Βρισκόμαστε ακόμη στην Ελλάδα που γνωρίζουμε: η κυβέρνηση προσπαθεί να δικαιολογήσει τις υποχωρήσεις της προς τους δανειστές, η αντιπολίτευση (των άλλων κομμάτων, αλλά και η εσωκομματική) οσφραίνεται αίμα, τα ταμεία αδειάζουν και κανείς δεν ξέρει τι θα φέρουν οι επόμενοι μήνες. Αυτή είναι η ευτυχής κατάληξη των διαπραγματεύσεων της προηγούμενης εβδομάδας. Αποφύγαμε τα χειρότερα, όπου το κράτος και οι τράπεζες θα ξέμεναν από χρήματα και η χώρα θα έκανε άλμα στο κενό. Η κυβέρνηση -όπως οι προηγούμενες- δεν ενέδωσε ούτε λόγω δειλίας ούτε λόγω στρατηγικής δεινότητας. Δεν είχε άλλη επιλογή: ή θα συμφωνούσε σε τετράμηνη παράταση της συμφωνίας με τους εταίρους ή θα έφερνε την ευθύνη για οικονομική καταστροφή.
Η σκληρή στάση των εταίρων και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, καθώς και η έλλειψη εναλλακτικής λύσης, ανάγκασε την κυβέρνηση να υποχωρήσει ώστε να κερδίσει λίγο χρόνο. Αποδέχθηκε την αρχή της επιβίωσης – ότι όταν διακυβεύεται η τύχη του τόπου αυτό που μετράει δεν είναι η ένδοξη ήττα, αλλά η εξασφάλιση της δυνατότητας να συνεχίσει να μάχεται. Η Ελλάδα έμεινε ζωντανή και αυτή είναι μια νίκη. Και οι εταίροι βγήκαν νικητές: μας έδωσαν μόνο όση ανάσα χρειάζεται για να μην προκληθεί ταραχή στην Ευρωζώνη, χωρίς να αφήνουν περιθώρια αυτόνομων κινήσεων στην ελληνική κυβέρνηση. Ετσι, ελαχιστοποιούν την πιθανότητα η «ανταρσία» των Ελλήνων να ενθαρρύνει την αμφισβήτηση της πολιτικής της λιτότητας και σε άλλες χώρες.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρισκόμαστε στο σημείο που ήμασταν και πριν από τις εκλογές, αλλά σε σαφώς πιο δύσκολη θέση, μιας και τα έσοδα μειώθηκαν ακόμη περισσότερο και δεν γνωρίζουμε πώς θα καλυφθούν οι υποχρεώσεις μας προς την ΕΚΤ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τους επόμενους δύο μήνες. Ομως, υπερτερεί το θετικό αποτέλεσμα των τελευταίων ημερών. Για πρώτη φορά, ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, να συγκρουσθεί με συντρόφους του εντός ΣΥΡΙΖΑ και να διαπιστώσει ότι αντέχει τη σύγκρουση. Αυτό ήταν ένα πρώτο βήμα, αλλά ακόμη δείχνει να μην μπορεί να επιβάλει μια ενιαία πολιτική στα στελέχη του. Ισως οι ίδιοι οι διαφωνούντες λύσουν το πρόβλημα, αποχωρώντας από την κυβέρνηση αν όχι από το κόμμα. Αυτό θα επέτρεπε τον σχηματισμό ενός συνασπισμού που θα μπορούσε να εστιάσει την προσοχή του στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και όχι στην ιδεολογία.
Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε προετοιμαστεί για την εξουσία που διεκδικούσε με τόσο πάθος. Η μικρή ανάσα που κέρδισε η κυβέρνηση, της αφήνει το περιθώριο να αξιολογήσει την κατάσταση, να μετρήσει τις δυνάμεις της και να σχεδιάσει τις επόμενες κινήσεις της. Μπροστά στο αδιέξοδο, ο κ. Τσίπρας έδειξε να μαθαίνει γρήγορα, παρά τις παλινωδίες και τους λεκτικούς παλικαρισμούς των τελευταίων ημερών. Οσο πιο γρήγορα η κυβέρνησή του στρωθεί στη δουλειά, υιοθετώντας μέτρα που θα τονώσουν το ηθικό των πολιτών, τόσο το καλύτερο. Πριν βρεθεί προ άλλου αδιεξόδου, επιβάλλεται να κινηθεί με σύνεση και σωφροσύνη και να κερδίσει τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική και κομματική συναίνεση. Αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο όπλο στη μάχη να σταθούμε όρθιοι και να εξασφαλίσουμε αξιοπρεπώς τη θέση μας στην Ευρώπη.