Μας δίδαξαν να σεβόμαστε το Σύνταγμα και τους νόμους, να προστατεύουμε τους θεσμούς, να αγαπάμε την πατρίδα, να προσπαθούμε για το ευ ζην.
Μας δίδαξαν ότι όλοι είμαστε ίσοι ενώπιον του νόμου, ότι έκαστος φορολογείται ανάλογα με τη φοροδοτική του ικανότητα, ότι η Βουλή νομοθετεί, ότι η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και κατά το δυνατόν αδέκαστη, ότι οι εθνοπατέρες θυσιάζονται για το καλό του συνόλου. Οτι, ότι…
Τα ίδια περίπου μεταδώσαμε στα παιδιά μας. Οτι πάνω απ’ όλα είναι η πατρίδα και το χρέος προς αυτήν, διότι χωρίς αγάπη (προς αυτήν) γινόμαστε στην ουσία απάτριδες, έρμαια τυχάρπαστων, τυχοδιωκτών, πατριδοκάπηλων και εθνοκάπηλων, χωρίς προσωπικότητα. Κομμάτι ενός όχλου ευάλωτου και εύκολα χειραγωγούμενου. Χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς ιδανικά και αξίες. Πράγματα απλά αλλά προσδιοριστικά και καθοριστικά για την τύχη και το μέλλον του λαού.
Μας δίδαξαν ότι η τήρηση των παραδόσεων συντελεί στη συνέχεια των πολιτισμικών μας στοιχείων, απαραίτητων για την εθνική, κοινωνική και πολιτική συνοχή ενός κράτους.
Πού βρισκόμαστε όμως τώρα μετά δεκαετίες ασωτίας και ληστρικής υφαρπαγής του δημοσίου χρήματος;
Από τη μία όλοι αυτοί οι εθνοσωτήρες με το οικογενειακό και κάθε λογής πελατειακό περιβάλλον, με τους «σμπίρους», τους αφισοκολλητές και τους ανεπάγγελτους να κατακλύζουν τη Βουλή των Ελλήνων και τις άλλες κατά χιλιάδες, ειδικά συνιστώμενες θέσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Με το Κοινοβούλιο να ενισχύει και να ενθαρρύνει αυτή την πρακτική, με τις γνωστές μεταμεσονύχτιες τροπολογίες παροχής ειδικών προνομίων στους ίδιους και στους ημετέρους, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται μαφιόζοι, εξαγνισθέντες με τον καιρό, οι οποίοι και κινούν τα νήματα της πολιτικής και κατ’ επέκταση οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου.
Κι από την άλλη οι παρίες του τόπου αυτού, οι «ξεβράκωτοι» της Γαλλικής Επανάστασης που όλο και πληθαίνουν, όλο και εξαχρειώνονται. Είναι οι νέοι επίδοξοι επιδοματούχοι, που εθίζονται πλέον να αρκούνται σε ένα κομμάτι ψωμί και σ’ ένα καφέ και να θεωρούν και τους εαυτούς τους προνομιούχους! Χωρίς προοπτική! Κουρέλια της ζωής… Ενας λαός μαζοποιημένος χωρίς παιδεία, πάει κι έρχεται σαν φτερό στον άνεμο, σαν τον ναρκομανή σε προχωρημένο στάδιο, με το μάτι απλανές να μην περιμένει τίποτα.
Και για όλα αυτά τα δραματικά, που μόνο μεγάλο κακό προοιωνίζονται, εφευρίσκεται ο εχθρός. Πάντα εκτός των τειχών. Βεβαίως πρόκειται για τον… χάρο – Σόιμπλε. Και έτσι για μια ακόμη φορά ξεμπερδεύουμε… Ανίκανοι να αυτοκυβερνηθούμε, να διαχειρισθούμε στοιχειωδώς τα του οίκου μας, ικανοί όμως να δημιουργούμε όλο και περισσότερους νεόπλουτους.
Χιλιάδες νέοι επιστήμονες φεύγουν στο εξωτερικό απογοητευμένοι και σιχαμένοι για το πολιτικό σύστημα που κυβερνά αυτή τη χώρα. Στην ουσία εκδιώχθηκαν, εξορίσθηκαν…
Μια κατάσταση σχιζοφρενική, αφού σήμερα τα ίδια πρόσωπα κατακεραυνώνουν με πάθος τις χθεσινές θέσεις και απόψεις τους.
Χωρίς αιδώ, με «νέο λουκ», καλά ή μερικά εκπαιδευμένοι από τους επικοινωνιολόγους, θυμίζουν ρομποτάκια – κλώνους. Χωρίς ψυχή, μ’ ένα τυποποιημένο χαμόγελο που δεν ξέρουν πότε να το χρησιμοποιήσουν.
Σωρεία σκανδάλων διασπάθισης δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά στη φυλακή οδηγείται κυρίως η μαρίδα και κατ’ εξαίρεση, κάποιοι μεγαλοσχήμονες μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Κουβέντα να γίνεται…
Η συρρικνωμένη, η απομένουσα τάξη των νοικοκυραίων συνθλίβεται στις μυλόπετρες ενός αδίστακτου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Προσπαθεί να προσανατολισθεί και να καταλάβει πού βρίσκεται!
Η Δικαιοσύνη παραπαίει κι αυτή, χλωμή και ανήμπορη να επιτελέσει το έργο της. Φρόντιζαν και φροντίζουν γι’ αυτό οι κυβερνώντες, οι οποίοι τη χρησιμοποιούν με τα επικρατούντα συναλλακτικά ήθη, αφού κι αυτή πρωτίστως ενδιαφέρθηκε για τα μισθολογικά και προσφέρθηκε να ανταποδώσει τις «ευεργεσίες».
Τι απέμεινε; Μόνο το ελληνικό φιλότιμο. Αυτό ακόμα υπάρχει, αλλά είναι καταχωνιασμένο και ψάχνει να βρει ταγούς ικανούς να τους εμπιστευθεί.
* Ο κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ.