Σίγουρα δεν ήταν ένα εύκολο για τον ίδιο ταξίδι αυτό που έκανε πριν από λίγες μέρες στα δυτικά Βαλκάνια ο κ. Νίκος Κοτζιάς, όταν ήξερε πως σε άλλες εποχές ο Ελληνας ΥΠΕΞ θα συνομιλούσε από θέση αυξημένης ισχύος στο τραπέζι των συζητήσεων. Ούτε θα αισθανόταν άνετα στη σκέψη ότι ανά πάσα στιγμή στις Βρυξέλλες θα έβγαινε ο μαύρος καπνός του Grexit και οι (δυτικο)Βαλκάνιοι στους οποίους πήγαινε να υποσχεθεί στήριξη στην ευρωπαϊκή τους προοπτική, θα του έταζαν εκείνοι βοήθεια για επιστροφή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση!
Ισως το μόνο πρακτικό κέρδος αυτής της περιοδείας ήταν η διά της παρουσίας του διαβεβαίωση ότι η ελληνική διπλωματία λαβωμένη μεν, αλλά «είναι ακόμα ζωντανή» και έτοιμη να επανακάμψει σε μια περιοχή όπου η Ελλάδα ανέκαθεν είχε και εξακολουθεί να έχει ισχυρά συμφέροντα.
Το πιο εντυπωσιακό πάντως ήταν ο θυμός των αδελφών και ομοθρήσκων Σέρβων για κάποιες δηλώσεις του κ. Κοτζιά στην Πρίστινα, τις οποίες ελαφρά τη καρδία εξέλαβαν ως πρόθεση ή και απόφαση της Αθήνας να αναγνωρίσει το Κόσοβο, εγκρίνοντας αιτήματά του για ένταξη σε διεθνείς οργανισμούς, την Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, κ.λπ.
Είναι καιρός να αντιληφθούν οι φίλοι μας οι Σέρβοι ότι η Ελλάδα έχει δική της εξωτερική πολιτική την οποία ασκεί με γνώμονα τα δικά της συμφέροντα και βεβαίως την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα. Με άλλα λόγια, το εάν και πότε θα αναγνωρίσει η Αθήνα το Κόσοβο, θα το κρίνει η ίδια, στη βάση πάντα των εθνικών συμφερόντων και δεν θα της το υπαγορεύσει το Βελιγράδι. Η σερβική ηγεσία θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί με το παραμικρό να κουνάει το δαχτυλάκι στους Ελληνες, λες και απευθύνεται στους ομοεθνείς της στη Βοσνία, στο Κόσοβο ή την Κράινα. Οι λογικές Μιλόσεβιτς δεν έχουν θέση στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώθηκε στα μεταπολεμικά Βαλκάνια. Η Ελλάδα πλήρωσε διεθνώς ακριβά την άκρως φιλοσερβική στάση της στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο και ως αντίδωρο έλαβε από τους «αδελφούς Σέρβους» την αναγνώριση του νεόκοπου κράτους της ΠΓΔΜ με τη συνταγματική του ονομασία! Το Βελιγράδι έκρινε τότε ότι αυτό επέβαλαν τα συμφέροντά του και δεν δίστασε να το πράξει. Και καλά έκανε.
Αυτό το δικαίωμα της Ελλάδας όμως έρχεται το Βελιγράδι να αμφισβητήσει και μάλιστα με δόση πατερναλισμού (!) στο θέμα του Κοσόβου και η Αθήνα δεν πρέπει να το επιτρέψει. Η αναγνώριση του Κοσόβου αποτελεί, μαζί με τη βοήθεια στην ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας, ένα ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο στα ανοιχτά θέματα των ελληνοαλβανικών σχέσεων και η Ελλάδα δεν πρέπει να το «κάψει» μετατρέποντάς το σε διαπραγματευτικό όπλο των Σέρβων στη διελκυστίνδα τους με τους Αλβανοκοσοβάρους. Οταν μάλιστα η ίδια η Σερβία έχει αναγνωρίσει ντεφάκτο το Κόσοβο. Ο νόμος της διπλωματίας εξάλλου, σύμφωνα με τον οποίο δεν υπάρχουν αιώνιοι φίλοι και εχθροί, αλλά αιώνια συμφέροντα, είναι αμείλικτος.