Οσοι περιμένατε από μένα γλαφυρό σχολιασμό της νίκης που κατήγαγε η Νέα Δημοκρατία επί της ηλεκτρονικής τεχνολογίας και πάσης σοβαρότητος, θα απογοητευθείτε. Είναι σαν να πηγαίνεις στο θέατρο και να παρακολουθείς ηθοποιούς οι οποίοι, ωρυόμενοι και χειρονομούντες, προσπαθούν να σε πείσουν πως είναι ηθοποιοί, πως ξέρουν τους ρόλους τους και πως αυτό που βλέπεις είναι θέατρο. Εντέλει, το μόνο που σου μένει είναι ο οίκτος για τον κόπο ανθρώπων που θα έπρεπε να κάνουν οποιαδήποτε άλλη δουλειά, εκτός απ’ αυτήν που κάνουν. Θα σας μιλήσω, αντιθέτως, για μια πραγματική κωμωδία, αυτή που βρίσκεται εκεί που πρέπει, στη θεατρική σκηνή δηλαδή, και στη σημερινή Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τον ρόλο της από την άκρως δημοκρατική εξάπλωση του γελοίου και την κατάργηση πάσης σοβαρότητας.
Στο Θέατρο Τέχνης στην οδό Φρυνίχου, μόλις χτυπήσει το τρίτο κουδούνι μια γυναικεία φωνή από τα μεγάφωνα ενημερώνει το κοινό πως θα παρακολουθήσει την ετήσια τελετή του Α.Α.Ψ.Ο.Υ. Πρόκειται για το Ασυλο Ανιάτως Ψεκασθέντων Ολικώς Υστερούντων. Τον πανηγυρικό της ημέρας θα εκφωνήσει ο βραβευθείς ως ψεκασμένος της χρονιάς Φωκίων Καπνίδης. Στη σκηνή ανεβαίνει ο Βασίλης Παπαβασιλείου και η παράσταση αρχίζει, και μαζί με την παράσταση το αβίαστο γέλιο και η λύτρωση που αισθάνεσαι όταν κάποιος, απέναντί σου περιγράφει μια πραγματικότητα, η οποία, επειδή είναι απερίγραπτη, σε στοιχειώνει όταν τη ζεις. Η ελληνική ζωή είναι ζωή στο άσυλο.
«Είμαι Ελλην και ως εκ τούτου μου είναι αδύνατον να είμαι σοβαρός», δηλώνει ο τρόφιμος. «Η πολλή Ελλάδα βλάπτει», υπενθυμίζει λίγο αργότερα. Και αυτόν τον έβλαψε. Χόρευε καλαματιανό το βράδυ του δημοψηφίσματος, για να ανακαλύψει την επομένη ότι το υπερήφανο «όχι σε όλα» μεταφράστηκε σε ένα εξίσου υπερήφανο «ναι σε όλα». «Ακόμη και γάτα να περνούσε έξω απ’ τη Βουλή την ψήφιζαν». Ο τρόφιμος έχει ανακαλύψει και το αντίδοτο στους ψεκασμούς. Είναι σε μορφή σπρέι και ονομάζεται Νο Φρην – από το αγγλικό «Νο» και το ελληνικότατο «φρην». Ασε πια εκείνο το ΦΠΑ που πρέπει να μετονομασθεί σε ΦΑΑ, Φόρο Αφαιρούμενης Αξίας, αφού η χώρα δεν προσθέτει αλλά αφαιρεί αξία. Και πώς το λέει για τον κυβερνήτη που μας έφερε τις πατάτες δύο αιώνες πίσω; «Εδώ οι πατάτες, εδώ κι οι Ελληνες».
Παρασκευή βράδυ, κουρασμένος από τα δύο άρθρα της ημέρας, βγήκα αναζωογονημένος από το Θέατρο Τέχνης. Δεν ήταν μόνον ο απολαυστικός Παπαβασιλείου. Ηταν και το δικό του κείμενο. Μια υπενθύμιση ότι το κωμικό δεν είναι για να σπάμε πλάκα, ούτε για να κολακεύουμε το «λαϊκό» αίσθημα που χαχανίζει. Το κωμικό έχει τη δική του σοβαρότητα. Και μπορεί να παράγει κρίση. Πώς θα περιβάλεις την κενολογία με κάποια σημασία για να κρατήσεις σώας τας φρένας σου; Πώς θα πάρεις απόσταση από την ανοησία που σε καταδυναστεύει; Το γέλιο μπορεί να είναι πικρό, όμως δεν παύει να είναι γέλιο· κοινώς, λυτρώνει την κακοφορμισμένη ζωή.
Την επομένη, Σάββατο, έγιναν τα ωραία επεισόδια στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και όταν ξημέρωσε Κυριακή τελέσθηκε η γιορτή της κωμικής δημοκρατίας με τις εκλογές της Ν.Δ. Και η χώρα ξαναβρήκε την πορεία της στη μεγάλη λεωφόρο της Ιστορίας. Αν μη τι άλλο, σκέφτηκα πως κάποιοι υπερασπίζονται ακόμη τα δικαιώματα του κωμικού.