Λίγο μετά την άφιξή μου στην Αθήνα, έγραψα ένα άρθρο «Αργεντινή: ένα μέρος για να γνωρίσετε»· έπειτα από οκτώ χρόνια στην Ελλάδα, μπορώ να πω ότι η Ελλάδα είναι αναμφίβολα ένα μέρος για να γνωρίσετε και θα την αγαπήσετε.
Αυτή η χώρα με όλες τις αρετές της και τα προβλήματά της είναι μια χώρα που σε κατακτά, η οποία εισχωρεί μέσα μας αργά και μένει για πάντα.
Οταν έφτασα στην Αθήνα το 2006, το μόνο που γνώριζα για την Ελληνική Δημοκρατία στα νιάτα μου ήταν μέσω της μελέτης, την Ιστορία της, τη γεωγραφία της και τον πολιτισμό της. Καθώς επίσης και από πληροφορίες των γονιών μου και από κάποιους φίλους που ήταν εδώ πριν από μένα. Αμέσως εξεπλάγην από τις ομοιότητες των Ελλήνων και των Αργεντινών, τον τρόπο που σκέπτονται και ζουν. Οπως κάποτε είπα… δεν χρειάστηκα καθόλου χρόνο προσαρμογής σε αυτήν την υπέροχη χώρα και τον λαό της, ένιωσα σαν στο σπίτι μου από την πρώτη στιγμή.
Εκείνα ήταν χρόνια οικονομικής άνθησης για την Ελλάδα, ήταν μία από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης που περισσότερο αναπτυσσόταν και ζούσε σε περιβάλλον ευημερίας. Ωστόσο, λίγα χρόνια μετά την άφιξή μου, άρχισαν τα οικονομικά προβλήματα και η χώρα έπρεπε να στραφεί προς την Ευρωπαϊκή Ενωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ για να προσπαθήσει να βγει μπροστά. Τον Μάιο του 2010, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου συμφώνησε μαζί τους σε αυτό που ονομάστηκε πρώτο Μνημόνιο, ένα πρόγραμμα προσαρμογής και μεταρρυθμίσεων για να βγάλει τη χώρα από την οικονομική κρίση που είχε περιέλθει, με αντάλλαγμα κεφάλαια.
Ακολούθησαν χρόνια πολιτικής και οικονομικής αστάθειας και μεγάλες θυσίες από τον λαό, που είδε το βιοτικό του επίπεδο να μειώνεται δραματικά. Οικονομική ύφεση, ανεργία, το κλείσιμο επιχειρήσεων, πτώση του ΑΕΠ, έλλειψη πιστώσεων, ρευστότητα, φτώχεια, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, μείωση των μισθών, αύξηση των φόρων, έξοδος από το ευρώ και «default» έγιναν καθημερινές εκφράσεις.
Αργότερα, ήρθε ένα δεύτερο Μνημόνιο, με το οποίο τα δάνεια ανήλθαν περίπου στα 240 δισ. ευρώ, και η αναδιάρθρωση του ιδιωτικού χρέους. Οι κυβερνήσεις άλλαζαν, Παπανδρέου, Παπαδήμος, Πικραμμένος… δύο εκλογές σε ένα μήνα (Μάιος/Ιούνιος 2012) και μια κυβέρνηση συνασπισμού που προέκυψε από τη Νέα Δημοκρατία σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Αριστερά. Υπήρξε μια αλλαγή στο πολιτικό τοπίο. Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, έγινε η αξιωματική αντιπολίτευση, με πιθανότητες να έρθει στην εξουσία στις επόμενες εκλογές, και η ακροδεξιά Χρυσή Αυγή μπήκε στο Κοινοβούλιο για πρώτη φορά, με σημαντική λαϊκή υποστήριξη.
Κατά τα τελευταία δύο χρόνια, η κυβέρνηση έχει προσπαθήσει και εξακολουθεί να τηρεί τις δεσμεύσεις της προς τους διεθνείς πιστωτές, προκειμένου να ανακτήσει την εμπιστοσύνη της διεθνούς κοινότητας και να λάβει τα δάνεια που έχουν δεσμευτεί να χορηγηθούν πριν από την εκπλήρωση ορισμένων συμφωνημένων δράσεων. Σταδιακά βλέπουμε την επιστροφή της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές, την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων και το ενδιαφέρον των ξένων επενδυτών στο πλαίσιο της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης που ξεκίνησε. Ολα αυτά είναι ενθαρρυντικά. Ωστόσο, δεν είναι εμφανή ακόμη τα θετικά δείγματα μιας φαινομενικής ανάκαμψης στην πραγματική οικονομία της χώρας. Ο λαός εξακολουθεί να μη βλέπει βελτίωση στην οικονομική κατάστασή του· έτσι η κυβέρνηση αφιερώθηκε να βρει έναν τρόπο για να ανακτήσει την απασχόληση και την επιχειρηματικότητα και να ενσωματώσει την καινοτομία στη διαδικασία της εκβιομηχάνισης της οικονομίας της, μεταξύ άλλων. Στο λίκνο της Δημοκρατίας, το πολιτικό σύστημα σίγουρα θα βρει τον τρόπο να δώσει θετική απάντηση στις ανάγκες του λαού.
Η Ιστορία μάς δείχνει ότι η Ελλάδα και άλλες φορές έχει προσπεράσει πολλά εμπόδια και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι και αυτή τη φορά θα ξεπεράσει αυτό το δύσκολο στάδιο. Είναι περιττό να πω ότι η Ελλάδα έχει προσφέρει πολλά στον κόσμο και έχει ακόμα περισσότερα να δώσει. Επίσης με τις φυσικές ομορφιές της, τον πλούσιο και τον βαθύ πολιτισμό, την Ιστορία και την περίφημη γενναιοδωρία και φιλοξενία των ανθρώπων της, είναι, μεταξύ των χωρών που έχω γνωρίσει και έχω ζήσει, μια χώρα που έχει σημαδέψει τη ζωή μου με έναν απόλυτα θετικό τρόπο.
Αφήνω αυτή την υπέροχη χώρα, έπειτα από οκτώ χρόνια ως πρέσβης της Αργεντινής, τέσσερα από τα οποία είχα την τιμή να είμαι ο πρύτανης του Διπλωματικού Σώματος, με θλίψη στην ψυχή, όχι επειδή πρέπει να επιστρέψω στην πατρίδα μου την όποια αγαπώ βαθύτατα, αλλά επειδή πρέπει να φύγω, όχι για πάντα βέβαια, από μια εξαιρετική χώρα που με δέχτηκε με ανοιχτή αγκαλιά και οι άνθρωποί της πάντα είχαν ανοικτή την καρδιά τους για μένα.
*Ο κ. Χόρχε Μαστροπιέτρο είναι πρέσβης της Αργεντινής στην Αθήνα.