Και να ζητήσει ο κ. Γιάννης Πανούσης τις «κασέτες» με τις επίμαχες συνομιλίες που τον αφορούν, νομίζει ότι θα τις βρει ή θα τις δώσει η ΕΥΠ στις δικαστικές αρχές; Ο πρώην υπουργός καταθέτοντας στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής είπε πως θα καταθέσει αίτημα να του δοθούν οι κασέτες με τις υποκλαπείσες συνομιλίες των τρομοκρατών. «Εγώ αύριο (σ.σ. Πέμπτη 19.11.2015) θα καταθέσω αίτημα στον εισαγγελέα να μου δοθούν οι κασέτες. Θέλω να πιστεύω ότι δεν έχουν καταστραφεί, διαφορετικά θα έχουμε καταστάσεις ανάλογες με αυτές στην Αμερική. Θα έχουμε ένα Gate και βάλτε μπροστά όποιο όνομα θέλετε».
Λίγες ώρες μετά την κατάθεση του κ. Πανούση ήρθε η ανεπίσημη απάντηση της ΕΥΠ. Οπως μετέφερε «από πολύ καλή πηγή, από κύκλους της ΕΥΠ» ο δημοσιογράφος κ. Νίκος Στραβελάκης (RealFM 18.11.2015), η κυβέρνηση λέει: «Ο κ. Πανούσης όφειλε να γνωρίζει ως πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη ότι αυτές οι κασέτες, αν δεν ζητηθούν από κάποιον, επειδή είναι χιλιάδες κασέτες, έπειτα από δύο 2,5 μήνες από την καταγραφή καταστρέφονται. Αρα προφανώς δεν υπάρχουν…».
Στον βαθμό που ισχύουν τα παραπάνω, γεννώνται πολλά και τρομακτικά ερωτήματα, πέραν του «γιατί, στην ευχή, οι υπουργοί κ. Νίκος Τόσκας και Νίκος Παρασκευόπουλος έκαναν μήνυση για διαρροή απόρρητων διαλόγων, όταν αυτοί οι διάλογοι δεν υπάρχουν;». Το δεύτερο ερώτημα είναι: ποιος πρέπει να ζητήσει τις «κασέτες»; Οι καταγραφέντες που είναι άμεσα ενδιαφερόμενοι; Οι στόχοι των ποινικών και τρομοκρατών που δεν ξέρουν ότι είναι στόχοι; Ελάχιστοι, πλην ΕΥΠ, γνωρίζουν ποιοι καταγράφονται, επομένως ποιος μπορεί να ζητήσεις τις «κασέτες»;
Το δεύτερο ερώτημα είναι: ανά 2 ή ανά 2,5 μήνες καταστρέφονται οι «κασέτες»; Ποιος ορίζει τον χρόνο καταστροφής και με ποια διαδικασία; Κι αν πριν από τρεις μήνες καταγράφηκε με συνθηματική ορολογία (όπως χρησιμοποιούν οι εγκληματίες) κάποια άλλη συνωμοσία; Πέρασε έτσι, χωρίς σκέψη, στη μαγνητική λήθη;
Δεν ξέρουμε τι είναι πιο ζοφερό. Να κρύβει η κυβέρνηση από τη Δικαιοσύνη τις επίμαχες συνομιλίες ή να είναι αλήθεια ότι καταστρέφονται στοιχεία ερευνών που μελλοντικώς μπορεί να είναι χρήσιμα στις διωκτικές αρχές; Οι δικαιολογίες ότι οι «κασέτες» είναι χιλιάδες (και προφανώς σβήνονται για λόγους… χωρητικότητας!) είναι ανεπαρκείς και ανόητες. Ανεπαρκείς διότι, με τα σύγχρονα μέσα ψηφιακής καταγραφής και συμπίεσης, εκατομμύρια ώρες ήχου αποθηκεύονται σε απλούς σκληρούς δίσκους που όλοι έχουμε σπίτι μας· χώρια τα CD και τα DVD. Τι στην ευχή; Η ΕΥΠ σε στικάκια κρατά τις συνομιλίες; Οι δικαιολογίες είναι και ανόητες διότι αμέσως μπαίνει ένα σοβαρότερο ερώτημα: πόσους ακριβώς παρακολουθεί η ΕΥΠ και οι σκληροί δίσκοι φτάνουν τσίμα, τσίμα για 2 ή 2,5 μήνες; Ζούμε σε κράτος Μεγάλου Αδελφού και δεν το ξέρουμε;
Γράφαμε και τις προάλλες, ότι η κυβέρνηση βυθίζεται όλο και περισσότερο στον βούρκο που δημιούργησε. Κάθε δικαιολογία είναι χειρότερη από τα ερωτήματα που τίθενται. Να σημειώσουμε ότι το σκάνδαλο Watergate έφτασε στην κορυφή όταν ο Νίξον αρνήθηκε να δώσει στις δικαστικές αρχές τις μαγνητοφωνημένες συνομιλίες που είχε με συνεργάτες του στο Οβάλ Γραφείο. Εδώ, όλα δείχνουν πως έχουμε ένα Gate αλλά δεν γνωρίζουμε σε τι βάθος φτάνει και ποιο προσδιοριστικό πρέπει να του αποδώσουμε.