Η κυρίευση της Μοσούλης και μεγάλων περιοχών του Ιράκ από ένοπλους τζιχαντιστές και η κυρίευση του Κιρκούκ από τους Κούρδους δείχνουν ότι το Ιράκ βαίνει προς διαμελισμό, ότι τα σύνορα θα επαναχαραχθούν, αργά ή γρήγορα. Πριν από τον διαμελισμό, όμως, η ευρύτερη περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής απειλείται με γενικευμένη ανάφλεξη.
Οι τζιχαντιστές μαχητές της ελευθερίας, σκληροί επίγονοι της Αλ Κάιντα, ποικίλης εθνοτικής προελεύσεως και ποικίλης χρηματοδοτήσεως, απεκρούσθησαν την υστάτη στιγμή στη Συρία, όταν οι Δυτικοί διέκοψαν τη διακριτική ανοχή τους. Τώρα η οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και την Ανατολή» απειλεί να αποκτήσει ευρεία εδαφική βάση στο Ιράκ, τη χώρα που διαλύθηκε από την εισβολή των ΗΠΑ και των Βρετανών συμμάχων τους, το 2003.
Ας αναλογισθούμε: Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Μπους, επικουρούμενος από τον Βρετανό πρωθυπουργό Μπλερ, χτύπησε τον εκφραστή του Κακού Σαντάμ Χουσεΐν, πρώην σύμμαχό τους και υπεύθυνο για την ιδιότυπη στρατιωτική εκκοσμίκευση του Μπάαθ στο Ιράκ. Προτού όμως εκτελεστεί ο τύραννος Σαντάμ, είχε καταστραφεί υλικά η χώρα, είχε διαλυθεί ο κρατικός ιστός και είχαν φουντώσει οι συγκρούσεις θρησκευτικών και εθνοτικών ομάδων. Οταν αποχώρησαν τα αμερικανικά στρατεύματα, το Ιράκ ήταν ένα φάντασμα, έτοιμο να αποικιστεί από τους πιο φανατικούς κλάδους του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Οπερ και εγένετο. Δηλαδή, ό,τι είχε συμβεί στο Αφγανιστάν το ’80, όταν αποχώρησαν οι Ρώσοι και ανέλαβαν οι υποστηριχθέντες από τις ΗΠΑ Ταλιμπάν.
Η κατάκτηση εδαφών από τους τζιχαντιστές στο Ιράκ επαναλαμβάνει υπό δυσμενέστερους όρους το καθεστώς των Ταλιμπάν σε περιοχή πολύ πιο εύφλευκτη: η κατεστραμμένη Συρία, το σιιτικό Ιράν, το αποκλεισμένο Ισραήλ, η νεοοθωμανική Τουρκία, όλοι έχουν λόγους να ανησυχούν. Η Τουρκία ζητεί την επέμβαση του ΝΑΤΟ, αλλά οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση Δυτικών πιθανότατα θα κινητοποιήσει μια πανισλαμική επιστράτευση.
Το φάντασμα του Μπιν Λάντεν σίγουρα καγχάζει.