Από το πουθενά ξέσπασε «εμφύλιος» για το εάν η σφαγή των Ποντίων Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τους Νεότουρκους ήταν γενοκτονία ή «βάρβαρη αιματηρή εθνοκάθαρση», όπως την αποκάλεσε ο υπουργός Παιδείας. Ο Φίλης ερρίφθη στην πυρά γιατί τόλμησε, ανεξάρτητα εάν έχει ή όχι δίκιο σ’ αυτά που υποστηρίζει, να εκφέρει διαφορετική από την κρατούσα άποψη για ένα θέμα που η Ιστορία το έχει λύσει. «Κεμαλιστής», «άνθρωπος των Τούρκων», «εθνικός μειοδότης», «να τον διώξει ο Τσίπρας», «να τον δικάσουμε» και άλλα τέτοια έδωσαν και εξακολουθούν να δίνουν τον τόνο της επικαιρότητας, εκτοπίζοντας εν εξελίξει καυτά ζητήματα, όπως, το προσφυγικό, οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους κ.λπ. Οι πάσης φύσεως υπερπατριώτες βρήκαν πεδίον δόξης λαμπρόν και καλούν «στα όπλα», ενώ η αντιπολίτευση, αδυνατώντας να πλήξει την κυβέρνηση στα θέματα του μνημονίου, στο οποίο έχει συμφωνήσει και εκείνη, αλλά και στο προσφυγικό όπου δεν έχει να προτείνει κάτι αξιόλογο, ζώστηκε το… πατριωτόμετρο. Δεν πάει καιρός που ο ΣΥΡΙΖΑ μοίραζε πιστοποιητικά πατριωτισμού με αφορμή το δημοψήφισμα του Ιουνίου, όταν οι υποστηρικτές του «ναι» στέλνονταν στο πυρ το εξώτερον με τη μομφή του «γερμανοτσολιά» και του «εθνοπροδότη», δημοσιογράφοι σέρνονταν σε Πειθαρχικά, ΜΜΕ απειλούνταν με ποινικές διώξεις διότι ξέφευγαν από το «εθνικώς ορθόν», το ένδοξο, δηλαδή, «όχι», που που εξελίχθηκε σε «γιαβόλ».
Τώρα, ο δημόσιος διάλογος εκτροχιάζεται και πάλι σε νοσηρά πεδία. Οι Ελληνες είμαστε υποχρεωμένοι στις μεταξύ μας συζητήσεις στους χώρους δουλειάς, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα καφενεία να αποφαινόμαστε για τις διαφορές μεταξύ γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης, ώστε να μετρηθεί ο πατριωτισμός μας, ωσάν να μην έχουμε άλλα φλέγοντα προβλήματα να συζητήσουμε. Αλλά ας μην παραπονούμαστε, δεν είμαστε μόνοι. Οι γενοκτονίες εξακολουθούν να ταλανίζουν τους βαλκανικούς λαούς και να τροφοδοτούν, ακόμη και σήμερα, επικίνδυνες διεθνοτικές εντάσεις και τριβές μεταξύ κρατών. Σχεδόν όλοι έχουν να καταλογίσουν στον γείτονα και μια… γενοκτονία.
Οι Βόσνιοι μουσουλμάνοι, και μαζί και η διεθνής κοινότητα πλην ημών των Ελλήνων και των Ρώσων, κατηγορούν τους Σέρβους ότι το 1995 διέπραξαν γενοκτονία στη Σρεμπρένιτσα, εξολοθρεύοντας οκτώ χιλιάδες αμάχους, χαρακτηρισμό που η σερβική πλευρά αρνείται να αποδεχθεί. Οι Σέρβοι, πάλι, καταγγέλλουν ως γενοκτονία τη μαζική σφαγή στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εκατόν είκοσι χιλιάδων ομοεθνών τους – οι ίδιοι δίνουν υπερβολικούς αριθμούς από το ναζιστικό κράτος των «Ουστάσι», ενώ οι Αλβανοί φωνάζουν για γενοκτονία και επιδίδονται σε διεθνή εκστρατεία ώστε να γίνει αποδεκτός ο όρος, αναφερόμενοι στην αιματηρή εκδίωξη, από ελληνικές αντάρτικες ομάδες, χιλιάδων Τσάμηδων της Ηπείρου, με αφορμή τη συνεργασία μιας μερίδας εξ αυτών με τους Γερμανούς στην Κατοχή. Και βέβαια, η Τουρκία βρίσκεται διεθνώς με την πλάτη στον τοίχο για την εξόντωση των Αρμενίων και των Ελλήνων.