Αν αποκαλύπτει κάτι το «σκάνδαλο των δηλώσεων Φίλη» δεν είναι η ιστορική αλήθεια για τη «γενοκτονία των Ποντίων», ούτε η «εθνοπροδοτική φύση» του υπουργού Παιδείας που ανακάλυψαν οι «φιλελεύθεροι» της Ν.Δ.· λες και ο όρος «γενοκτονία» λέει περισσότερα για το έγκλημα από την περιγραφή «αιματηρή εθνοκάθαρση από τη θηριωδία των Τούρκων», όπως το τοποθέτησε ο κ. Φίλης. Αυτό που ξεδιπλώνεται με τον ορυμαγδό είναι η ποιότητα του δημοσίου διαλόγου στην Ελλάδα, που φτάνει μέχρι τις απειλές για αυτεπάγγελτες διώξεις από 45 «φιλελεύθερους» βουλευτές και τη μήνυση που θα καταθέσει η Χρυσή Αυγή με βάση το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, αυτό δηλαδή που ήταν ο μεγάλος καημός της Αριστεράς και παρουσιαζόταν ως… όπλο κατά του ρατσισμού της Χ.Α.
Κατ’ αρχάς μπορούμε να υποπτευτούμε τη σοβαρότητα του θέματος, που πυρπόλησε τις καρδιές των ΜΜΕ, από το γεγονός ότι τέθηκε στις τρεις τα χαράματα, αφού είχαν πέσει οι τίτλοι των διαφημιζόμενων και των συντελεστών της εκπομπής. Βεβαίως, ο κ. Φίλης μέτρησε τα λόγια του. Ανέφερε ότι είχε γράψει ένα άρθρο προ καιρού και ότι «δεν θέλω να επιβάλω τις προσωπικές μου απόψεις ως κρατική πολιτική. Η κρατική πολιτική αναγνωρίζει “Ημέρα γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού”. Αν όμως γίνει η συζήτηση ψύχραιμα και επί επιστημονικού επιπέδου είναι άλλο πράγμα η εθνοκάθαρση, όσο αιματηρή κι αν είναι, και άλλο πράγμα η γενοκτονία… Υπάρχουν αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων, υπάρχει επιστημονική κοινότητα. Ας κριθεί εκεί, δεν θα κάνουμε πολιτική αντιπαράθεση σ’ αυτό» (Star 4.11.2015).
Την πολιτική αντιπαράθεση, και μάλιστα σε βαθμό ευτέλειας, δεν τη γλίτωσε. Σύσσωμο το εθνικοπατριωτικό μπλοκ –που έριξε τόσες φορές τη χώρα στα βράχια– και όσοι σιτίζονται πολιτικώς από τις δικαιολογημένες ευαισθησίες των Ποντίων, άρχισε πουρνό πουρνό να σχίζει τα ιμάτιά του στα ερτζιανά, ή οπουδήποτε μπορούσαν οι ψηφοφόροι να δουν τον πόνο τους για την «προσβολή». Ολοι, με πρώτους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, έτρεξαν να δώσουν τα διαπιστευτήρια εθνικοφροσύνης τους. Ακόμη και η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου άφησε λίγο το τουφέκι για το «επονείδιστο, επαχθές και παράνομο» χρέος, και με τη γνωστή επιστημοσύνη που τη δέρνει αποφάνθηκε πως «η γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί αναγνωρισμένο θεσμικά και ιστορικά γεγονός. Προκαλεί κατάπληξη η χθεσινή αντιεπιστημονική τοποθέτηση Φίλη».
Χειρότερος όλων ήταν ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος, ο οποίος για μία ακόμη φορά επαλήθευσε αυτά που έγραφε η εφημερίδα «Παλιγγενεσία», ότι δηλαδή «το επάγγελμα του “πατριώτου” είναι το φθηνότερον όλων, ενίοτε και το καρποφορώτερον» (5.5.1893). Με ανοιχτές (φυσικά) τις κάμερες της Βουλής, ο πρώην υπουργός εκστόμισε τα εξής: «Τα σκέρτσα ορισμένων επιστημόνων που ή χατίρια κάνουν ή λένε, εν πάση περιπτώσει, τις απόψεις τους από τα σαλόνια τους, αλλά δημιουργούν πάρα πολλά προβλήματα και ταπεινώσεις, δεν τα παρακολουθεί η πολιτική, κύριε πρόεδρε. Οταν τα παρακολουθήσει –ειδικά σε τέτοιο θέμα– και έρθει σε αντίθεση με τη Βουλή των Ελλήνων, με την ομοφωνία της –αν όχι με τη συντριπτική της πλειοψηφία– η Βουλή πρέπει να πάρει θέση. Και η θέση που πρέπει να πάρει είναι να αποδοκιμαστεί και με ψηφοφορία ο υπουργός Παιδείας. Είναι απαράδεκτος σε αυτά που έκανε! Αν έχει δικές του απόψεις, να τις λέει στους φίλους του και όχι σε μία εκπομπή που τον βλέπουν εκατοντάδες χιλιάδες και θεωρείται από κάποιους ότι εκφράζει την κυβέρνηση» (Βουλή 4.11.2015).
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς στο φαιό αυτό ντελίριο ενός ανθρώπου που χρημάτισε και καθηγητής σε ΑΕΙ; Την απαξίωση της έρευνας, που χαρακτήρισε «σκέρτσα επιστημόνων» τα οποία γίνονται από τα «σαλόνια τους»· ο ίδιος προφανώς μιλάει πάνω από το αμόνι του μεροκάματου. Και ποιανών «τα χατίρια» κάνουν αυτοί οι «εθνοπροδότες» και δημιουργούν «πολλά προβλήματα και ταπεινώσεις»; Των «Τούρκων κεμαλιστών», που ανακάλυψαν τα φιλελεύθερα σαΐνια της Ν.Δ. και ο κ. Φίλης (μαζί με τους «επιστήμονες των σαλονιών») «ως καλός πρέσβης τους, τους προσφέρει καλές υπηρεσίες»; Μεγαλοθύμως δε ο πρώην υπουργός επιτρέπει στον κ. Φίλη να έχει τις απόψεις του, αλλά να τις λέει στους φίλους του! Οχι δημόσια. Τότε πρέπει να αποδοκιμαστεί με ψηφοφορία της Βουλής!
Νεοποντιομαχία
Εχει πολλά κοινά η νεοποντιομαχία που ξεκίνησε με τις δηλώσεις Φίλη με το νεομακεδονικό που άνθησε στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Δεν αναφερόμαστε μόνο στο γεγονός ότι τη «γενοκτονία των Ποντίων», όπως και την «ΠΓΔΜία», μόνο η Ελλάδα την αποκαλεί έτσι. Βασικό χαρακτηριστικό είναι η αναμόχλευση εθνικιστικών παθών για μικροπολιτικούς λόγους και η διά των κραυγών επιχείρηση αποσιώπησης της διαφορετικής άποψης, ή έστω του περιορισμού της «στα σαλόνια με φίλους», όπως θα έλεγε και ο κ. Λοβέρδος. Γράφαμε και παλαιότερα για την «Ετερογονία της λογοκρισίας» («Καθημερινή» 21.5.2013) για την εποχή που το βασικό πρόβλημα της χώρας ήταν «το νεομακεδονικό και η ονοματοφοβία. Ηταν η δεκαετία των συλλαλητηρίων και των κραυγών, η εποχή της λογοκρισίας κάθε βδελυρής άποψης που παρεξέκλινε από τον εθνικό στόχο “όχι στο όνομα Μακεδονία και τα παράγωγά του”». Ηταν η εποχή που κανένας δεν τολμούσε να πει: «Μήπως να το ξανασκεφτούμε, ρε παιδιά; Μήπως οδηγούμαστε σε αδιέξοδο;». Αν κάποιος ψέλλιζε κάτι δημόσια, μαύρο φίδι του εθνικισμού που τον έφαγε· ήταν «προδότης», «φιλοσκοπιανός», «νεοταξίτης», κάποιος τέλος πάντων αργυρώνητος που ξένα κέντρα τον χρηματοδοτούσαν. Αν μάλιστα δεν είχε και ισχύ στο πολιτικό-δημοσιογραφικό παίγνιο είχε σίγουρη ποινή για… «διέγερση των πολιτών σε βιαιοπραγίες» όπως ήταν και τα μέλη της ΟΑΚΚΕ που καταδικάστηκαν σε 6,5 μήνες φυλάκιση διότι τοιχοκόλλησαν στην Αθήνα κάποιες αφίσες που ανέφεραν «Οχι στον σοβινισμό. Να αναγνωριστεί η Σλαβική Μακεδονία».
Αυτή την εποχή, για ποταπούς ψηφοθηρικούς λόγους, θέλουν να αναβιώσουν και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Διεγείρουν πάθη για να κρύψουν την ένδεια πολιτικών προτάσεων που έχουν για το αύριο, πάθη που τα πληρώσαμε ακριβά στο παρελθόν και θα τα πληρώσουμε ακριβότερα στο μέλλον.
Βεβαίως, δίχως να το θέλει, ο κ. Φίλης προσέφερε ένα θείο δώρο στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού οι επίδοξοι αρχηγοί της Ν.Δ. αντί να στηλιτεύσουν τα σημερινά προβλήματα που δημιουργεί η κυβέρνηση αποφάσισαν να ασχοληθούν με ένα άρθρο ενός πρώην δημοσιογράφου προ επταετίας. Αξιοθαύμαστη πολιτική διορατικότητα, αντάξια εκείνων των σκύλων του Παβλόφ που τους έτρεχαν τα σάλια μόλις άκουγαν τη λέξη «εθνοκάθαρση» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Δεν ξέρουμε πώς μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό που ζούμε. Ενας άλλος «επιστήμων» της πολιτικής, ο κ. Αλέξης Μητρόπουλος, είχε χαρακτηρίσει «κοινωνική γενοκτονία» τις προτάσεις Γιούνκερ (Mega 7.6.2015), όταν ζούσαμε το καταστροφικό καλοκαίρι της διαπραγμάτευσης με τα πουκάμισα έξω. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας απειλούσε τους πολιτικούς του αντιπάλους, «Θα δώσουν λόγο για την οικονομική γενοκτονία αυτού του τόπου. Θα λογοδοτήσουν στην ελληνική Δικαιοσύνη και στους θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας» (ομιλία στην Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ 31.8.2013) ενώ στη Μαύρη Βίβλο που απέστειλε στο Ευρωκοινοβούλιο έλεγε ότι «η Ελλάδα βιώνει μια γενοκτονία σε περίοδο ειρήνης. Τα Μνημόνια βλάπτουν σοβαρά την υγεία!».
Τελικώς, καθείς ανακαλύπτει τη γενοκτονία που τον βολεύει για να ψηφοθηρήσει, αλλά η μόνη σίγουρη γενοκτονία που θα καταγράψει η ελληνική ιστορία, είναι της λογικής.