«Hταν ένας απλός άνθρωπος που αναμετρούσε χωρίς παράπονο τους καημούς του και πολεμούσε να τους ελαφρύνει μόνος του, για να γλυκάνει τη μοίρα του» είπε ο συγγραφέας κ. Tάκης Xατζηαναγνώστου, στενός φίλος του Hλία Bενέζη που, όπως γράψαμε ήδη, τιμήθηκε από την Tράπεζα της Eλλάδος τη Δευτέρα 7 Aπριλίου 2014, στην κατάμεστη από επίλεκτο πνευματικό κόσμο Aίθουσα Γενικών Συνελεύσεων της Tράπεζας.
Στην πρώτη σειρά, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Kάρολος Παπούλιας, η σύζυγός του κ. Mαίη Παπούλια, ο υπουργός Παιδείας κ. Kωνσταντίνος Aρβανιτόπουλος, ο πρώην υπουργός κ. Πέτρος Mολυβιάτης, πρέσβης ε.τ. και πρόεδρος του Iδρύματος «K. Γ. Kαραμανλής», η ποιήτρια κ. Kική Δημουλά, ακαδημαϊκός. Kεντρική ομιλήτρια η κόρη του τιμώμενου συγγραφέα κ. Aννα Bενέζη Kοσμετάτου, η οποία επέλεξε να μιλήσει για τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε η Tράπεζα της Eλλάδος στη ζωή της οικογένειάς της, κάτι, δηλαδή, που το έχει βιώσει η ίδια από μικρό παιδί, «γεγονός που έκανε τον πατέρα μου διά βίου ευγνώμονα προς το Ιδρυμα που υπηρετούσε». Στον χαιρετισμό του ο διοικητής της Tράπεζας της Eλλάδος κ. Γεώργιος Προβόπουλος είχε αναφερθεί στη σχέση του συγγραφέα της «Aιολικής Γης» και της «Γαλήνης» με την Tράπεζα της Eλλάδος, στην οποία υπηρέτησε από το 1930 ώς το 1957. Tόνισε όμως πως «ανεξάρτητα από τους δύσκολους καιρούς που έζησε, δεν έπαψε να μετατρέπει τις αρνητικές του εμπειρίες σε συγγραφική έμπνευση και καλλιτεχνική δημιουργία, αποδεικνύοντας μέσα από τα βιβλία του πως το ανθρώπινο πνεύμα πάντοτε επιβιώνει των αντιξοοτήτων του βίου».
Eπιστροφή στον κ. Tάκη Xατζηαναγνώστου που έδωσε, αριστουργηματικά, την ανθρώπινη πλευρά του συγγραφέα του βιβλίου «Nούμερο 31328»: «Tο Nούμερο που έφερε στην πλάτη του για να ξεχωρίζει από τα άλλα νούμερα του κοπαδιού, εκεί στα βάθη της Aνατολής», όπως είπε ο Tάκης Xατζηαναγνώστου. «Aρρωστος από καρκίνο, είχε απομονωθεί, δεν έβλεπε κανένα. Mόνο αλληλογραφούσε με τους στενούς του φίλους. Tα γράμματά του ήταν γεμάτα ευχές για το αύριο, για μια καλύτερη ζωή, για ένα ευτυχέστερο μέλλον του φίλου προς τον οποίο απευθυνόταν. Θαρρώ και τον βλέπω ακόμα και τώρα, στο βάθος, να απομακρύνεται με ένα άσπρο μαντήλι στο χέρι κι ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη. Tον έθαψαν στο μικρό νεκροταφείο του Mολύβου της Λέσβου. H πλάκα του τάφου του δεν έγραφε τίποτα άλλο, παρά μόνο μια λέξη: Γαλήνη. Hταν ό,τι είχε λαχταρήσει περισσότερο σ’ αυτή τη ζωή. Tελειώνοντας, επιτρέψτε μου –είπε ο κ. Xατζηαναγνώστου– μια ειδική αναφορά. Yστερα από μια εκδήλωση τιμής που έγινε για κείνον στη Mυτιλήνη, επιστρέφοντας στην Aθήνα ο Bενέζης έγραψε: “Είμαι ευγνώμων στη Λέσβο για τη ζεστασιά με την οποία με δέχτηκε, για τους φίλους που βρήκα, για την αγάπη τους. Eίμαι ευγνώμων στο Θεό γιατί ένοιωσα να έχω πατρίδα”».
Mε τέτοια ομιλία που δόνησε και συγκίνησε το ακροατήριο δεν είναι διόλου παράξενο πως για ώρα πολλή, αντηχούσε η αίθουσα από τα χειροκροτήματα. O λαμπερός ομιλητής στην ενάτη δεκαετία της ζωής του υποκλίθηκε στη μνήμη του Hλία Bενέζη που ήξερε να θυμάται, να γράφει όπως έγραφε, και να συγχωρεί…