Αν εξαιρέσει κανείς τη γνωστή, προβλέψιμη και ανακυκλούμενη λαϊκιστική ρητορεία, αναρωτιέται τι θα βρει να πουλήσει στο κοινό της η κυβέρνηση στις εξαγγελίες της στη ΔΕΘ τον ερχόμενο μήνα. Προκύπτει, βεβαίως, το ερώτημα: Ποιος παίρνει άραγε στα σοβαρά τα κομματικά πυροτεχνήματα στη ΔΕΘ, όταν αυτή η παρωχημένη ελληνική γραφικότητα συμβαίνει το 2016, με τον κόσμο ολόγυρα να έχει αναποδογυρίσει τρεις φορές; Θα πρέπει να είναι κανείς είτε απελπιστικά αφελής είτε εξαιρετικά πωρωμένος για να πάρει τοις μετρητοίς τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες. Αλλά επειδή σε αυτόν τον τόπο η πολιτική δεν παράγεται πλέον, αυτή εξαντλείται στην επικοινωνιακή της δύναμη ή έστω στην ικανότητά της να παραπλανήσει. Ο πρωθυπουργός θα επιχειρήσει, προφανώς, να δώσει την εντύπωση μιας νέας αφετηρίας. Αλλωστε κάθε φορά που η κοινωνία αισθάνεται ασφυξία, εμφανίζεται ο δυναμικός λόγος του λαϊκισμού, που αφού πρώτα αναγνωρίσει τη δοκιμασία των πολιτών, τους ζητάει μετά να γίνουν συνοδοιπόροι στην πορεία ανόρθωσης της χώρας. Στο σημείο αυτό οι στρατευμένοι κλακαδόροι θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους και τα χειροκροτήματά τους θα δονήσουν την αίθουσα. Θα είναι μια στιγμή δικαίωσης. Και συγκίνησης.
Η πραγματικότητα, βεβαίως, είναι διαφορετική. Ακόμη και ο πιο αμετανόητος οπαδός αυτής της κυβέρνησης, όταν βρεθεί μόνος με τον εαυτό του, γνωρίζει καλά ότι το μέγεθος της εξαπάτησης και της αποτυχίας είναι δυσθεώρητο. Η σιωπηρή αναγνώριση της εντυπωσιακής ανεπάρκειας αυτής της κυβέρνησης δεν συνεπάγεται ωστόσο και μεταστροφή του σκληρού πυρήνα των οπαδών της. Ωστόσο υπάρχει ψυχική αποξένωση σε πολύ μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Ψηφίζουν μεν, αλλά δεν παθιάζονται όπως πριν. Δεν υπάρχει έδαφος «να συνεγερθούν οι μάζες». Απομένει ο πυρήνας, η γραφειοκρατική μηχανή, οι ιδεοληπτικοί και οι αμετανόητοι. Αλλά με αυτούς δεν προκαλείς ενθουσιασμό. Το πολύ πολύ να έχεις μία εφήμερη και παραπλανητική εικόνα αποδοχής. Αλλά νέα «αφετηρία» για την κοινωνία δεν μπορείς να εξαγγείλεις. Με εξασθενημένη την ψυχική σχέση με μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων της (πρώην και νυν), η κυβέρνηση επιχειρεί να αναστήσει σύμβολα και λάβαρα που τη νομιμοποιούν, όπως τουλάχιστον ελπίζει, στο ακροατήριο εκείνο που θα ακολουθήσει τον διχασμό της κοινωνίας με την απώτερη προοπτική της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Αλλωστε η συγκρότηση των πυλώνων, όπως λέγεται, του διπολισμού είναι το βασικό ζητούμενο όχι μόνο στη συγκυβέρνηση, που έχει να ρυθμίσει και τη δική της εσωτερική αντιπολίτευση, αλλά και στην ευρύτερη (μη κομμουνιστική, μη ναζιστική) αντιπολίτευση. Με την εξαίρεση του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής, τα λοιπά κόμματα, με τη Νέα Δημοκρατία, φυσικά, να έχει τον πρωτεύοντα λόγο, ανασυγκροτούν το γενετικό υλικό ενός κορμού που θα έχει κύριο χαρακτηριστικό τη μετά τον ΣΥΡΙΖΑ εποχή.
Απέναντι στη νυν κυβέρνηση περιμένει κανείς ότι περισσότερο αποτελεσματικό θα είναι το «μεταρρυθμιστικό σοκ», παρά η εκ νέου ανασυσπείρωση της αντιΣΥΡΙΖΑ αποστροφής (που είναι καταγεγραμμένη, μετρημένη αλλά, δυστυχώς, ανατροφοδοτούμενη και εν τέλει ατελέσφορη). Σε κάθε περίπτωση η πορεία προς το νέο δίπολο λαϊκιστικών και μεταρρυθμιστικών δυνάμεων (όπως και μεταξύ υποτελών και αξιοπρεπών πολιτικών) θα έχει διακυμάνσεις, διαρροές και ενδεχομένως εκπλήξεις. Αλλά θεωρείται βέβαιον ότι η κυβέρνηση θα τα δώσει όλα για να στεγανοποιήσει τις δικές της δεξαμενές ψηφοφόρων που δεν δείχνουν πλέον και τόσο στεγανές.
Ας ετοιμαστούμε, όμως, και ας οπλιστούμε με υπομονή, καθώς την επόμενη περίοδο ο λαϊκισμός της κυβέρνησης θα είναι ένα ρομάντζο που θα μπει σε κάθε σπίτι. Μαζί με τους λογαριασμούς.