«Ο πολίτης οφείλει στην πατρίδα και όχι το αντίθετο. Και αυτό, διότι η πατρίδα μπορεί να υπάρξει χωρίς εμάς, αλλά εμείς δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς αυτήν. Παλαιότερες γενιές έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους, εμείς είμαστε πιο τυχεροί και μπορούμε να αποπληρώσουμε αυτό το χρέος τιμής με μία ευεργεσία». Συγκινημένος ο Πάνος Λασκαρίδης απευθυνόταν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, κατά τη σεμνή τελετή των εγκαινίων της «Ιστορικής Βιβλιοθήκης Αικατερίνης Λασκαρίδη» στον Πειραιά την περασμένη Τρίτη.
Το Μέγαρο Στρίγκου πλάι στη θάλασσα φιλοξενεί πλέον θεματικές συλλογές σπάνιων εκδόσεων μαζί με αρχεία πνευματικών προσωπικοτήτων που αφιέρωσαν τη ζωή τους σε επιστήμες, τέχνες και γράμματα. Αποτελεί τον τελευταίο κρίκο σε μια πολυετή πολιτιστική προσφορά της οικογένειας, που πρωτοξεκίνησε από την αείμνηστη Αικατερίνη Λασκαρίδη τη δεκαετία του ’90 και συνεχίζεται με συνέπεια.
Τελικά, πόσοι Ελληνες επιχειρηματίες έχουν την έγνοια της ευποιίας; Πόσοι συναισθάνονται το καθήκον; Και σε ποιο βαθμό; Αν διαβάσει κανείς τη συνέντευξη του Ανδρέα Δρακόπουλου στο περιοδικό ΤΙΜΕ το περασμένο καλοκαίρι, θα διαπιστώσει πως ελάχιστοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν τεράστιες δωρεές, όπως εκείνες του Ιδρύματος Νιάρχου ή του Ιδρύματος Ωνάση, που προίκισαν την Αθήνα με δώρα που θα διαρκέσουν στον χρόνο. Ο επικεφαλής του ΙΣΝ εκφράζει τον θυμό του για την ελληνική άρχουσα τάξη, με την πεποίθηση πως τα μέλη της δεν ανέλαβαν ποτέ τις ευθύνες που τους αναλογούν. Noblesse oblige.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια λεπτή γραμμή, που λίγοι περνούν: πολλοί φροντίζουν να προσφέρουν κάτι στην κοινωνία, κρατώντας χαμηλούς τόνους και χωρίς να το διατυμπανίζουν και εστιάζοντας συνήθως στον τόπο καταγωγής τους. Είναι όμως μετρημένες οι περιπτώσεις που θα θελήσουν να αφήσουν το στίγμα της υστεροφημίας τους με μια εμβληματική «χειρονομία» προς μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.
Το πρόβλημα με τους Ελληνες επιχειρηματίες δεν είναι ότι δεν δίνουν, αλλά πως δεν διέθεταν ποτέ μια κοινή στρατηγική προσφοράς. Μήπως, όμως, θα έπρεπε, επιτέλους, να συμπλεύσουν;