Βασική κατάκτηση των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα μας υπήρξε η κοινωνική ειρήνη. Βασική επιδίωξη, ο κατευνασμός παθών που κρατούσαν δέσμιο το έθνος από την απαρχή του ελληνικού κράτους.
Δυστυχώς, η κρίση, με την ευθύνη όλων μας, ανέθρεψε μερικά από τα χειρότερα και ταπεινότερα ένστικτά μας. Ενστικτα που η ευμάρεια των τελευταίων δεκαετιών είχε κρύψει κάτω από το χαλί κατά πως φαίνεται, παρά είχε εξαφανίσει. Και, δυστυχώς, οι υποκινητές αυτών των ξεχασμένων παθών όχι μόνο δεν τρόμαξαν όταν το θηρίο τούς κοίταξε στα μάτια, αλλά του χαμογέλασαν ευτυχισμένοι.
Οφείλουμε να τους «αφοπλίσουμε». Ο πολιτικός κόσμος πρέπει να συνειδητοποιήσει πως οι πρακτικές των τελευταίων ετών καταστρέφουν ό,τι χτίζαμε χρόνια. Πως η Πολιτεία πρέπει να παιδεύει και να εκπαιδεύει τους πολίτες. Μέσα από το καλό παράδειγμα των ταγών της. Να κατευνάζει τα πάθη και όχι να επιδιώκει τη σύγκρουση. Αρχικά με τη λεκτική βία, στη συνέχεια με τη φυσική.
Πριν από λίγες μέρες, μπροστά στον Ναό της Δημοκρατίας, αυτή η ίδια η Δημοκρατία, το πολυτιμότερο δώρο των Ελλήνων στον κόσμο, λοιδορήθηκε και σύρθηκε στην ανυποληψία. Ολόκληρη η υφήλιος είδε εικόνες ενός αιμόφυρτου νέου και ευπρεπούς βουλευτή. Κι αυτό, γιατί μερικοί πολιτικοί μας ξέχασαν πως στις Δημοκρατίες οι κυβερνώντες υπηρετούν το σύνολο των πολιτών. Οχι μόνο τους ψηφοφόρους τους. Οχι μόνο τους υποστηρικτές τους. Οπως, άλλωστε, ελέχθη στη Βουλή των Ελλήνων. Δυστυχώς…
Η ανάληψη της εξουσίας δεν είναι εφαλτήριο εφαρμογής ιδεοληψιών των πρόσκαιρων νικητών επί των ηττημένων ή επί του ίδιου του κράτους. Είναι εντολή εφαρμογής του νόμου. Γιατί ο νόμος είναι ο φωτεινός δρόμος που οδηγεί τα κράτη και τα έθνη στην ανάπτυξη και την ευημερία. Γιατί χωρίς ευνομούμενη Πολιτεία, δεν υπάρχει ελευθερία, όπως έλεγαν οι πρόγονοί μας. Και η εφαρμογή του νόμου πρέπει να είναι καθολική.
Καθολική για όλους. Από την απλούστερη τροχονομική παράβαση έως την αδιαμφισβήτητη επίλυση υποθέσεων που αφορούν στελέχη της εκάστοτε κυβέρνησης. Γιατί είναι υποχρέωση όσων κρατούν τη σφραγίδα και την υπογραφή του κράτους να δίνουν το καλό παράδειγμα, την καλύτερη διδασκαλία -κατά τον φιλόσοφό μας Σωκράτη- στους πολίτες. Να μην αφήνουν μετέωρες υποθέσεις που αφορούν κυβερνητικά στελέχη. Αφήνοντας, ουσιαστικά, τους ίδιους και την κυβέρνηση εκτεθειμένους. Και τους πολίτες απαίδευτους έναντι του καθήκοντος της ευθύνης. Γιατί, αργά ή γρήγορα, θα επαληθευτεί ο Β. Ουγκώ όταν έλεγε «δεν κλαίω για της αγάπης το χαμό, για μικροπράγματα γιατί την έχασα θρηνώ», καθώς η συσσώρευση των μικρών σκιών οδηγεί τελικά στο σκοτάδι της ανομίας.
Οφείλουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις να συναινέσουν στην αποκλιμάκωση της συγκρουσιακής φόρτισης των τελευταίων ετών. Στη δημιουργία μηχανισμών απομόνωσης όσων επιλέγουν τον δρόμο της σύγκρουσης για μικροπολιτικούς ή άλλους, χειρότερους σκοπούς. Ωστε το πολιτικό προσωπικό να εκπροσωπεί όλους τους Ελληνες και τα ιδανικά τους.
Ας ξεκινήσουμε με κάτι απλό. Το Σύνταγμα προστατεύει με το Αρθρο 11 το δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Από το 1975, έτος ψήφισης του Συντάγματος, ούτε ένας εφαρμοστικός νόμος δεν έχει ψηφιστεί μέχρι σήμερα (πέρα από το Π.Δ. 141/1991 και την τροποποίηση του 2013, τα οποία δεν καλύπτουν το θέμα) ώστε να προστατεύεται το ιερό αυτό δικαίωμα, αλλά και η ζωή και τα αγαθά των πολιτών.
Δύο φορές, μάλιστα, που εφαρμόστηκε η μοναδική διαθέσιμη παρωχημένη νομοθετική διάταξη του 1971, η Αθήνα μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Η δε Ελληνική Αστυνομία έχει μετεξελιχθεί, σε ελάχιστες περιπτώσεις ευτυχώς, εδώ και χρόνια, εξαιτίας της θέλησης ορισμένων κύκλων, και σε Ελληνική «Θηριοδαμαστία».
Πριν κατέλθουμε στο επίπεδο του να «δέρνονται» πολίτες μεταξύ τους, χωρίς καν να κατανοεί ο ένας γιατί δέρνει και ο άλλος γιατί δέρνεται, επηρεασμένοι από την ψυχολογία του όχλου, πρέπει η Πολιτεία να αναλάβει, επιτέλους, νομοθετική πρωτοβουλία. Να θωρακίσει τα δικαιώματα των πολιτών, μέσα από μια συνισταμένη, την οποία θα προτείνουν η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι κοινωνικοί φορείς.
* Ο κ. Αναστάσιος Δημοσχάκης είναι βουλευτής Εβρου Ν.Δ., επίτιμος αρχηγός ΕΛ.ΑΣ.