως ποδοσφαιριστής της Μπάγερν Μονάχου και της Εθνικής Γερμανίας, υπήρξε το ίνδαλμα εκατομμυρίων Γερμανών, αλλά και φιλάθλων άλλων χωρών.
Χρόνια μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, του ανατέθηκε η προεδρία της μεγάλης αυτής ομάδας και μάλιστα σε χρόνο που αυτή αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. Κατάφερε και από τη θέση αυτή να πετύχει αναλογικά ό,τι και ως ποδοσφαιριστής. Δηλαδή να τη γιγαντώσει τόσο ως ομάδα, αλλά και ως υγιέστατη επιχείρηση. Εφθασε λοιπόν η ώρα να αποθεωθεί και ως παράγοντας του ποδοσφαίρου, αλλά και της ευρύτερης κοινωνίας.
Ολοι ήθελαν να τον γνωρίσουν. Πόσο μάλλον να γίνουν φίλοι του. Μεταξύ των φίλων του συγκαταλεγόταν και η καγκελάριος της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ. Η εμβέλειά του ήταν πλέον παγκόσμια. Σήμα κατατεθέν του απόλυτα επιτυχημένου, που ανέβηκε στην κορυφή του Ολύμπου.
Παράλληλα, είχε και τη δική του οικογενειακή επιχείρηση· επίσης ακμαία και ισχυρή. Ουδείς μπορούσε να τον μεμφθεί. Ηταν για πολλούς το ιδανικό πρότυπο. Χωρίς εμφανείς εξάρσεις μεγαλείου, που οδηγεί συνήθως στο γελοίο, όπως συχνότατα παρατηρούμε να συμβαίνει γύρω μας, ακόμη και με αλλαγή καρέκλας και γραφείου… Και ως άψογος πολίτης κατέφευγε σε σκληρή κριτική κατά των φοροφυγάδων, στρέφοντας τα βέλη του με αιχμηρό τρόπο και κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων. Η αλαζονεία τον τύφλωσε και θεώρησε εαυτόν αθάνατον.
Πολλά μπορείς να καταλογίσεις στους Γερμανούς, της προτεσταντικής ηθικής, όμως ουδείς αμφιβάλλει ότι το κράτος τους είναι το πλέον οργανωμένο.
Δομημένο πάνω σε κανόνες αυτής της ηθικής, δογματικής και ορθολογικής, όπως αποτυπώνονται στη νομοθεσία τους.
Μεγάλο μέρος της ποινικής τους, ιδιαίτερα, νομοθεσίας, έχει εισαχθεί και στο δικό μας σύστημα απονομής Δικαιοσύνης. Η διαφορά, βέβαια, είναι ότι εκεί η νομοθεσία είναι σταθερότατη και δεν αλλάζει όπως εδώ κάθε πρώτη του μηνός. Και επίσης ότι εφαρμόζεται και λειτουργεί χωρίς παρεκκλίσεις. Πολιτικά παιχνίδια δεν χωρούν. Δεν υπάρχουν οι «δικοί μας» και οι άλλοι. Ουδείς έχει ασυλία. Ούτε βουλευτές, ούτε υπουργοί, ούτε υπάρχουν «νταβατζήδες», οι οποίοι αποκλειστικά τρέφονται από το κράτος.
Πάνω-κάτω τα ίδια συμβαίνουν και στις άλλες χώρες, στις οποίες ευδοκιμεί, πάντοτε σχετικά, το κράτος πρόνοιας, το κράτος δικαίου, που εμπνέει σεβασμό στους πολίτες, με τον ορθό και δίκαιο τρόπο λειτουργίας των τριών θεσμοθετημένων εξουσιών.
Χώρες γνωστές, λοιπόν, για την αυστηρότητα των νόμων, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Δεν είναι άλλωστε δυνατόν να απαιτείς φορολογική συνέπεια όταν η ίδια η Πολιτεία με την ανοχή της δημιουργεί διακρίσεις, ευνοώντας συγκεκριμένες ισχυρές ομάδες, εις βάρος του συνόλου της κοινωνίας. Ή όταν καλύπτεις τις διαπραττόμενες εγκληματικές πράξεις, με νομοθετικές παρεμβάσεις.
Κάπως έτσι, η Γερμανία πληροφορήθηκε ότι μεταξύ των φοροδιαφυγόντων, με καταθέσεις στην ελβετική τράπεζα, ήταν και ο Ούλι Χένες. Το πρότυπο του γερμανικού λαού, και όχι μόνον…
Αμέσως η φίλη του καγκελάριος κ. Μέρκελ εξέφρασε την απογοήτευσή της, τη θλίψη της. Δεν έσπευσαν όμως τα τηλεοπτικά, κυρίως, μέσα να προϊδεάσουν το τηλεοπτικό κοινό και να προδικάσουν το αποτέλεσμα.
Στις αληθινά δημοκρατικές και πολιτισμένες χώρες δεν υπάρχουν τηλεοπτικές δίκες, ούτε και το προανακριτικό υλικό γίνεται φύλλο και φτερό στα βραδινά δελτία ειδήσεων.
Υπάρχει σεβασμός στον κατηγορούμενο και στα δικαιώματά του. Τα αυτονόητα δεν χρήζουν προσπάθειας ανάδειξης και επιβολής τους.
Η δίκαιη δίκη προϋποθέτει κανόνες, η μη τήρηση των οποίων σε κάθε στάδιό της συνεπάγεται συνέπειες εις βάρος των παραβατούντων και οδηγεί σε ακύρωση της διαδικασίας. Ο κατηγορούμενος εξακολουθεί να είναι ιερό πρόσωπο και το τεκμήριο αθωότητας λειτουργεί.
Ο Χένες οδηγήθηκε σε δίκη, ομολόγησε τελικά το έγκλημα της φοροδιαφυγής 23,5 εκατομμυρίων. Η δίκη διήρκεσε τέσσερις ημέρες και επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης τριάμισι ετών.
Δεν δέχθηκε να ασκήσει έφεση. Η ακατανόητη, για πολλούς από εμάς, αυτή απόφαση ελήφθη ύστερα από οικογενειακό συμβούλιο. Ο Χένες θα οδηγηθεί στις φυλακές, όπου θα συγχρωτισθεί με άλλους φυλακισμένους. Δεν θέλησε να εξαντλήσει τα ένδικα μέσα, αποδεχόμενος την ευθύνη του έναντι όσων τον εμπιστεύθηκαν.
Το 65% της κοινής γνώμης, σε σφυγμομέτρηση μεγάλης γερμανικής εφημερίδας, επιδοκίμασε την απόφαση. Το άλλο τη θεώρησε αυστηρή. Δεν τον ήθελε στη φυλακή. Δεν ήταν προετοιμασμένοι, ψυχικά, γι’ αυτήν την αλλόκοτη πράξη. Ισως γιατί δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τον τρόπο σκέψης και αντίδρασης. Αυτός, ο οποίος υπήρξε είδωλο στα μάτια τόσων εκατομμυρίων, δεν θέλησε να γελοιοποιηθεί περισσότερο, προσπαθώντας να πείσει πως είναι θύμα πολιτικής ή άλλης δίωξης και προβοκάτσιας.
Θέλησε να περισώσει ό,τι απέμεινε από τα συντρίμμια του, δίνοντας ένα μοναδικό παράδειγμα στις επερχόμενες γενιές. Οτι οι πολίτες έχουν υποχρεώσεις έναντι του κοινωνικού συνόλου, η μη τήρηση των οποίων αποδυναμώνει την ισχύ του και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του έναντι του κράτους, όταν τείνει να αυθαιρετεί.
Απλά και αυτονόητα πράγματα, που για εμάς, όχι όλους, είναι το ζητούμενο και θεωρείται κατάκτηση το αυτονόητο που έχει καταστεί πολύπλοκο.
Ας συνεχίσουν λοιπόν οι διακορευτές του ήθους, σημαντικό τμήμα του λαού, να αγάλλονται για το πλεόνασμα εξαχρείωσης στο οποίο μας οδήγησαν.
* Ο κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ.