Πείτε μου ειλικρινά, όταν μπαίνετε σε μια δημόσια υπηρεσία και κάπου πάνω από τους ξέχειλους από χαρτιά μπλε φακέλους, βλέπετε ξαφνικά κρεμασμένη μία εικόνα της Παναγίας, τι σκέφτεστε; Αν το πρώτο που σας έρχεται στο μυαλό είναι ότι «πάλι καλά που υπάρχει και η χάρη Της και δίνει την ευλογία Της στους υπαλλήλους», σας παρακαλώ σταματήστε εδώ την ανάγνωση. Αν όμως κάθε φορά που βλέπετε μια Παναγία σε ένα δημόσιο χώρο, δημιουργείται και σε εσάς κάποια αμηχανία, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες πιο προσωπικές σκέψεις.
Δεν είμαι άθεος, αλλά ούτε και θρησκόληπτος. Θα έλεγα ότι ανήκω στην πλειονότητα της γενιάς μου, που ήδη πριν από την ενηλικίωση καταλάβαμε ότι η πίστη είναι πρωτίστως μια πολύ προσωπική υπόθεση. Με απλά λόγια, όπως σέβομαι όσους δείχνουν μια υπερβολική –σε μένα– τάση να εκκλησιάζονται τακτικά, εξίσου κατανοώ κι εκείνους που έχουν επιλέξει να μην πιστεύουν σε τίποτα. Με μια βασική προϋπόθεση όμως. Ολα τούτα να συμβαίνουν αυστηρά ιδιωτικώς. Δηλαδή οι μεν «άπιστοι» να μην αρέσκονται στην πρόκληση να αποδομούν κάτι που ούτως ή άλλως δεν πιστεύουν, οι δε «θρήσκοι» να μην προσπαθούν να διατυμπανίζουν την πίστη τους στους γύρω τους.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, όταν είδα το περιβόητο βίντεο του κ. Τάκη Μπαλτάκου, το βλέμμα μου πάγωσε στα εννέα (!) εικονίσματα δίπλα από το γραφείο του. Διέκρινα πέντε Παναγίες και δύο Χριστούς, ενώ υπήρχαν και δύο ακόμη Αγιοι που δεν τους κατάλαβα – ας με συγχωρέσει η χάρη τους. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν με απασχολεί καθόλου αν ο κ. Μπαλτάκος έχει ανάλογες εικόνες μέσα στο πορτοφόλι του, δίπλα στο κρεβάτι του ή κάτω από το μαξιλάρι του. Αυτό είναι μια εντελώς προσωπική του υπόθεση και τη σέβομαι απολύτως. Αλλά για να το πω, όπως ακριβώς το αισθάνομαι, όταν βλέπω σε μια δημόσια υπηρεσία Χριστούς και Παναγίες –συχνά μάλιστα φωτοτυπημένους και κολλημένους με σελοτέιπ–, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως τις έχει κρεμάσει κάποιος ασόβαρος και περιορισμένης ευφυΐας υπάλληλος. Διότι, απλούστατα, το να διαφημίζει κανείς δημοσίως κάτι τόσο προσωπικό, όπως είναι η πίστη του στον Θεό, προδίδει αν μη τι άλλο θρησκοληψία. Δηλαδή φανατισμό. Και ο φανατισμός δεν συνάδει με την ευφυΐα.
Ο κ. Μπαλτάκος, όμως, δεν ήταν ένας απλός υπάλληλος. Ως δικηγόρος θα όφειλε να σέβεται το γεγονός ότι στη χώρα μας έχουμε συνταγματική ανεξιθρησκεία. Ει μη τι άλλο να σκεφτεί ότι στη Βουλή υπάρχουν και μουσουλμάνοι βουλευτές. Η εικόνα του γραφείου του προσωπικά μου θύμισε τα καντράν κάποιων γραφικών ταξιτζήδων, που τα γεμίζουν με σταυρούς και εικονίσματα, αλλά μπορούν ταυτοχρόνως να κατεβάσουν και κάνα καντήλι αν κάποιος τους κορνάρει. Το ίδιο άλλωστε έκανε και ο ίδιος. Την τάχα «πίστη» του στα θεία την απέδειξε βρίζοντας σκαιότατα μπροστά στις Παναγίες του.
Κατόπιν τούτων, δεν εξεπλάγην από όσα είπε στον Νίκο Χατζηνικολάου και ανέδειξαν γενικότερα τον τρόπο που κατανοεί τον σύγχρονο κόσμο. Δεν καταλάβαινε καν ότι ακόμη και το ύφος του παρέπεμπε σε παλαιοκομματάρχη της Ν.Δ., και όχι σε γραμματέα μιας κυβέρνησης και μάλιστα πολυκομματικής. Το δε αποκορύφωμα ήταν όταν, έμπλεος υπερηφάνειας, μίλησε για τις γροθιές και τις κλωτσιές που έριξε ο γιος του: «Είναι αξιωματικός των Ο.Υ.Κ.», είπε. «Δεν είναι ο συνηθισμένος, καθημερινός άνθρωπος. Εχει κώδικα τιμής».
Κάπου εδώ, όμως, βρίσκεται και η λύση του προβλήματος. Εν τη αφελεία του, την αποκάλυψε ο ίδιος ο κ. Μπαλτάκος. Ο κ. Σαμαράς οφείλει επιτέλους να αντικαταστήσει τους «μη καθημερινούς ανθρώπους» που έχει ως συνεργάτες του, με «συνηθισμένους ανθρώπους». Θα τους βρει στη συντριπτική πλειονότητα των στελεχών της Ν.Δ. που, όπως και οι κανονικοί άνθρωποι, όχι απλώς δεν διανοούνται να χαριετίζονται με χρυσαυγίτες αλλά απαξιώνουν και να τους απευθύνουν τον λόγο. Διότι, απλούστατα, δεν βρίσκουν ότι διαφέρουν σε τίποτε από νονούς της νύχτας.
Μακάρι να θυμηθεί ο πρωθυπουργός ποια πρόσωπα συμπαρέσυραν σε πλήρη πολιτική ανυποληψία τους προκατόχους του και να τα απομακρύνει μόνος του πριν τα δούμε στα επόμενα βίντεο που ισχυρίζεται ότι έχει η Χ.Α. Μακάρι, γιατί την τελευταία εβδομάδα ακόμη και όσοι εκκλησιαζόμαστε μόνο τις άγιες ημέρες του Πάσχα, κάνουμε ήδη τον σταυρό μας. Ενδόμυχα προσευχόμαστε η μόνη εναλλακτική των Μπαλτάκων να μην αποδειχθεί το «αντίπαλον δέος» τους. Δηλαδή, κάποιοι επίσης δογματικοί μικρόνοες που πιστεύουν μέσα στην παλαβομάρα τους ότι μπορούν μεμιάς να αλλάξουν όχι μόνον την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη…